13 augustus – 21 augustus 2017

Niets is veranderlijker dan het weer. Niets is ook minder voorspelbaar.

Bij nadering van het Englisch Channel steekt de wind op. Eindelijk. Even geen klapperende zeilen. Even wat meer voortgang en de frustraties schudden wij al snel van ons af. Maar de aantrekkende wind lijkt pas te willen stoppen bij 8 Bft. uit zuidwestelijke richting. Op de kont dus en daarmee op gijpkoers. De golven bouwen zich op. Brekers rollen regelmatig onder Kairos door. Je moet geen hoogtevrees hebben als je op de top van zo’n breker bij de boeg naar beneden kijkt. Peilloze dieptes en je houdt soms je hart vast als Kairos zich naar beneden laat storten. Het is wel spectaculair en mooi dit te ondergaan. Het scheepvaartverkeer in het Engelse kanaal en Nauw van Calais is enorm. Regelmatig komt zo’n grote tanker of containerschip op nauwelijks een halve Nm aan ons voorbij schuiven. Onze manouvreerbaarheid is door de storm en gijpkoers beperkt. Twee keer heb ik zo’n zeeschuiver via de marifoon moeten oproepen met het verzoek ons een beetje ruimte te geven wat steeds heel welwillend gehonoreerd wordt. Aardige luitjes allemaal.

En zo denderen wij langs Falmouth, Dartmouth, Island of Wight, Brighton, Eastbourne naar Dover. Met regelmaat horen wij over de marifoon mayday mayday oproepen van andere zeilers. Hoe het hen vergaan is weten wij niet. Wij zijn te veel met ons zelf bezig.

In de nacht steken wij over van Dover naar Calais en rommelen verder door langs de Belgische kust richting Nederland. De storm is gaan liggen en ja hoor, natuurlijk en waarom ook niet WINDSTIL again. De wind is de weliswaar op, maar de golven weten dat nog niet. Gevolg is wel dat je je binnenboord met handen en voeten moet vastklemmen om niet door de hele boot heen geslingerd te worden. Uiterst vermoeiend allemaal.

Stal trekt niettemin en wij motoren verder, slalommend langs die afschuwelijk lelijke en in de weg staand windfarms, booreilanden en vrachtverkeer bij de Westerschelde en Maasmond.

’s-Nachts om 2 uur lopen wij IJmuiden binnen en worden “verwelkomd” door een vloot uitgaande vissersschepen die fullspeed IJmuiden uitsprinten.

In Velsen leggen wij uiteindelijk aan om als bewusteloos te gaan slapen.

’s-Morgens om 9.30 uur had de plaatselijke havenmeester de euvele moed om met zijn poten over ons dek te klossen. Met moeite hebben wij ons uit onze staat van bewusteloosheid kunnen ontworstelen om te moeten aanhoren, dat wij wat dichter bij het voorliggende schip hadden moeten aanleggen. Eikel!

Na een heerlijk douche om onze odeur van 12 dagen af te spoelen, gaan we verder via het Noordzeekanaal naar ons thuis in Muiderzand waar wij super verwelkomd worden door moeder, Agnes/Suzette, broer Karel en schonezuster Saskia.

Heerlijk thuis na 1,5 jaar met vaste vloer onder de voeten. Raar ook om te zien hoeveel veranderd is. De skyline is compleet anders. Hoge woontorens in de omgeving. De A1 compleet omgelegd. Wat kan er veel veranderen in een 1,5 jaar tijdsbestek. Verbazingwekken. Het is goed om een tijdje weg geweest te zijn. Pas dan kan je de veranderingen ontdekken.

Wat rest is een slotwoord. Een terugblik. Wat hebben we geleerd, ervaren en was het de moeite waard om de “ongemakken” te ondergaan. Of hadden wij thuis moeten blijven. De bekende en vertrouwde “veilige” omgeving.

Daarover meer in mijn voorlopig laatste nog komende blog.

 

 

 

 

 

 

 

6 augustus – 12 Augustus 2017

Op 8 augustus vertrekken wij naar NL na eerst de havenmeester betaald te hebben en onze vriendelijke heren van Customs, Immigration en Marine Police afgeholpen hebben van het nodige stempelwerk. Ik moet zeggen dat het uiterst behulpzame en sympathieke heren zijn en dat hebben wij helaas op andere plaatsen wel anders meegemaakt.

Voor ons vertrek maken wij eerst nog een tourtje Pico met zijn hoge vulkaantop en het eiland Faial. Deze laatste doen wij per scooter. Zo’n ding waar je in Nederland een motorrijbewijs voor nodig hebt en hier ??? Ja wat eigenlijk. Mij is niets gevraagd. Een kwestie van opstappen en wegrijden dus.

En wat een mooie eilanden!! Groen, schoon, vulkanisch ruig. Zeer de moeite waard.

Veel Nederlands hebben deze eilandengroep inmiddels ook wel ontdekt. Het zijn de zogenaamde eiland trippers. Zij trippen van het ene eiland naar het andere. Een soort All-inclusive reisjes, waarbij je van het ene eiland naar het andere eiland gekatapulteerd wordt.

Later als ik groot ben zullen wij dat ook nog wel eens doen, maar nu nog even niet. Ik katapulteer mij liever zelf zolang wij dat kunnen.

Op augustus vertrekken wij. Pinta en de Schorpioen zijn een dagje eerder vertrokken. Arcadia en wij vertrekken gelijktijdig. De eerste dag blijven wij nog redelijk bij elkaar, maar daarna raken wij elkaar uit het zicht. Ook marifooncontact is niet meer mogelijk. De onderlinge afstanden worden simpelweg te groot. Elke dag geven wij onderling (schorpioen, arcadia en wijzelf) onze posities door met wat weersvoorspelling.

Dat contact is heel plezierig. De oceaan is leeg. Zo nu en dan zie je op AIS een vrachtschip voorbijschuiven zonder dat je hem fysiek ziet. Een dagelijks contact geeft je toch het gevoel dat je niet geheel op de wereld bent. De dolfijnen laten ons inmiddels ook in de steek. Wij hebben ze nog niet gezien. De schorpioen heeft wel 2 walvissen in de ogen kunnen kijken. Wij helaas (nog) niet. Misschien komt dat nog wel. Wel weer de vele klasjes dolfijnen, die om Kairos heen dartelen. Wat een fantastische dieren zijn het.

Wij leggen elke dag zo’n 130 – 160Nm af. Best redelijk gezien de spaarzame wind op de kont. De golven zijn daarentegen best vervelend. Het gedreun van de soms klapperende zeilen frustreert. De GvD’s zijn dan niet van de lucht. Niet dat dat ook maar iets helpt, maar het lucht wel op.

En zo dobberen wij voort richting waterland Nederland.

28 juli – 5 augustus

De hoofdstad” van de Azoren. The “place to be” in zeilerswereld. Het aantal nationaliteiten is groot. Een heel gezellige beschutte haven, waar veel toeristen per vliegtuig aankomen. Hun eerste uitje is vaak het paraderen langs de met “kunststukken” versierde kade.

Het gevoel van aapjes kijken, waarbij wij de aapjes zijn, is groot. Soms is dat wat ongemakkelijk, omdat je, als je je kop bovendeks laat zien, algauw aangesproken wordt door de kadelopers. Wel heel gezellig natuurlijk, maar als je wat werkzaamheden te doen hebt, dan is zo’n dagje beslist heel onproductief. En we hebben helaas heel wat werkzaamheden te doen.

De electrische ankerlier werkt niet meer naar behoren. En helaas zijn hier geen onderdelen te krijgen.

De generator werkt zo nu en dan. Meestal dan en niet nu. Hij start soms wel en soms niet en na een uurtje lopen genereert hij wel veel hitte, maar geen stroom meer. (Het is een Fischer Panda. Advies: Koop nooit maar dan ook echt nooit zo’n ellendig FP-ding. Het kost je veel meer energie en frustraties dan hij ooit aan energie zal opleveren. En als je al één hebt, zeg het dan nooit tegen een ander. Er wordt tegen je aangekeken alsof je een echte Lozer bent. En dat is misschien ook wel zo.)

De preekstoel is gelukkig gerepareerd evenals veel andere kleine dingetjes. De expertise is hier in Horta aanwezig, maar de onderdelen vaak niet. Best lastig.

We doen hier wel heel wat vriendschappen op. Collega zeilers, die wij al ontmoet hebben in USA of hier op de Azoren of op andere plaatsen. En het zijn niet alleen Nederlanders, maar ook de contacten met een groep Fransen en soms een loslopende Amerikaan is fantastisch.

Het is ontzettend leuk om je ervaringen te kunnen delen en gezamenlijk uitstapjes te doen of een beetje koffie te leuten of je gezamenlijk nat te laten regenen of te BBQ-en. Heel relaxed en fijn. Onderweg hebben wij contact via de marifoon of satelliettelefoon. Het is fijn om te horen, dat het iedereen goed gaat, waar iedereen zich bevindt en hoe de reis verloopt.

Door alle reparatie perikelen hebben wij helaas nog niet veel van het eiland Faial zelf kunnen zien. Hopelijk lukt dat de komende dagen wel. Pico het naastliggende eiland is vaak niet of slecht te zien. De vulkaan heeft vaak een krans van wolken om de top. Best mooi zo.

Het weer is hier de laatste dagen wisselvallig tot prut. De vooruitzichten voor de komende dagen zien er wat beter uit. Minder prut dus.

Gezien de uit te voeren werkzaamheden hebben wij besloten Kairos niet achter te laten, maar naar huis te varen. Het is daar in Nederland wat makkelijker om in alle rust te doen wat gedaan moet worden om daarna in het voorjaar weer zuidwaarts te gaan. Misschien weer de Azoren of de Middellandse zee of ………. We hebben alle tijd om daarover na te denken.

Waarschijnlijk vertrekken wij in de week van 8 augustus richting Nederland. Er is op dit moment een moeilijk van zijn plaats weg te krijgen hogedrukgebied, die ons een beetje in de weg zit.

In rechte lijn is de afstand Azoren – IJmuiden ongeveer 1.650Nm. We zullen daar ongeveer 14 dagen over doen. Dat betekent, dat wij ergens in de 3^e of begin 4^e week in IJmuiden aan zullen komen.

Keep you posted!

23 juli – 28 juli 2017

De oversteek van Flores naar Horta (ongeveer 135Nm) gaat met gezwinde spoed.

De weersverwachting geeft aan dat de wind zwak is met een NO-wind van ongeveer 10Knp.Zoals gebruikelijk luistert het weer niet naar de weersvoorspellingen. Zo ook nu. Weliswaar komt de wind uit de voorspelde hoek, maar de wind is wel aanzienlijk meer en wel 20 – 25 knpn. Aan de wind varend gaan wij heerlijk rond de 7 knpn. richting Horta. Zo halverwege in de nacht valt de wind compleet weg en worden wij omsloten door een dikke wolkenmassa. Dat noemen zij mist geloof ik. Het regent dan niet, maar je wordt wel zeiknat. Niet alleen buiten, maar ook binnen in de boot. Alles voelt klef aan.

In de ochtend klaart het zaakje weer op en met een door de wolken heenprikkend zonnetje lopen wij Horta binnen waar wij ons aanmelden bij een allervriendelijkste havenmeester, politie en douane. Gezellige mensen, houden van een praatje en tijd speelt geen rol. Toffe lui zogezegd.

Horta heeft een status aparte. Zeilers van over de hele wereld komen hier hun plasje doen door fraaie en soms minder fraaie tekeningen op de kademuren te schilderen. Het geeft een schilderachtig aanzien. Mooi???? Ik weet het niet. Apart is het zeker wel. Wij moeten onze kunstzinnige lusten nog op de muren botvieren. De lusten zijn er wel, maar onze kunstzinnigheid laat wat te wensen over.

Wij liggen hier met een aantal schepen, die wij ook tegengekomen zijn aan de overkant van de Atlantische plas. De schorpioen, Fleur de Sell, Regulus en Ralph Rover. Een mix van NL-ers en FR-en. Daar waar het tussen Air France en KLM misgaat, gaat het bij ons uitstekend. Als het n.l. een beetje ingewikkeld wordt begrijpen wij elkaar gewoon niet en dat helpt enorm.

Het is hier oergezellig en helaas zullen wij binnenkort afscheid van hen allen moet nemen aangezien eenieder weer na de zomervakantie aan de slag zal moeten gaan. Gelukkig is het zover nog niet. Het aandeel NL-ers hier is groot evenals het aandeel Fransen. Verder is Horta bespikkeld met vele andere nationaliteiten.

Horta is ook de plek waar veel scheepsreparaties uitgevoerd worden. De indruk is, dat hier veel aan expertise rondloopt. Met de Portugezen (Azorianen) is goed afspraken te maken. Zij spreken goed de Engelse taal, zijn zeer correct en weten goed problemen op te lossen. Hun technisch en denkniveau is hoog. Erg vertrouwenwekkend. Zij hebben inmiddels ook onze generator weer aan het lopen gekregen. In de US kregen wij na veel geklungel te horen dat de generator niet te repareren is en koop maar een nieuwe á raison van veel geld. Hier denkt men na, loopt controlelijstjes langs en verdomd…… hij loopt.

Ik ben ook naar de kapper geweest. Lucea heet zij. De naam suggereert wat anders, maar zij is een dikke beetje norse oma met een hele grote tondeuse, waarmee zij door mijn haarbos ragde. Ik hield mijn hart vast. Mijn kruin is al kaal, maar hoe zou het restant de slag overleven.

Tot mijn grote verbazing was na haar ragwerk toch nog het e.e.a. in stand gebleven. Het ziet er eigenlijk nog best keurig uit ook. En de prijs?????? Jawel € 5,- en dat is geen typfout.

Van Horta hebben wij verder nog niet zoveel gezien. Dat komt nog. Wij hebben de tijd.

Over Horta en de andere eilanden. Daar vertel ik later nog wel over.

17 juli – 23 juli 2017

Shame on me!!!! Ik ben helemaal vergeten in mijn verslag van de Atlantische oversteek te vermelden dat wij op 15 juli midden op de Atlantische oceaan ons 40-jarige huwelijk gevierd hebben. Kosten nog moeite hebben wij bespaard. Iedereen is uitgenodigd voor een feestelijk diner dansant, maar nada, noppes, rien, nichts. Niemand is gekomen.  De hele dag hebben wij in opperste opwinding naar de horizon zitten turen. Maar helaas. In grote treurnis hebben wij deze dag maar met ons beidjes gevierd en al onze overtollige etenswaren gedeeld met onze buren de vissen. De fles wijn vernoemd naar onze boot Kairos hebben wij maar samen op gezopen. (Was wel errug lekker. Dank Jan & Ria) Ons bed hebben wij gedeeld met onze kater.

Maar goed. Nu Flores. Het bijna meest westelijke eilandje van Europa onder bewind van Portugal. Een pracht eiland. Vulkanisch met kratermeren omzoomd met heel veel planten en bloemen. Over het hele eiland is het één en al een bloemenzee met vooral blauwe hortensia’s.

Veel watervallen, de branding, de vogels, de stilte. Fantastisch!

Men beweert, dat Flores één van de mooiste eilanden ter wereld is. Dat zegt uiteraard elke eilandbewoner van zijn eigen eiland, maar Flores is zeker een zeer goede kanshebber.

De sfeer is gemoedelijk. Tijd speelt geen rol. Een kopje uitstekende koffie kost € 1,-. Een biertje ook. In New York kost dat algauw U$ 7,- voor een bruin kopje afwaswater dat zij koffie noemen. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam.

Het haventje is klein en kost ongeveer € 19,- p/nacht. Je ligt dan wel hotsenklotsend aan de steiger, maar het kost altijd nog veel minder dan de U$ 150,-p/nacht in New York aan een halfvergane brakke steiger met een 100% kans op schade waar je ook ligt te hotsenklotsen.

Het is goed toeven hier in dit Flores. Wij hebben samen met de opvarenden van de Schorpioen een autootje kunnen lenen. Een groene dot op de weg. Heel klein met een ieniemienie klein motortje, dat ons amechtig en borrelend de steile wegen op zeult.

Dapper ding! Zijn trots op je!!

Maar aan al het leuks komt een einde. Ook hier. Met een zekere weemoed, maar ook met hernieuwd enthousiasme steken wij over naar het volgende eiland en wel Faial met als hoofdplaats Horta. De “place to be” in de zeilerswereld.

28 juni t/m 16 juli 2017

We besluiten toch nog een dagje langer te blijven. Weliswaar niet in NY zelf maar ongeveer 20Nm verder bij Sandy Hook. We moeten daar eerst nog een druppel diesel bijtanken en onze watervoorraad aanvullen.

Het plaatsje daar doet dorps aan. Het zou zo maar een NL dorpje kunnen zijn. Kleine winkeltjes, een bakker, een hardware store. Eén en al gemoedelijkheid.

Wij liggen vlakbij de marina bij Atlantic Highlands voor anker. Ons bent zunig en gaan dus niet in de veel te dure marina. Gelukkig kunnen wij een liftje krijgen in de dinghy van de Schorpioen en zo maken wij er een aangename ontspannen dagje van.

Uiteindelijk vertrekken wij de 30st juni om een uur of 11.00 uur naar de Azoren.

Een afstand van ongeveer 2.150Nm. Een knappe afstand en ongeveer gelijk aan de afstand van de Kaapverdische eilanden naar St. Maarten. Alleen nu niet met een NO-passaat achter de kont, maar variabel weer.

En ja, hoe gaat dan zo’n oversteek.

Al met al hebben wij 16 dagen over deze oversteek gedaan en met alle denkbare variabelen.

Enkele dagen zonder een spatje wind, waarbij wij langzaam pruttelend op de motor toch probeerden wat mijltjes af te leggen en andere dagen waarbij wij met 25 – 35 knpn. wind onze mijltjes afraffelden. De kortste afstand die wij in een etmaal afgelegd hebben is 54Nm en de langste afstand 184Nm. Maar meestal konden wij toch wel zo rond de 150 – 170  Nm per etmaal afleggen. Niet gek voor zo’n plastic bak met een stok in de lucht en wat textiel daaraan bevestigd. Het was wel kicken.

En wat kom je zoal tegen.

Wel…. natuurlijk de dolfijnen in alle soorten en maten. Meestal ongelooflijk nieuwsgierig en speels. Soms op jacht naar een gezouten haring, waarbij zij volgens protocol hoog uit het water springen om zo een maaltje panklaar bij elkaar te graaien.

Kleine vogeltjes. Vliegende vissen, die zo stom zijn om te denken dat het dek een goede rustplaats is. Het is dan overigens wel hun laatste rustplaats.

Zware onweersbuien met golfverpletterende uit de hemel vallende bakken met water. Veel zon natuurlijk en de niet te missen E-reader.

Veel afwisseling dus. Soms buitengewoon saai, soms buitengewoon enerverend en soms buitengewoon frustrerend bij windstilte.

Tijdens één van deze windstille dagen liepen wij ongeveer 1 knp. met constant klapperende zeilen. Op gegeven moment waren wij het zo zat, dat wij de zeilen in opperste wanhoop binnengehaald hebben.

Tot onze stomme verbazing liepen wij plots 2 knpn. Daar waren wij best wel blij mee, maar wij kregen tegelijkertijd de indruk dat onze plotter onze heading niet meer goed aangaf. Nou ja, wat doe je dan. Simpel….een reset door de stroom van je navigatie apparatuur af te sluiten en door de boel daarna weer aan te zetten. Resultaat? Geen. Alles bleef zoals het was. Geen verandering/verbetering.  Toen de boel nogmaals maar een keer ge-reset.  Resultaat? Wederom niets. Gelukkig hebben wij als extraatje de navionics app op onze IPad zodat wij ook hier onze positie, koers en snelheid kunnen aflezen en wat bleek? Onze snelheid was inderdaad 2 knpn. maar dan wel achteruitvarend.

Onze generator doet het helaas al langere tijd niet en onze stroom moeten wij opwekken door zo nu en dan onze hoofdmotor aan te zetten. Maar als die hoofdmotor het niet doet heb je wel even een probleempje. Niet alleen doet de koelkast het niet en werkt je scheerapparaat niet, maar ook al je navigatieapparatuur blijft blanco. En dat is wat minder.

Na 1,5 jaar beginnen mijn beide linkerhanden een afwijking naar rechts te vertonen en ben ik nu in staat om ook bij slecht weer de impeller (koelwaterpomp) te verwisselen.

Deze was n.l. de oorzaak van het probleem. Deze impellers hebben de vervelende eigenschap, dat zij altijd op de meest ontoegankelijke plaats in een veel te warme (motor)ruimte bevinden. Drijfnat van inspanning en de hitte heb ik toch de klus weten te klaren. Ben daar echt wel een beetje trots op. (Shipshape: als je nog een overjarige monteur nodig hebt……..here I come!)

Na 16 dagen en opvarend met de Schorpioen komen wij aan op Flores. Het meest westelijke eiland op de Azoren.

Een prachtig eiland, maar daarover volgt meer.

Eerst maar eens lekker douchen.

13 juni – 28 juni 2017

New York – New York

Het was me wat deze periode.

Agnes/Suzette op ons bootje. Veel te kort natuurlijk. Maar 5 daagjes en zij moesten weer terug. Om te werken (zeggen ze) en centjes verdienen voor de aankoop van een nieuw megajacht. Jawel. Het hoogtepunt (naast alle andere natuurlijk): Grimaldi de overbekende, niet te versmaden en de enige echte pizzaboer van New York. En inderdaad de Pizza was niet alleen wagenwiel groot, maar ook nog ongekend lekker. Thks dames.

Jan en Ria helemaal uit Nederland voor ons overgevlogen voor slechts één middagje lunchen. Je hebt er wat voor over of niet. Maar je kan het wel overdrijven. Wel heel gezellig natuurlijk. Jan / Ria thks.

Bijbootje achter onze Kairos omgeslagen. Onze splinternieuwe buitenboordmotor op zijn kop in het water. Na veel gedoe hebben we het zaakje weer recht gekregen en dan maar afwachten. Doet ie ’t of doet ie ’t niet? De motor bedoel ik dan. Na het doorspoelen van het carter, nieuwe olie, bougie schoonmaken en heel veel doorstarten sloeg hij, toen mijn wanhoop nabij was, eindelijk aan. Ik word nog eens handig! Jawel. Eindelijk. De wijze les: nooit je bijbootje om laten slaan.

Tot 2 x toe fysiek bedreigd door een idioot. Door stilletjes een winkel in te schuiven heb ik escalatie weten te voorkomen. In gedoe heb ik echt geen zin. Het enige wat die engerd wist te zeggen was “don’t fuck me, don’t fuck me” en ja waarom zou ik? Ik ken hem niet, wil hem niet kennen. Niet voor nu, niet voor straks en eigenlijk voor nooit. Maar goed, het is goed afgelopen.

Aangesproken door 2 jonge dames, gewaagd gekleed van Russische origine en met onzichtbare inkt op het voorhoofd gedrukt. “fuck me, fuck me”. Het kan verkeren maar zoals eerder gezegd. In gedoe heb ik echt geen zin.

En verder nog naar het 9/11 Memorial Museum, Metropolitan Museum of Art en top of the Rock bezocht. Indrukwekkend allemaal.

Wij zijn nu 3,5 week in New York en vertrekken donderdag 29 juni van New York naar de Azoren. Een mooi moment om even terug te kijken naar de New Yorkse periode.

De vraag, die ik mij altijd weer stel is: Zou ik hier willen wonen, werken en beter nog, willen leven? Mijn antwoord is simpel. NEE, 3 werf NEE.

De New Yorker bestaat niet. New York is een loszand stad. Je voelt geen verbondenheid. Er zijn wel communities, zoals de chinezen, de latino’s, de indiers etc. maar de onderlinge samenhang ontbreekt. Het is een beetje van “ieder voor zich”.

Is New York veilig? Nee. Ondanks de massieve hoeveelheid Cobs, Security en ander geüniformeerde weirdo’s, wordt je met grote regelmaat lastiggevallen door leiperikken.

In sommige wijken kan je als blanke sowieso beter niet komen.

De metro is subliem. In de Rushhours voel je soms wel een deel van de veestapel die van A naar B gekatapulteerd wordt, maar iedereen ondergaat dat lijdzaam. Een goedkope en uiterst efficiënte manier van vervoer. Wij hebben daar dagelijks heel veel gebruik van gemaakt.

De musea, memorials, de shoppingmalls, winkels, eettentjes zijn enorm. Zowel in grootte als in hoeveelheid. Alles is te koop als je bereid bent diep in de buidel te tasten.

De tegenstellingen zijn ook enorm. Een flatje kost hier algauw U$ 2.000.000,- en dan heb je echt niet veel bijzonders. Het aantal daklozen of beter kanslozen is ook enorm. Je raakt eraan gewend. Helaas. Op gegeven moment wimpel je ze van je af als ware het lastige muskieten. Treurig en het zou eigenlijk niet mogen in een rijk land als de USA.

Is 3,5 week New York de moeite waard geweest? Jazeker wel, maar het is zo ook wel mooi geweest. Wij zijn toe aan het ruime sop, de uitgestrekte oceaan, de stilte, de vogels en dolfijnen, de natuur en vooral de rust.

Tot over 3 weken op de Azoren. (Joepie!)

 

2 juni tot 13 juni 2017

Ik blijf een beetje in gebreke. Alweer bijna  weken voorbij en ik heb niets aan mijn blog gedaan. Foei toch!  Ik voel mij wat nalatig.

Wij liggen hier nu al ongeveer 2 weken voor anker op de Hudson rivier ongeveer 1 Nm van de 79th. Street Boat Basin. Een haven waar je niet in wil liggen. Het is één grote junkzooi. Vervallen drijvende steigers die bij voorbijvarende schepen als kikkers op een hete plaat op en neer springen. Het risico op schade aan jouw boot is ongeveer 100%. Er is 1 wasmachine en 1 droger en 1 dinghy dock en 1 toilet en 1 douche, waarvoor je ook nog U$ 26,- per dag voor moet betalen. Je moet soms uren wachten voordat je gebruik kan maken van de douche of erger nog het toilet. De sanitaire rampen zijn vaak niet te overzien. Vooral met de noodruftige kinderen, die het allemaal niet zo goed op kunnen houden. Ik heb het nu over een overheidshaven. Als gemeentebestuur zou je je diep moeten schamen!!!

Het is wel een goede uitvalsbasis voor bezoek aan Manhattan en de rest van NYC. Dat is zo ongeveer het enige positieve. Op de Hudson kan het behoorlijk spoken. De stroming gaat tot ongeveer 2 knpn. en met een beetje veel wind en voorbij varende schepen voel je je soms een geklutst ei. (Shaken not Stirred) Gelukkig went alles, zo ook dit. Na 2 weken heb je het niet eens in de gaten en heb je het gevoel dat je ’s-Avonds in slaap gewiegd wordt. En dat is alweer zó lang geleden dat ik mij dat niet meer kan herinneren.

Wij hebben tot dusverre veel ondernomen.

De eerste periode hebben wij vooral veel gelopen. Beter gezegd: veel in de ontdekkingsmode. De metro, de verschillende parken, Central Park, de Brooklyn bridge, Broadway, Timesquare, Rooseveld Island, Soho, Chinatown, Italian quarter, Central Station, en langs de bekende “Buildings” zoals Empire State building, Chryslerbuilding, Rockevellerbuilding etc. etc.

En natuurlijk een uiterst plezierige middag met Jasper en later met zijn Martine, die ons rondleiden in het Bryant Park en NY Library. Overweldigend allemaal. Ik ben vast heel veel vergeten te noemen, maar het was veel allemaal, indrukwekkend, vermoeiend maar zeker de moeite waard.

De afgelopen dagen gaan en zijn wij meer “binnenshuis”.

Het Empire Statebuilding is enorm. 102 verdiepingen schiet je omhoog en het uitzicht is fenomenaal. Zowel overdag als in de nacht. Alleen jammer van al die toeristen.

Het geluid van NY is ook op deze hoogte overweldigend. Wat een herrie. Een dag en nacht hoorbaar zwaar gedreun van al het verkeer, helicopters, airco’s en ander niet definieerbare geluiden.

Het boottochtje naar het Statue of Liberty en Ellis Island.

Ook hier “druk, druk, druk” en een (te)hoog commercieel gehalte. Desalniettemin is Ellis Island interessant, omdat daar de geschiedenis van de ongeveer 12.000.000 migranten weergegeven wordt.

Het American Museum of Natural History

Je kijkt je ogen uit. Eén dag bezoek is veeel te kort. Ongelooflijk wat je daar terugvindt aan wereldlijke historie, volkeren, klimaat, archeologie, astronomie, dieren en vogels, het universum. Het is gewoon te veel om op te noemen.

Wij hebben de hele dag daar rondgelopen en zo rond 5 PM vertrokken wij weer richting Kairos en in de wetenschap, dat je minstens een week nodig hebt om nog maar de helft te hebben gezien. Als wij de gelegenheid hebben komen wij de komende tijd zeker nog een keertje retour.

De Metropolitan Museum of Art, Top of the Rock, 9/11 Memorial en museum staan nog op ons lijstje en nog wat dingetjes.

Eerst nog even Agnes en Suzette ontvangen en kijken of zij kunnen wennen op ons hobbelbootje.

31 mei & 1 juni 2017

Niet te geloven. Het is mooi weer geworden. Het zonnetje schijnt en de temperaturen zijn lekker. Ons humeur is ook op een aangenamere temperatuur gekomen.

Vandaag  scharrelen wij wat rond in dat NY. Broadway, Empirestate building, Macey’s, Columbus circle en nog veel meer in Downtown NY. Verder wat rond gekuierd op de Brooklyn bridge met uitzicht op de Hudsonrivier met het Vrijheidsbeeld en we bezoeken Chinatown.

Chinatown lijkt op alle Chinatowns. Het verschil t.o.v. bijv. Amsterdam is niet groot. Dezelfde eettentjes, curiosa en overstaanbare chinezen is gelijk. Toch is het leuk en gezellig om daar wat rond  te struinen.

 

We lopen veel. Heel veel. We zijn na 2 dagen tot op onze knieën afgesleten. We zijn moe maar voldaan. Oh ja. Ik ben ook nog naar de kapper geweest. U$ 16,- en dat voor New York. Geknipt door een allerliefste nauwelijks verstaanbare oudere dame. En dat kan je wel zien!

 

Als je ergens voor het eerst komt, dan vallen je altijd, vanuit je onbevangenheid, bepaalde zaken op. Zo ook nu.

Er lopen hier 2 typen mensen rond. De opgewekte omhoogkijkers, die met open mond zich vergapen aan alles wat hoog is.  En dat is bijna alles. En de “native” New Yorker, die hier woont en werkt. Het verschil is groot. De New Yorker is in zichzelf gekeerd, is kortaangebonden, lacht niet en je krijgt niet of moeizaam contact. Hij/zij kijkt zeker niet naar boven. Eerder nors naar beneden. Hij is gejaagd en enige vorm van levensvreugde is hem of haar onbekend. Een karikatuur van de werkelijkheid?? Kom kijken en zie voor je zelf. Het valt echt op.

Verder is NY een mix van allerlei soorten mensen. Blond, zwart, geel, bruin, oud en jong, uit verschillende culturen. Het leeft allemaal vreedzaam naast en met elkaar. Je krijgt niet de indruk dat er enige vorm van integratie of assimilatie is. Maar waarom ook. In NL wordt zo de nadruk gelegd op integratie of assimilatie in de Nederlandse maatschappij, maar waarom?? Laat iedere bevolkingsgroep zijn leven leiden met respect voor de ander met een gemeenschappelijke basis. In dit geval de Nederlandse grondwet. In NY werkt dat kennelijk goed. In Amsterdam ook trouwens.

Morgen gaan wij op stap met onze zeilmaatjes van de Schorpioen. Timesquare en misschien nog wat andere leuke dingetjes doen. We laten het over ons afkomen.

Mooi toch!

30 mei 2017

Vandaag een sombere dag. Zwaarbewolkt met zo nu een dan een bui. Het is koud vandaag en we hebben niet de fut en zin om New York in te trekken.

We kunnen onze draai niet vinden en onze gedachten gaan steeds meer uit naar het vertrek uit Amerika. Het lijkt langzamerhand wel mooi te zijn geweest. Europa trekt en dan m.n. de Azoren en Nederland. De verhalen van andere zeilers over de Azoren zijn positief. Het schijnen 9 mooie eilanden te zijn. Een waar zeilersdomein. We zullen het zien.

Maar voordat we het vergeten, we hebben ook nog een oversteekje Atlantic te doen. Eigenlijk kijken wij daar best naar uit. Het klinkt gek, maar het varen op ruim water (en dat is de Atlantische oceaan toch?) is vele malen relaxter dan de kruipdoor sluipdoor Intra Coastal Waterways aan de oostkust van de US of de Bahama’s met al zijn ondieptes en rotspartijen of de BVI’s met de net onder de oppervlakte liggende rotspartijen of……….

Maar goed…….Eerst maar eens de komende weken downtown NY bezoeken met onze Agnes en Suzette, die een weekje (veel te kort natuurlijk) bij ons op de boot komen.

Een dagje Jasper en Martine Schmidt, die dan “toevallig” in NY zijn en onze vrienden Jan en Ria Keuker uit tropisch Nederland met misschien hun zoon Niels & gezin.  En hopelijk de ontmoeting met onze vrienden van de Sally Lightfoot, die ook deze kant opkomen en Wouter en Saskia van de Schorpioen die een stukje verder geankerd zijn in NY.

Een drukke komende 3 tot 4 weken, die ons wel heel erg blij maken.

Een mooi slot van ons tripje Atlantische Amerika.

We kijken er naar uit!