3 juli – tot eind juli 2019

Wij vertrekken met pijn in het hart. De Azoren. 9 prachtige eilanden die wij met heel veel plezier bezocht hebben.

Met vooral Stijn en Yvet van SY Amuse, maar ook met veel andere Nederlandse opvarenden.

Een prachtige periode, waarbij de herinneringen nog lang in ons geheugen geprint zullen blijven. Afscheid nemen doet pijn, vooral als je je bedenkt dat dit waarschijnlijk onze laatste lange reis zal zijn.

Tja……… wij worden een jaartje ouder en wij willen niet blijven doorgaan totdat het sneu begint te worden. Voor de nabije toekomst willen wij nog wel een rondje Engeland doen, de Oostzee bezoeken, St. Petersburg, IJsland, Scilly islands en verder Normandië Bretagne. En misschien, mischien, mischien………… nog een keer een oversteekje. Nog genoeg te wensen dus voordat wij het heden voor het verleden inruilen.

Eerst maar eens thuis zien te komen.

Op 8 juli vertrekken wij uit Horta. De verstaging is weer op orde en alles functioneert zoals je mag verwachten. Behalve onze plotter, die op Horta niet reparabel bleek te zijn.

Maar goed, je raakt gewend aan alle technische malheur.  Je krijgt steeds meer het gevoel van  “het zal mij bommen”. Ik kom er toch wel zolang het boeltje blijft drijven. De wind is overigens prima en zo gaan we dan. Ipad-tend naar huis dan maar.

De eerste drie dagen gaan voorspoedig en we leggen goede daggemiddelden af. Maar dan…………..windstilte, windstilte en windstilte. De weermodellen geven tegenstrijdige berichten, maar slot van het liedje is dat onze knorrepot weer ontstoken moet worden.

Ons Yantje doet het prima. Yantje weet alleen niet dat zij nog vele uren/dagen moet doorpruttelen. En dat doet zij. Dat grijze mokkel in de machinekamer. Een topmiep!!

Elke dag ontvangen wij de weersvoorspellingen van Piet Jan en Renske van SY Lola en ons wereldberoemde weerstation uit Hilversum genaamd Agnes. Wanhopig word je er wel van. Op een of andere manier verandert de wind zich zodanig dat wij hem niet of tegen hebben. O.b.v. de voorspellingen knallen wij bijna tegen Ierland aan voordat wij in westelijke richting kunnen koersen richting Falmouth. Na een eeuwigheid van 13 dagen komen wij daar eindelijk aan. Pffff. Wat een saaiheid. De vele dolfijnen, walvissen en ander rondzwemmend gepeupel maken de dagen meer dan goed. Hoogtepuntjes die de saaiheid doorbreken.

Falmouth is wel de moeite waard om te bezoeken. Mooie historische plaats. Veel zeilers. Goede sfeer en veel te duur. Ankeren dus, ook al moet je daarvoor ook betalen.

Na een dagje Falmouth trekken wij verder richting huis.

Met een flinke wind (5 – 7 Bf) op de kont schipperen wij naar NL.

Lekker opschieten zo. Wat heel fijn is zijn de lange dagen en de halve maan die ons een beetje bijlicht. Maakt het leven zo wel wat lichter.

Slalommend tussen de absurd grote mega windparken, olieplatforms, shipping lanes, survey vessels en voor anker liggende zeeschepen met soms het tij mee of tegen komen wij na 3 dagen in IJmuiden aan.

De Noordzee is de afgelopen jaren wel heel erg veranderd. Vooral de windparken zijn dramatisch. Bij Walcheren is een windpark, die nog vergroot wordt, vanaf de kust tot bijna het midden van de Noordzee. Wij moesten vele mijlen omvaren om noordwaarts verder te kunnen varen. En dat met ruim 30 knpn wind in de schemering. Niet echt een lolletje. Het Zweedse Vattenfall adverteert vol trots, dat voor de Nederlandse kust het grootste windpark van de wereld gebouwd wordt. Ik moet er maar niet aan denken. Verschrikkelijk. Zoals het er nu uitziet kan je straks als pleziervaart alleen nog via de shipping lanes of dicht langs de kust van Noord naar Zuid varen, waarbij België met al zijn ondieptes en zandbanken wel de nodige hoofdbrekens zal opleveren. Ben benieuwd wanneer de eerste dodelijke ongelukken zullen plaatsvinden. De vraag is niet of maar eerder wanneer.

Als je zo IJmuiden binnenvaart en daarna door het Noordzeekanaal naar Amsterdam vaart valt de grote drukte en de vele bedrijvigheden op. Over ijverig volkje die Nederlanders.

Dit keer zijn wij maar eens niet naar de Sixhaven gegaan, maar wel naar Amsterdam Marina. Een uitstekende haven. Lekker rustig en beschut. Op loopafstand van Loetje en met het pont direct naar CS Amsterdam. Wij hebben ons maar eens op een dagje Rijksmuseum getrakteerd.

 

Wat een pracht museum. Verbazingwekkend wat die Nederlanders in het VOC tijdperk voor elkaar gekregen hebben. Door de ogen van nu wordt daar nogal negatief tegen aan gekeken, maar voor toen eigenlijk best ongelooflijk. Zo’n klein landje met zoveel invloed op het buitengebeuren. Wat een creativiteit en kunstzinnigheid. Waar een klein landje groot in kan zijn. Vandaag de dag is de Nederlandse invloed internationaal gezien best groot. Tijdens onze rondreis hebben wij ons verbaasd over de NL producten die je overal vindt. Dat gaat van melkproducten tot hoog technische producten. Nederland doet te weinig aan borstklopperij en dat zou best wel wat meer mogen zijn.

Onze aankomst in onze thuishaven was weer heerlijk.

Het is weer heerlijk om familie en vrienden in het Nederlandse te ontmoeten. Ach het leek alsof wij niet weggeweest waren. Het was ook maar 1,5 jaar. De tijd vliegt.

Wij hopen dat wij nog lang zo door kunnen gaan.

12 juni – 2 juli 2019

Tja de Azoren. Daar zijn we dan. Na ruim 22 dagen rommelen op de Atlantische oceaan is altijd weer plezierig iets van platteland te zien en te ondergaan.

Op Horta komen vanuit letterlijk alle windstreken de zeilers aan en voor allen geldt dat er wel iets kapot of gebroken is. Horta is de klusplaats van de Azoren.

Ook bij ons moesten de nodige onderhoudsbeurten gedaan worden. Gelukkig lopen op Horta voldoende gekwalificeerde vakmensen rond om de nodige klussen te kunnen klaren.

Naast de onderhoudsbeurten aan generator en Yanmar blijkt na inspectie onze verstaging kapot te zijn.

Het is dat wij risicomijdende zeilers zijn anders hadden de gevolgen desastreus kunnen zijn. Bij de terminals blijken n.l. de staalkabels kapotgegaan te zijn. In Vigo (Spanje, 2018) is ons babystag vernieuwd en in Suriname het tussenwant en nu dus blijken de staalkabels bij de terminals gebroken te zijn. In 2016 is onze complete verstaging door Hans Jansen Tuigerij vernieuwd en sindsdien hebben wij alleen maar een hele hoop ellende. Op de vraag hoe het mogelijk is dat na 3 jaar zulke schade heeft kunnen ontstaan komt geen antwoord. Op garantie claimen wordt niet gereageerd. Het versturen van vette rekeningen en niet antwoorden lijkt hun specialiteit te zijn. Balen dus en het zal ongetwijfeld nog wel een flinke staart krijgen. Gelukkig dat de riggers (van Mid Atlantic Yacht Services) klantvriendelijker zijn en ons uitstekend weten te helpen.

Gelukkig hebben wij wel onze frustraties redelijk over boord kunnen zetten om toch te genieten van de eilanden Faial, Pico en Terceira.

Mooie eilanden met zijn overweldigende hoeveelheid hortensia’s en prachtige landschappen en vergezichten, de ongelooflijk vriendelijke, gastvrije en hardwerkende mensen, het heerlijke eten (behalve dan bij een veganist, die mij er heel snel van overtuigd heeft om NOOIT veganist te worden), de zeilerscommunitie van zeilers die elkaar helpen, ervaringen delen, gezellige dingen doen en vooral positief in het leven staan, Peter’s Sport Cafe met zijn museum over de historie van m.n. Horta en de walvisvangst in het verleden en natuurlijk het lekkere eten en grote bierpullen.

Samen met Yvet en Stijn van de Amuse hebben wij een autootje gehuurd op zowel Fayal als Pico (met overnachting) en al het moois van beide eilanden gezien. Ongelooflijk mooie vulkaaneilanden met prachtige natuur, kraters en grotten. Zijn wijncultuur, kaas, heerlijk vlees en andere bijzondere gerechten. Eilanden om niet snel te vergeten.

Later als wij oud en lummelig zijn en voorbij schuifelen achter onze rollator en meer verleden dan toekomst hebben, kunnen wij in ieder geval tegen elkaar zeggen “weet je nog wel oudje, toen ja toen …… op de Azoren”.

Het is nu 2 juli 2019 en binnen enkele dagen vertrekken wij met dubbele gevoelens richting Nederland. Nederland ons Nederland waar onze wortels zijn en onze familie is. Onze reis achter ons met veel dierbare herinneringen en belevenissen. Het is niet makkelijk!

 

 

 

 

 

 

20 mei – 12 juni 2019

Wij vertrekken samen met Yvette en Stijn van SY Amuse richting Horta (Azoren). De verwachtingen zijn redelijk, maar het weer is niet erg stabiel. Op moment van vertrek speelde de tropische storm Andrea ten noorden zijn spelletjes. De gangbare route naar Horta is eerst noordwaarts te varen richting Bermuda en dan ergens op 32 Gr. NB af te zwaaien naar het Oosten.

Door Andrea was dat niet mogelijk vooral door de sterke noordelijke wind. Wij besluiten een meer rechtstreekse koers te volgen. In dit geval in NO-richting.

De eerste dagen gaan best voorspoedig. Redelijk windje en wij hebben ruimschoots de 100Nm per etmaal.

De vele dagen daarna zijn helaas heel wat minder. De wind valt weg en belanden in een langdurig dobber feestje met soms een voortgang van 40-50 Nm per etmaal.

Op één dag hebben wij uit armoede al het zeil binnengehaald, ankerlicht aangestoken en vervolgens langdurig geslapen. In totaal 8 dagen was het echt prut. Niet vooruit de branden. De laatste paar dagen zijn wij via de noordzijde van een hogedrukgebied aan de wind varend bij Horta aangekomen. Pffff eindelijk.

De tocht zelf was ondanks het onstabiele weer best tof. Heel gezellig elke dag met het spel “wie ben ik” en uitwisseling van de weergegevens. Dank Yvet/Stijn. Bijzonder ook dat wij gedurende de hele oversteek steeds op zicht niveau bij elkaar gebleven zijn. Uitzonderlijk omdat je elkaar meestal na een etmaal “kwijt” bent.

De vele dolfijnen, vogels en jawel Walvissen en Grienden wisselden elkaar af. Prachtig om te zien. Prachtige sterrenhemel met zijn Melkweg. Heel indrukwekkend.

Je verliest de tijd en gaat op in het tijdloze. 22 dagen op zee lijkt veel, maar door het verlies van het tijdsbesef leef je met de natuur. De zonsopgang en de zonsondergang. De maan, de sterrenhemel, het leven om je heen. Je hebt zo gaandeweg geen idee meer wat voor dag het is, hoe lang je al onderweg bent en wanneer je aankomt.

Een heel aparte gewaarwording en heel fijn ook.

Er komt een moment, dat je toch echt aankomt. En dat mag gevierd worden.

Op weg naar de fuif stoot ik mijn snuit bij het overstappen van dinghy naar het zwemplatform van SY Amuse. 22 dagen zonder enkel probleem de oceaan overgestoken en bij een stom overstapje van dinghy naar de Amuse stap ik mis. Waarschijnlijk van vermoeidheid en ’s-ochtends vroeg aan de champagne is voor ons ook niet bepaald een regelmatige gebeurtenis.

Gelukkig is er niets gebroken en op het moment van dit schrijven is al lang het leed geleden.

15 april tot 20 mei 2019

Wij verlaten Martiniquena de nodige reparaties en trekken door naar Dominica. Voor ons een tussenstop. Wat moet ik zeggen over Dominica. Geen idee. Wij zijn niet aan land gegaan. Een zekere vermoeidheid begint zich te wreken. De eilanden die wij bezocht hebben zijn soms buitengewoon mooi waardoor een “gewoon” eiland als Dominica gewoon niet de moeite waard is. Blasé zijn we geworden. Niet goed, maar het sluipt er wel in. Alleen als het apart is of afwijkt van het gemiddelde blijft de herinnering achter, terwijl het gemiddelde eigenlijk ook best goed is.

Dominica is zo’n “gemiddeld” eiland. Voor ons dan wel te verstaan.

En tja……. Terre de Hautbehorende tot de eilandengroep Les Saintes is zo’n uitspringer. Mooie baaien, kristalhelder water, veilig, gezellig stadje met leuke eettentjes en winkeltjes. Relaxed. Top, top, top dus. Hier ontmoeten wij ook onze Nederlandse vrienden Peter en Jacqueline van de Elisabeth. Zij toeren voor het 2^ejaar in dit gebied rond en zijn op weg naar het zui-jen om daarna naar Curaçao om daar voor het hurricane seizoen te overwinteren.

Leuk om elkaar na zoveel tijd op zo’n Caribisch eilandje te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

Ondertussen blijkt wel onze de computer van onze autopilot naar de knoppen te zijn gegaan. Het ding doet het niet met als gevolg dat ik vanaf nu met het handje moet sturen.Zonder stuurautomaat is een lange tocht niet denkbaar. Het is in feite ons 3^e bemanningslid. Een ding dat 24/7 in touw is om je in het gareel te houden. Zonder morren. In feite het beste bemanningslid wat je je maar kan wensen. En als dit bemanningslid er geen zin meer in heeft dan zit je wel met een dik probleem. Zo ook wij.

Reden om Guadeloupeaan te doen. Zeilend met een straffe wind op de kont is de afstand heel best te doen. Slechts 20 Nm. Een 4 uurtjes varen. Wel vermoeiend met achterop komende golven, maar oké. Minder fraai is het Ankergebied van Guadeloupe zelf. Vlakbij een industriële haven waar grote vrachtschepen continue geladen en gelost worden.

Helaas voor ons is op dat moment een visfestijn gepland, waardoor er geen enkele box in de marina beschikbaar was laat staan een Raymarine dealer, die ook maar iets voor ons zou willen betekenen. Kommer en veel kwel dus. Reden genoeg om zo snel mogelijk richting St. Maarten te kachelen.

Maar eerst nog Antiqua. Hèt eiland van de regatta’s. Ook nu was er 1-tje aan de gang. Mooi mooi mooi om al die verschillende zeilschepen voorbij te zien gaan.

We ankerden in de baai “English Harbor” met prachtig uitzicht op alle voorbijgaande zeilschepen. Ook hier weer veel Nederlanders. En vaak steeds dezelfde, waardoor je heel makkelijk elkaar kunt helpen en de ervaringen kunt delen.

Aan alles komt een eind, zo ook Antiqua.

Na een korte tussenstop op Saint Christopher en Saba en St. Eustatius passerend komen we doodop aan op St. Maarten in Marigot Bay. De Franse helft van St. Maarten.

Het voortdurend met de hand sturen met sterke achteropkomende wind en golven gaat niet in je koude kleren zitten. Na al die tijd handmatig sturen heb ik inmiddels de armen van Arnold Schwarzenecker in beter tijden en de benen van een Alien. Valt niet mee allemaal en hopelijk is op St. Maarten een heldere geest, die ons uit het computerprobleem weet te verlossen.

En jawel hoor. Zo’n geest hebben wij inderdaad gevonden in de enige gecertificeerde Raymarine dealer op St. Maarten. Gui heet de brave borst. Een dag na onze probleemmelding heeft hij bij ons een nieuwe computer geïnstalleerd en zijn wij weer automatisch. Wel weer enkele duiten lichter, maar enfin,

Al met al geweldig dat dat ding het weer doet!

De gevolgen van de laatste Hurricane zijn op St. Maarten nog heel goed zichtbaar. Nog steeds veel kapotte gebouwen. Het Nederlandse deel van St. Maarten lijkt zich sneller te herstellen dan het Franse deel. Hoe dat komt weet ik niet. Het Nederlandse deel is veel levendiger en actiever dan het Franse deel. Het franse deel lijkt zich te wentelen in passiviteit. Veel te afwachtend. De hurricane was erg. Veel erger zijn de plunderingen. Het onderling wantrouwen is enorm en dan m.n. tussen blank en zwart. Het wordt dan weliswaar niet zo expliciet gezegd vooral om niet voor racist uitgemaakt te worden, maar het vertrouwen is weg. Het zal nog wel een generatie duren (of langer) voordat dat vertrouwen weer een beetje terug is.

Marigot Bay ligt vol met voor anker liggende zeilschepen wachtend op gunstige wind voor de overtocht naar de Azoren. Het is meteen een soort verzamelplaats van al die schepen, die wij tijdens onze rondrit ontmoet hebben. Leuk en heel gezellig. Ook komt het superjacht de “A”  Marigot Bay nog even bezoeken. Ruimschoots het meest lelijke schip ter wereld. Je weet niet waar de voor- of achterkant zit. Hoe kan je zoiets lelijks ter wereld brengen.

Wij besluiten niettemin samen met de SY Amuse op hetzelfde moment te vertrekken. Maar daarover meer bij mijn volgende blog.

 

8 maart 2019 – 14 april 2019

 

Ons vertrek uit Suriname is heftig. Harde tegenwind, korte golfslag en vooral veel blubber, die Kairos al snel veranderde in een modder praam.

Pas toen wij weer de onze vertrouwde omgeving bereikten (de Atlantische oceaan) werd het weer wat rustiger met lange golfbewegingen, halve wind en de stroom mee. En wat voor een stroom! De 500Nm. naar Tobago hebben wij in een 56 uur afgelegd en daarmee ons 24 uur record van186 Nm verpulverend met 233 Nm. Ongekend en heerlijk.

En tja Tobago. Wij zijn daar voor anker gegaan in een mooie baai bij Charlotteville.

Best wel een mooi eiland, maar zeker niet het mooiste eiland. Afrikaanse invloeden zijn goed merkbaar. Rommelig, soms vies, slecht georganiseerd en als blanke ben je een gewild jachttrofee. Wit is rijk, zwart is arm en dat laatste wordt vooral door henzelf gekoesterd.

Wij zijn met de bus van Charlotteville naar Scarborough gereden. Volgens de dienstregeling rijdt er één bus per uur. De bus heen kwam drie kwartier later. De bus terug 2,5 uur.

Wij waren “gelukkig” niet de enigen en het is wonderbaarlijk dat iedereen zonder morren rustig in een bloedheet bushokje 2,5 uur zit te verdampen. Voordeel is wel dat je geen hoge toiletnood krijgt. Na een uurtje ben je al dermate uitgedroogd, dat met de beste wil van de wereld geen druppel meer uit je te persen valt. Maar dat terzijde.

Tobago was best aardig, maar het was ook weer best aardig om verder te trekken naar Prickley bay op Grenada.

Wij zijn daar “verwelkomt” door een paar chagrijnige Customs & Immigration officers, die geen enkele belangstelling voor je hebben en alleen maar naar filmpjes op hun smartphone zitten te loeren. Vervelende types. Je hebt er maar mee te dealen.

Van

Prickley bay naar Saint George Harbour. Best oké daar. Met onze vrienden Ate en Gees van de Walkabout (ook een Najad trouwens, maar dan een maatje groter) een rondritje gedaan om een indruk van Grenada te krijgen. Het is een mooi eiland met kleurrijke huizen, een rumfactory, plantages en een vriendelijke bevolking met wie je gauw aan de praat komt.

Wiet lijkt vrij verkrijgbaar en daar word je zo nu en dan op vriendelijke wijze aan herinnert,

Best tof dus.

The Grenadines zijn onwaarschijnlijk mooi met zijn Tobaco Cays.

Hagelwitte stranden, koraal, palmbomen, zwemmen tussen de turtles en roggen en andere exotische vissen, Lobster eten op het strand. Ware paradijsjes en pareltjes waar je heel zuinig op moet zijn. Om dit soort Marine Nature parks te bezoeken heb je wel een permit nodig en dat kost ook wel wat. Niet erg natuurlijk, maar dan verwacht je niet dat tegen de avond partyboten met ongelooflijk harde hiphop herrie voorbij komen varen. Maar niettemin….fantastisch om te zien dat de werkelijkheid heel wat mooier is dan al die gefotoshopte foldertjes.

Next stop: Bequia

Slapeloze nachten krijg je ervan. Als je het anker het niet houdt. 5 x midden in de nacht moesten wij ons nest uit omdat wij op drift waren. De bodem is een mix van koraal en zand en heeft daardoor te weinig body om je om de plaats te houden. Vandaar.

De volgende ochtend hebben wij maar gekozen voor een mooring. Bequia is best aardig als eilandje, maar al die eilandjes beginnen toch wel erg op elkaar te lijken. Dezelfde stalletjes waar dezelfde soort snuisterijen verkocht worden, dezelfde soort winkeltjes en zelfde type mensen. Overwegend zwart, waarbij de vriendelijkheid per eiland nog wel verschilt.

Saint Vincent hebben wij overgeslagen.

2 Nm. uit de kust!!!! werden wij door een paar redelijke opdringerige boatboys in een klein bootje benaderd om hen te volgen voor een ankerplaats of om vis of iets anders te kopen. Saint Vincent heeft een redelijk slecht imago wat betreft deze jongens en onze reactie was nogal simpel. Gas erop en met 8 knpn snelheid waren wij ze gelukkig al gauw kwijt.

Meteen ook reden om maar meteen door te varen naar Saint Lucia. Ook Saint Lucia staat niet al te best bekend. Op Saint Lucia zijn wij aangespoeld bij Soufrère. Beetje ZW van het eiland. Stelletje oplichters daar. € 140,- betaalt voor Immigration en Customs. Wel vriendelijke luitjes, maar toch…….. Voor zo’n bedrag mag je ook wel  vriendelijk zijn. 99,9% van de boatpeoples zijn blank en dat zal wel de reden zijn voor dit soort tarieven.

Verder is dit plaatsje vies, stinkt en de moeite waard om weer snel achter je te laten. Je mag daar niet ankeren en je bent verplicht een mooring te nemen a raison van € 20,- per dag. Reden: Natuurpark en men wil niet dat je de marine flora vernield.

Best een goed argument natuurlijk. Helaas is de werkelijkheid iets anders. Als je ziet wat daar door de plaatselijke bevolking in het water geflikkerd wordt en dan kan de conclusie alleen maar zijn dat je als boater flink uitgekleed wordt.

Op naar Martinique

Het contrast kan haast niet groter zijn. Martinique een frans eiland met vrijwel alleen blanken. Aan alles wat je ziet doet aan Frankrijk denken.  (heerlijk weer eens een echt stokbroodje en croissantje) Brede wegen, supermarche’s, grote superstores en op watersportgebied is alle denkbare expertise en onderdelen verkrijgbaar en dat tegen redelijke prijzen. Alles goed georganiseerd en zeer efficiënt.

Als je in Caribisch gebied een probleem hebt met je schip dan is dit “the place to be”. De aanloop naar het ankergebied is nog wel even een dingetje. Veel ondieptes, maar ook prachtige stranden met zeer luxe strandtentjes. De ankerplaats bij Le Marin ligt vol met honderden zeiljachten waar iets mee is. We hebben met verbazing gekeken hoe alles in zijn werk ging. Tuigerij, zeilmakerij, scheepselectronica, spuiterij, metaalbewerking, generatoren…..je kan niet zo gek bedenken of het is er.

Wij hadden (wederom) een generator probleem en problemen met onze accu’s.

De engineer van Caraibe-marine had het euvel van de generator in een mum van tijd getraceerd (Een Belg, ah-wel een hele goede) en sindsdien loopt de generator als de gesmeerde bliksem. Fluitend doet hij zijn werk en propt de accu’s vol zoals het hoort.

De accu’s bleken helaas “end of life” te zijn en wij hebben ze tegen een zeer vriendelijke prijs kunnen vervangen door AGM accu’s. Van Vetus!!! Jawel van Vetus. Ook hier vind je NL artikelen. Niet alleen Vetus, maar ook Victron, Mastervolt, Varta etc. etc. Overal waar je komt vind je wel ergens NL-producten. In de Carefour vind je producten vaak 2-talig beschreven. In het Frans EN Nederlands. Nederland doet het zo gek nog niet.

In Martinique hebben we een otootje gehuurd. Tis een mooi eiland. In het noorden grote bossen, riviertjes en langs de zee mooie stranden. De moeite waard om te bekijken.

 

 

 

 

 

 

1 februari – 7 maart 2019 (een deels somber verhaal)

 Time flies.

Februari tot de eerste week maart is ons vertoeven in Suriname. De aankomst in Domburg was tof.

Slechts 2 familieleden hadden wij van tevoren verklapt dat wij naar Suriname zouden komen en deze 2 (Ratna/Subhas) staan ons wuivend te verwelkomen. Plus nog enkele andere leden van de familie, die totaal geen idee hadden dat wij zouden komen. De ontvangst was super, warm en gezellig. Dank dank dank!!!

En dat is de indruk die wij sowieso opgedaan hebben in Suriname. De Surinamers zijn vriendelijk, gastvrij, toegankelijk en behulpzaam.

Wij zijn in deze periode naar de binnenlanden geweest, Paramaribo bewandeld, veel op pad geweest met onze huurauto, onze vrienden aan boord gehad en met hen enkele dagen een resort beleefd, gefietst op voormalige plantages en het verder, om niet te vergeten, geweldig gehad.

Maar toch, maar toch, maar toch…………….

Ik ben een uit de klei opgetrokken Hollander en kijk met mijn gekleurde bril naar wat er zo om mij heen gebeurt. Helaas word ik daar t.o.v. het land Suriname niet zo heel erg vrolijk van. Een groot land met relatief weinig inwoners (+/- 600.000) met veel grondstoffen, vruchtbare grond, mooie natuur en heeft eigenlijk alles om er wat moois van te maken.

En dat laatste wil maar niet lukken.

Bijna overal rotzooi. Langs de weg, in natuurgebieden, in riviertjes etc. (plastic, blikjes, vuilniszakken etc. Paramaribo is een stad in verval.

Veel houten gebouwen, die op instorten staan. De waterkant van Suriname wordt vergeven door de junks. Een bevolking bestaande uit verschillende bevolkingsgroepen, die niet met elkaar leven, maar naast elkaar. De energie ontbreekt om er met gezamenlijke inspanning wat van te maken. NO SPANG (maak je niet druk) is hier het credo en zou eigenlijk in de nationale vlag opgenomen moeten worden.

Corrupte en zakkenvullende politici, die slechts één belang hebben en dat is hun eigenbelang. Leiderschap ontbreekt volledig. Beloftes, beloftes, beloftes. De ene nog stoutmoediger dan de andere. Maar je hoeft niet een geleerde te zijn om te begrijpen dat je zowel van links als rechts bedonderd wordt.

In hoog tempo wordt Suriname leeg verkocht m.n. aan de Chinezen. Het grootste deel van het winkeliersbestand is Chinees. De jungle wordt door de chinezen leeggeplunderd i.v.m. de houtwinning. Het brocopondomeer is vergiftigd door kwik door de Ivaak illegale) goudwinning

25 jaar geleden zijn wij ook de binnenlanden van Suriname in geweest en de natuur was toentertijd overweldigend. Grote zwermen papagaaien en andersoortige vogels, apen, zeekoeien, kaaimannen. Een jungle vol leven. En nu???????? Niets van dat alles. Dood. Dood als een pier en deze laatste is hier helaas ook al niet te vinden

Het aantal resorts is groot. Meestal gerund door Nederlanders, die vanuit enthousiasme en een flinke klont naïviteit veel geld uitgegeven hebben in een kansloze business. Maar waarom zou je veel geld uitgeven in een gebied waar niets meer te beleven valt.

In wezen is Suriname failliet. Vaak kan je het ontwikkelingsniveau van een land afmeten aan de efficiëntie en organisatiegraad van de overheid. En deze is bar en boos. Wij hebben in de afgelopen jaren inmiddels aardig wat landen bezocht en ons daarbij altijd moeten in- en uitklaren. Zo treurig als het in Suriname gaat hebben wij nog nergens ervaren. Vijf!!!! Instanties moesten wij langs en het grootste deel van de dag ging op aan het invullen van formulieren met vrijwel steeds dezelfde vragen. Vriendelijke ambtenaren. Dat wel, maar dat verzacht de treurigheid allerminst.

De nationale schuld is immens en zal nooit ingelost kunnen worden. Heeft het land een toekomst? Ja en Nee. Ja als ontwikkelingsland. Nee als je Suriname langs de westerse meetlat legt. En de westerse meetlat is de lat, waar ik mee ben opgegroeid en die ik begrijp.

Suriname een volstrekt kansloos land uitgaande van de huidige groep politieke prutsers, een goedbedoelend ambtenarenkorps, die in het leven is geroepen om zichzelf in stand te houden, een cultuur van no spang en bevolkingsgroepen, die niet met elkaar maar naast elkaar leven.

Jammer, jammer, jammer. Ik gun Suriname toch zo een betere toekomst.

Met gemengde gevoelens, een beetje in de war, spijtig

default

en bedroefd zijn wij 7 maart de Suriname rivier af gevaren naar Tobaco. Daarover in een volgend blog.

25 oktober 2018 – 1 februari 2019

 

Shame on me. Ik heb mijn blog wat laten sloffen. Watersloffen in dit geval. Met het schaamrood op de kaken vul ik nu de afgelopen periode tot Suriname in.

We vertrekken uit Lanzarote richting Tenerife. We hebben daar een afspraak met de haven in Radazul, iets ten zuiden van San Juan de Tenerife. Een kleine haven gerund door broer en zus en opgericht door pa. Wij zijn onder de indruk van hun professionalisme tegen betaalbare prijzen. (€ 35,- p/u plus 7% BTW). Kijk daar wordt je toch wel vrolijk van.

Na al dat gebrom op de Middellandse zee was Yantje nodig aan een heel grote service beurt toe evenals (jawel) de generator. Dat ding lijkt zijn koppigheid of beter dwarsliggerij opgegeven te hebben. Eindelijk. Over het tochtje zelf valt niet zoveel te zeggen. Lekker windje uit de goede hoek, glasheldere hemel, twinkelerende sterren en af een toe een cruiseschip, die door zijn vele verlichting niet van de voorkant of achterkant te onderscheiden is. Mooi weer zeilen, beetje saai maar alles went.

Op Radazul wordt Kairos op de wal gehesen en blijft daar gedurende 2 maanden op de kant. Voor Carla en mij betekent dat 2 weken ploeteren. Poetsen, poetsen en poetsen, nieuwe antifouling aanbrengen en verder de kleine onderhouds- en reparatie dingetjes. Gelukkig hebben wij een dochter, die het wel leuk vindt ons af en toe te helpen als poetsvrouw. Zij heeft niet veel meegemaakt van dat mooie Radazul, maar Kairos glimt als nooit tevoren. Agnes thx.

Half november tot 3 januari 2019 zijn wij gevlogen naar NL om de nodige frustraties op te doen. Koud, nat, grauw, Trump, Brexit, belastingaangifte, politiek en meer van dit gedoe.

Moet ik mij daardoor laten frustreren? Natuurlijk niet. Het is zoals het is en veranderen kan ik het toch niet. Maar het geeft wel mijn betrokkenheid weer. Tegen de tijd dat ik niet meer reageer, dan is dat min of meer een teken van afhaken, ongeïnteresseerdheid of de eeuwige watervelden.

Maar goed. 3 januari 2019 retour Radazul ter voorbereiding voor onze trip naar Suriname. Onze Agnes volgt een 2 dagen later om ons te vergezellen tijdens de oversteek.

De tewaterlating gaat goed, alles functioneert en wij maken eerst een foerageer stopje op La Gomera. Voor ons een vertrouwde omgeving en altijd prettig om terug te keren naar een bekend fijn plekje. Behalve dan die verdomde charterboten met stelletje onbenullen aan boord, die het kennelijk leuk vinden om tegen ons anker aan te rammen. Gelukkig bleek ons anker van massievere aard te zijn dan hun romp. Zij hebben, denk ik, wel wat uit te leggen bij inleveren van hun contactdoos.

Op 7 januari vertrekken wij. De weersverwachting is “zo-zo”. In het begin oké, maar later tussen de Canarische eilanden en de Kaap Verden is een groot uitbreidend gebied met windstilte. Lekker……, hebben wij weer. Na de vele maanden op de Middellandse zee met weinig tot geen wind hebben wij nu toch weleens een keertje een flinke scheet verdiend. Niets van dat alles. Het brommertje gaat weer aan en halverwege richting Kaap Verden en halverwege een langzaam leeglopende dieseltank besluiten wij toch maar Mindelo (op de Kaap Verden) aan te doen. Vooral om diesel te foerageren. Eén dagje blijven we daar. De volgende middag vertrekken we. De passage tussen Mindelo en het naastliggende eiland wordt ook wel door plaatselijke stamkroegzeilers “shithole” genoemd. En terecht. Hoge steile golven, harde wind met een sterke stroming. Met de snelheid van een forse diarree verlaat je deze omgeving om vervolgens in een windstilte gebied te komen in de schaduw van de eilanden.

Echter, echter, echter en jawel. Al doende leert men. Bij de vorige oversteek waren wij erachter gekomen dat het slimmer is een meer zuidelijker koers te volgen, zodat je optimaal gebruik kan maken van de acceleratiezone. En dat pakt goed uit. 8, 9, 10 knpn. loopt dat Griekse Kairosgodje. Lekker opschieten zo.

Helaas aan alles komt een eind. Zo ook dit feestje. De wind neemt af en de volgende vele dagen sukkelen wij met 10-15 knpn. met soms een uitschietertje naar de 20 knpn. richting Suriname.

Saai gewoon. De e-reader maakt overuren. Nauwelijks schepen te zien en zo af en toe gebruiken vliegende vissen ons dek als landingsbaan.

De dagelijkse routine bestaat uit eten, slapen, huishoudelijke activiteiten, lezen natuurlijk, wachtlopen, watermaken, af en toe is kijken of wij nog op koers liggen en een beetje babbelen met onze dochter babbelaar. De koers is simpel. Follow the sun. De dagen gaan voorbij en dagelijks rekenen wij uit in hoeveel dagen wij in Suriname zouden kunnen aankomen.

Ter hoogte van Zuid Amerika pikken wij de sterke golfstroom op en de laatste 2 dagen spurten wij naar Suriname. Voortdurend 8 knpn en meer. Eindelijk. Back in business.

Dertien dagen heeft de oversteek geduurd. Best redelijk toch!

Op 30 januari lopen wij Domburg binnen. Een leuk mini plaatsje aan de Suriname rivier.

Onze Suriname ervaringen beschrijf ik de volgende blog.

Het is laat nu en ik kijk uit naar mijn mandje.

 

Tot de volgende keer.

22 oktober – 25 oktober 2018

Daar liggen wij dan in de haven van Arrecife. De hoofdplaats van Lanzarote.

Het weer is hier super prut. Het regent hier tranen met tuiten.

De haven ligt vol met schepen die wat willen maar enige watervrees hebben.

Zo ook wij. Wij wachten even af op een gunstig moment om de oversteek te maken naar San Juan de Tenerife. Altijd nog een tripje van minimaal 24 uur. De voorspellingen zien er goed uit, maar het lijkt of de verwachtingen per uur veranderen. Het weer lijkt veranderlijker dan ooit dit jaar. Niet alleen hier op de Canarische eilanden, maar ook op de Middellandse zee.

In de tussentijd verkennen wij het eiland wat met ons gehuurde autootje.

Lanzarote is best wel mooi, ondanks de regen. Een dagje rondcrossen is voldoende om een goede indruk te krijgen zonder te verzanden in allerlei toeristische onzinnigheden.

De sfeer is hier wat anders dan bijvoorbeeld de Spaanse zuidkust zoals Malaga, Torremolinos en aanverwante bunkersteden.

Het is wat gemoedelijker, vriendelijker en “easy going”. Voor ons heel plezierig. De hersenloze administratieve rompslomp is net zo “easy going”, wat betekent dat je geen haast moet hebben.

Desalniettemin bevalt het op de Canarische eilanden prima.

Het aantal Nederlanders is redelijk groot. Overal zie je wel het verticale Rood-Wit-Blauw wapperen.

Gisteren kwam net een jong stel (ik schat in 20-ers) binnenlopen in een wat kleiner bootje. Zij kwamen aan vanuit Fuerteventura. Een eiland ten zuidwesten van Lanzarote.

Ook zij hebben een lange reis achter de rug. Net zoals wij vanuit NL, maar dan niet via de Middellandse zee, maar direct naar de Canarische eilanden. De schroefas was tijdens het varen losgeschoten en heeft het roerblad verbogen. Daarnaast maakte het schip water. Geen lolletje dus.

Het mooie is hoe de jeugd daarmee omgaat. Open, creatief, onbevangen, niet gehinderd door veel ervaring en altijd wel weer een oplossing vindend. En dat is precies waar je als “oudje” tegenaan loopt. Door ervaring gepokt en gemazeld. Een rugzak vol met zaken die fout kunnen lopen, overal beren op de (water)weg ziende, zorgt ervoor dat je zo overdreven risicomijdend wordt, dat de lol afneemt en de angsten toenemen.

En waarom eigenlijk?

De grootste uitdaging voor ons oudjes is, denk ik, het afleren gewoontes en vooronderstellingen. Weer leren te leren als jongere met heeeeeel ver in het achterhoofd de rugzak met ervaringen.

Quite a challenge.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

16 oktober – 21 oktober 2018

Zo, dat was mij het overtochtje weer wel.

Bij ons vertrek uit Gibraltar wilde het maar niet opschieten. 3 tot 4 knp p/u is qua snelheid niet iets waar je de handen voor elkaar krijgt. Netjes aan de kant van de Shipping lane was het tobben. Andere zeilschepen, die weliswaar dichter langs de kust voeren, voeren zo rond de 6 knpn en dan begin je toch behoorlijk aan jezelf te twijfelen. De eerste gedachte was dat wij een visnet achter ons aan trokken of dat er iets was met de schroef of ??? You name it.

Gelukkig niets van dat alles. Een sterke stroming zat ons tegen. Dichter bij de kant varend kwamen wij gelukkig ook een beetje op snelheid. Om de ongeveer 600Nm naar de Canarische eilanden met zo’n 3 knpn p/u af te leggen, dan ben je aan het eind van de rit aardig tot stof vergaan.

Nou ja, ……door gebrek aan wind hebben wij de eerste 36 uur op de motor moeten voortsukkelen. Volgens de weersverwachtingen zouden wij daarna ongeveer 20 – 25 knpn. wind mee moeten krijgen tot dicht bij onze landingsplaats. En ja hoor, de wind kregen wij mee. En hoe

Al gauw was de wind 25 – 35 knpn met uitschieters tot 40 knpn. in buien.

En wat voor buien. Wij hadden het gevoel, dat je onder water meer lucht krijgt dan boven water tijdens zulke buien. Gelukkig is Kairos redelijk waterdicht en heeft wat luchthappers anders hadden wij toch wat zuurstofflessen nodig gehad.

Golven van 3,5 tot 4 meter zijn best hoog. Best indrukwekkend. Gelukkig hebben wij beiden geen last van zeeziekte. Schommelen was het dus.

En helemaal toen de wind vrij plots ophield te winden. Gek wordt je daarvan. Geen wind maar wèl de naweeën van de 4 mtr. hoge golven. Je kan beter in een flinke storm zitten, dan in windstilte. Met storm kan je immers wat doen. Tegen windstilte is niets te doen alleen maar nagels bijten. (en die waren al geknipt en gekloven)

Al met al zijn wij zondag om 2.30 uur door een lieftallige, alleen Spaanssprekende jongedame opgewacht (ja ja, zij was in donker best wel mooi), die ons naar een rustige plek in de marina van La Graciosa begeleidde.

Een leuke marina op een klein poppen eilandje met allemaal kleine popperige witte huisjes. Behalve een paar kleine supermarktjes, restaurantjes en barretjes is er eigenlijk niets.

Geen stroom, geen water, geen douches en/of toiletten, maar wel een aardige oude havenmeester, die ook alleen maar Spaans spreekt. Voor een nachtje betaal je maar € 12,33. Echt je leest het goed: € 12,33. Een bijna vooroorlogs tarief. Top hoor. Daar kan je echt niet voor ankeren.

Het grappige is, dat je in alle havens je documenten moet laten zien. Formulieren invullen etc. etc. Zij maken een kopie van je paspoort, bootpapieren en een bewijs dat je verzekerd bent.

Consequent geef ik een verlopenbewijs van de verzekering af, waarbij dan ook nog het dekkingsgebied niet klopt. En quess what, geen hond valt het op. Maar…………jawel en let wel: ze houden zich keurig aan de procedures en richtlijnen en dat geeft mij de bevestiging dat al die procedures de stomzinnigheid bevordert en de menselijke geest op een laag pitje zet. (sorry, moest ik even kwijt) Gelukkig levert het wel dikke ordners op, die goed als kastvulling fungeren.

De komende dagen trekken wij verder zuidwaarts. Eerst Lanzarote dan Fuerteventura, Gran Canaria en eindigen dan dit jaar in Tenerife, waar Kairos de kant opgaat om zijn “bottom” te laten reinigen en voor verder onderhoud.

Tot volgend blogje.

 

25 september t/m 13 oktober 2018

We zijn weer terug waar wij ons tourtje Middellandse zee begonnen zijn. En wel Gibraltar.

Een mooi moment om eens terug te kijken naar de afgelopen periode en om onze ervaringen in ons brein rond te laten zingen.

Tja…………..ik merk dat het dit keer wat meer moeite kost over onze tocht te schrijven dan over ons rondje Atlantic en ik heb mij keer op keer afgevraagd hoe dat zo komt.

De plaatsen die wij aangelopen zijn soms mooi en soms helemaal niet. Ik denk daarbij aan de betondorpen, waar je voor heel veel geld geterroriseerd wordt door Disco ellende, opblaasglijbanen, bungee jumpers, voorbijvliegende speedbootjes en jetski’s en waterskiers, die het leuk lijken te vinden om te slalommen tussen voor anker liggende schepen. In dit soort oorden betaal je ook nog eens de hoofdprijs als je het hebt over havengelden. (> €100,- per nacht is geen uitzondering! Eigenlijk zou je >€ 100 per nacht moeten ontvangen voor al die herrie en slappe mislukte pizza’s.)

Maar er zijn ook ongelooflijke stille baaien met glashelder water, waarbij het enige geluid wat je hoort is het knabbelen van visjes aan de boot. Je praat fluisterend met elkaar om de stilte geen geweld aan te doen. En havengeld? Nada, je gooit je anker uit en that’s it. Top dus.

De maanden juli en augustus zijn dramatisch. Te duur, te druk, te heet, geen wind en je voelt je al gauw prooi voor al diegenen, die in deze maanden hun omzet voor het jaar willen binnenhalen. Begrijpelijk natuurlijk, maar ik blijf daar liever ver van weg.

De maanden mei en juni zijn de beste periodes. September en later is niet echt top, omdat dan op veel plaatsen de winkels gesloten worden en je merkt dat de ondernemers op hun laatste benen lopen. De scherpte is weg, de kwaliteit van wat zij te bieden loopt sterk terug en de klantvriendelijkheid is, nou ja, een beetje zoek zullen wij maar zeggen.

Corsica en Sardinië bevielen ons prima. Corsica is wat kleinschaliger en is wat meer op de sportiviteit gericht, zoals hiken, biken en andersoortige …iken. Sardinië heeft wat grotere baaien en daarmee wat meer ankermogelijkheden. Wat opvalt zijn de vele verdedigingswerken uit de tijd van de Grieken, Romeinen en later de 2^ewereldoorlog.

Het valt zo wie zo op dat in de Mediterrane elke bezienswaardigheid tot op het bot commercieel uitgebeend wordt. Of dat nu een citadel is of Dolfin watching of de kuststrook zoals bij Bonifacio (Corsica) of …….

 

En dat geeft ons het gevoel, dat wij op vakantie zijn. En vakantie onderga je. Is vaak voorgeprogrammeerd. De bijzonderheden worden je aangeboden en dat is wat anders dan wanneer je op reis bent. Bij ons rondje Atlantic hadden wij veel meer het gevoel, dat wij op reis waren, op ontdekking en dat wij onverwachte nieuwigheden beleefden. Met een open mind en niet wetende wat ons te wachten stond. En in contact te komen met medereizigers en om ervaringen met hen uit te wisselen. Dat alles inspireert en dat leidt tot verhalen en tot schrijven. Dat mis ik bij dit rondje Middellandse zee.

Was dit rondje de moeite waard? Zeker wel. Je kan pas over iets vertellen als je er geweest bent nietwaar. Komen we nog een keertje terug? Waarschijnlijk wel, maar wel met onze opgedane ervaringen in onze rugzak.

Wij liggen nu in Gibraltar op gunstige wind te wachten richting de Canarische eilanden.

De tropische storm Lesley lijkt onze kant op te komen, maar de weermodellen geven verschillende verwachtingen aan. Òf hij komt vol over ons heen òf hij komt ter hoogte van Lissabon de wal op. We zien het wel. We liggen hier beschut, alleen het wachten op onze afvaart duurt ons veel te lang. We willen verder en worden zowat gestrestst en geïrriteerd.

Maandag of dinsdag zullen wij waarschijnlijk wel die kant op vertrekken. Hoe eerder hoe liever, ondanks dat Gibraltar best wel oké is.

Hoewel?

Wij wilden pas naar de Supermarkt (Eroski, hoe verzin je het) gaan op de grens van Gibraltar en Spanje .

Helaas waren wij vergeten onze paspoorten mee te nemen. Wel hadden wij een identiteitsbewijs i.d.v. ons rijbewijs meegenomen. De Britse douaneman liet ons niet de grens passeren met als motivatie, dat als wij een ander land willen betreden, dat dat alleen maar kan met een paspoort. Formeel zal dat best juist zijn, maar ja land??? Mijn opmerking dat Gibraltar niets anders is dan “a Rock with a lot of monkeys on it” viel niet echt in goede aarde. Maar dat terzijde. Met paspoort zijn wij uiteindelijk bij Eroski beland.

Oh ja, voor ik vergeet.

Om Menorca hebben wij vol de Mistral over ons gehad. Wij lagen bij de hoofdplaats Mahón voor anker in de luwte van een heuvel. De hele nacht vliegerden wij achter ons anker en beide landvasten, die vastzaten aan de ankerketting (duivelsklauw) knapten met een harde knal. Met behulp van een harpje en nieuwe landvasten hebben wij de nacht uitgezeten.

De volgende ochtend toen wij wilden vertrekken bleek het harpje volledig kromgetrokken te zijn en bleek Kairos onder een dikke laag zout vermengd met zand bedekt te zijn. Het heeft al met al een hele dag geduurd voordat wij al die viezigheid i.d.v. een dikke modderstroom van onze boot konden spoelen. Zo beleef je nog eens wat. Voor het overige heeft Kairos door te weinig wind als een dikke duck door de Middellandse zee heen gewaggeld.

Tot de volgende keer maar weer.