15 april tot 20 mei 2019

Wij verlaten Martiniquena de nodige reparaties en trekken door naar Dominica. Voor ons een tussenstop. Wat moet ik zeggen over Dominica. Geen idee. Wij zijn niet aan land gegaan. Een zekere vermoeidheid begint zich te wreken. De eilanden die wij bezocht hebben zijn soms buitengewoon mooi waardoor een “gewoon” eiland als Dominica gewoon niet de moeite waard is. Blasé zijn we geworden. Niet goed, maar het sluipt er wel in. Alleen als het apart is of afwijkt van het gemiddelde blijft de herinnering achter, terwijl het gemiddelde eigenlijk ook best goed is.

Dominica is zo’n “gemiddeld” eiland. Voor ons dan wel te verstaan.

En tja……. Terre de Hautbehorende tot de eilandengroep Les Saintes is zo’n uitspringer. Mooie baaien, kristalhelder water, veilig, gezellig stadje met leuke eettentjes en winkeltjes. Relaxed. Top, top, top dus. Hier ontmoeten wij ook onze Nederlandse vrienden Peter en Jacqueline van de Elisabeth. Zij toeren voor het 2^ejaar in dit gebied rond en zijn op weg naar het zui-jen om daarna naar Curaçao om daar voor het hurricane seizoen te overwinteren.

Leuk om elkaar na zoveel tijd op zo’n Caribisch eilandje te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

Ondertussen blijkt wel onze de computer van onze autopilot naar de knoppen te zijn gegaan. Het ding doet het niet met als gevolg dat ik vanaf nu met het handje moet sturen.Zonder stuurautomaat is een lange tocht niet denkbaar. Het is in feite ons 3^e bemanningslid. Een ding dat 24/7 in touw is om je in het gareel te houden. Zonder morren. In feite het beste bemanningslid wat je je maar kan wensen. En als dit bemanningslid er geen zin meer in heeft dan zit je wel met een dik probleem. Zo ook wij.

Reden om Guadeloupeaan te doen. Zeilend met een straffe wind op de kont is de afstand heel best te doen. Slechts 20 Nm. Een 4 uurtjes varen. Wel vermoeiend met achterop komende golven, maar oké. Minder fraai is het Ankergebied van Guadeloupe zelf. Vlakbij een industriële haven waar grote vrachtschepen continue geladen en gelost worden.

Helaas voor ons is op dat moment een visfestijn gepland, waardoor er geen enkele box in de marina beschikbaar was laat staan een Raymarine dealer, die ook maar iets voor ons zou willen betekenen. Kommer en veel kwel dus. Reden genoeg om zo snel mogelijk richting St. Maarten te kachelen.

Maar eerst nog Antiqua. Hèt eiland van de regatta’s. Ook nu was er 1-tje aan de gang. Mooi mooi mooi om al die verschillende zeilschepen voorbij te zien gaan.

We ankerden in de baai “English Harbor” met prachtig uitzicht op alle voorbijgaande zeilschepen. Ook hier weer veel Nederlanders. En vaak steeds dezelfde, waardoor je heel makkelijk elkaar kunt helpen en de ervaringen kunt delen.

Aan alles komt een eind, zo ook Antiqua.

Na een korte tussenstop op Saint Christopher en Saba en St. Eustatius passerend komen we doodop aan op St. Maarten in Marigot Bay. De Franse helft van St. Maarten.

Het voortdurend met de hand sturen met sterke achteropkomende wind en golven gaat niet in je koude kleren zitten. Na al die tijd handmatig sturen heb ik inmiddels de armen van Arnold Schwarzenecker in beter tijden en de benen van een Alien. Valt niet mee allemaal en hopelijk is op St. Maarten een heldere geest, die ons uit het computerprobleem weet te verlossen.

En jawel hoor. Zo’n geest hebben wij inderdaad gevonden in de enige gecertificeerde Raymarine dealer op St. Maarten. Gui heet de brave borst. Een dag na onze probleemmelding heeft hij bij ons een nieuwe computer geïnstalleerd en zijn wij weer automatisch. Wel weer enkele duiten lichter, maar enfin,

Al met al geweldig dat dat ding het weer doet!

De gevolgen van de laatste Hurricane zijn op St. Maarten nog heel goed zichtbaar. Nog steeds veel kapotte gebouwen. Het Nederlandse deel van St. Maarten lijkt zich sneller te herstellen dan het Franse deel. Hoe dat komt weet ik niet. Het Nederlandse deel is veel levendiger en actiever dan het Franse deel. Het franse deel lijkt zich te wentelen in passiviteit. Veel te afwachtend. De hurricane was erg. Veel erger zijn de plunderingen. Het onderling wantrouwen is enorm en dan m.n. tussen blank en zwart. Het wordt dan weliswaar niet zo expliciet gezegd vooral om niet voor racist uitgemaakt te worden, maar het vertrouwen is weg. Het zal nog wel een generatie duren (of langer) voordat dat vertrouwen weer een beetje terug is.

Marigot Bay ligt vol met voor anker liggende zeilschepen wachtend op gunstige wind voor de overtocht naar de Azoren. Het is meteen een soort verzamelplaats van al die schepen, die wij tijdens onze rondrit ontmoet hebben. Leuk en heel gezellig. Ook komt het superjacht de “A”  Marigot Bay nog even bezoeken. Ruimschoots het meest lelijke schip ter wereld. Je weet niet waar de voor- of achterkant zit. Hoe kan je zoiets lelijks ter wereld brengen.

Wij besluiten niettemin samen met de SY Amuse op hetzelfde moment te vertrekken. Maar daarover meer bij mijn volgende blog.