20 mei – 12 juni 2019

Wij vertrekken samen met Yvette en Stijn van SY Amuse richting Horta (Azoren). De verwachtingen zijn redelijk, maar het weer is niet erg stabiel. Op moment van vertrek speelde de tropische storm Andrea ten noorden zijn spelletjes. De gangbare route naar Horta is eerst noordwaarts te varen richting Bermuda en dan ergens op 32 Gr. NB af te zwaaien naar het Oosten.

Door Andrea was dat niet mogelijk vooral door de sterke noordelijke wind. Wij besluiten een meer rechtstreekse koers te volgen. In dit geval in NO-richting.

De eerste dagen gaan best voorspoedig. Redelijk windje en wij hebben ruimschoots de 100Nm per etmaal.

De vele dagen daarna zijn helaas heel wat minder. De wind valt weg en belanden in een langdurig dobber feestje met soms een voortgang van 40-50 Nm per etmaal.

Op één dag hebben wij uit armoede al het zeil binnengehaald, ankerlicht aangestoken en vervolgens langdurig geslapen. In totaal 8 dagen was het echt prut. Niet vooruit de branden. De laatste paar dagen zijn wij via de noordzijde van een hogedrukgebied aan de wind varend bij Horta aangekomen. Pffff eindelijk.

De tocht zelf was ondanks het onstabiele weer best tof. Heel gezellig elke dag met het spel “wie ben ik” en uitwisseling van de weergegevens. Dank Yvet/Stijn. Bijzonder ook dat wij gedurende de hele oversteek steeds op zicht niveau bij elkaar gebleven zijn. Uitzonderlijk omdat je elkaar meestal na een etmaal “kwijt” bent.

De vele dolfijnen, vogels en jawel Walvissen en Grienden wisselden elkaar af. Prachtig om te zien. Prachtige sterrenhemel met zijn Melkweg. Heel indrukwekkend.

Je verliest de tijd en gaat op in het tijdloze. 22 dagen op zee lijkt veel, maar door het verlies van het tijdsbesef leef je met de natuur. De zonsopgang en de zonsondergang. De maan, de sterrenhemel, het leven om je heen. Je hebt zo gaandeweg geen idee meer wat voor dag het is, hoe lang je al onderweg bent en wanneer je aankomt.

Een heel aparte gewaarwording en heel fijn ook.

Er komt een moment, dat je toch echt aankomt. En dat mag gevierd worden.

Op weg naar de fuif stoot ik mijn snuit bij het overstappen van dinghy naar het zwemplatform van SY Amuse. 22 dagen zonder enkel probleem de oceaan overgestoken en bij een stom overstapje van dinghy naar de Amuse stap ik mis. Waarschijnlijk van vermoeidheid en ’s-ochtends vroeg aan de champagne is voor ons ook niet bepaald een regelmatige gebeurtenis.

Gelukkig is er niets gebroken en op het moment van dit schrijven is al lang het leed geleden.