23 mei – 29 mei 2017

Tja, wat valt over deze trip te vertellen.

Saai?? Soms wel en soms niet. Afwisselend??? Ja zeker wel. Veel gemotord, veel gezeild, veel wind en veel weinig wind. Veel stroming/geen stroming. Veel ondieptes en veel hele grote dieptes. Soms koud en soms warm. Soms droog en soms heel erg nat. Herfst en lente wisselen elkaar snel af.

Van Annapolis tot Chesapeake City redelijk open water, Van Chesapeake City naar Delaware City een lang kanaal met veel stroming en een loslopend hert. Van Cape May naar New York de Atlantische oceaan met veel van onze oude vriendjes de dolfijnen. Veel whalewatchers, maar geen whale gezien.

En dan de aanloop naar NY natuurlijk.

Het oh zo bekende Vrijheidsbeeld met hordes rondvaartboten en andersoortig drijvend materieel, volgepakt met toeristen van veelal Chinese of Japanese origine.

De skyline van Brooklyn en New York City.

Fascinerend als je over het water NY nadert. Het lijkt zo onecht en zo klein van een afstand.

De hoge gebouwen lijken zo dicht op elkaar gebouwd alsof je er niet tussen door kunt lopen. Een madurodam met veel kleurtjes door de veelkleurige verlichting, veel spiegelend glas en vooral veel achtergrondgeluid van al het rondrazend verkeer, rondvliegende helicopters en vliegtuigen. Dichterbij gekomen, zie je pas hoe hoog en groot de gebouwen zijn.

Wij varen gelijk op met Wouter en Saskia van de Schorpioen. Wel zo gezellig als je je ervaringen en belevenissen kan delen met gelijkgestemden.

De prijzen voor de zeilers zijn exorbitant. Je betaalt hier algauw U$ 3,50 per voet p/nacht.

Voor ons bootje van 44 voet is dat U$ 154,- p/nacht. Excl. Stroom aan een gammele steiger en onvriendelijke havenpeoples. . En ons bootje is echt niet extreem groot in vergelijking met de Amerikaanse schepen. Begrijpelijk dat de meeste zeilers kiezen voor een ankerplaats (Zo ook wij). Maar ook dan wordt je stevig uitgekleed. Om aan wal te komen moet je tenslotte je dinghy stallen in een dinghy dock. Kosten U$ 30,- p/dg. Werkelijk extreem.

Wij zijn nu geankerd in de Hudson rivier bij Manhattan. Een behorende snelstromende rivier met gelukkig redelijk tot goedhoudende ankergrond. Ik begrijp nu waaro, de schakels van ankerketting niet rond zijn maar ovaal. Komt vast door de hardstromende Hudsonrivier.

Maar goed. We zullen ervaren hoe het is in NY en of het allemaal de moeite en dinghy dockgeld waard is.

15 mei – 22 mei 2017

Annapolis. De stad met de Naval Academy. De vele jachthavens, watersportbedrijven, uitgaan, winkeltjes en vooral met heel veel drukte in het weekend. Het is één bruisend gebeuren met door elkaar krioelende boten en bootjes. Wij liggen hier met onze Kairos aan een mooring á raison van U$ 35,- per nacht. En dan heb je weliswaar wèl stromend water, maar niet van dat drinkbare. En de watertaxi is ook niet gratis. En als je buitenboordmotor het vertikt, dan heb je de keuze tussen roeien of de watertaxi nemen. Ik kan je verzekeren, dat je na 1 x roeien met tegenwind je de bereidheid echt wel hebt om die U$ 6,- enkele reis te betalen.

Kairos ligt 7 dagen in Annapolis en in de tussentijd zijn wij ‘m voor 4 dagen gepiept naar Washington om de bekende toeristische plaatsen te bezoeken. Boeiend en groot allemaal.

Wat mij zo opvalt in dit USA is de eerbied voor het gezag, de vriendelijkheid en de aanspreekbaarheid van de Amerikanen, de uitstekende staat van onderhoud van wegen en gebouwen en de wijze waarop hier alles geregeld is. Petje af dus.

Terugkijkend naar Washington valt ook op het gebrek aan creativiteit en fantasie. Je waant je hier in het tijdperk van de Romeinen. De gebouwen lijken hier exacte kopieën uit de Romeinse tijd. Mooi mooi mooi en tegelijkertijd jammer jammer jammer. Dat had toch wel een beetje eigenheidser gekund.

Het verblijf in Washington is intensief, warm en zeker de moeite waard. Helaas wederom veel te kort. Maar ja….. het leven is kort en je eigen leven is schaars in tijd.

Deze week gradueren de kadetjes aan de Naval Academy in Annapolis.

Jonge mannen en vrouwen, strak in het witte pak en strak in het vel. Afgetrainde lijven, kort geknipt, mooie pet op, met een trotse en soms arrogante blik van “the world is ours”. De ouders van deze jongelui zijn voor hun graduation deze week overgekomen en je ziet de witte petten soms een beetje ongemakkelijk met hen rondlopen. De ene trots, de ander een beetje schaapachtig en in verlegenheid. De ouders heel trots op hun zoon/dochter van “kijk mij eens met mijn jongen/meisje”. Mooi om te zien. Daarnaast zie je vaak jongelui die zo ongelooflijk vet en dik zijn, dat zij nauwelijks vooruit te branden zijn. Moet toch anders kunnen!!

Wij beginnen inmiddels aardig te wennen aan dit Amerika en wij beginnen het leven hier steeds meer te waarderen.

Je hebt vanuit Nederland een bepaald beeld van de US dat niet klopt. M.n. het beeld van de onderlinge competitie, het superioriteitsgevoel van de Amerikaan, de rassenstrijd en het politiegeweld. Wij horen en zien in Nederland de extremiteiten en neigen vervolgens die te generaliseren. Jammer, want de praktijk klopt niet of is genuanceerder.

Tijdens ons bezoek aan Washington hebben wij ook het museum “National Museum of African American History & Culture” bezocht. Indrukwekkend dit inkijkje in het slavernij verleden. Misschien nog indrukwekkender is de openheid en de integere wijze waarop dat in dit museum getoond wordt. Daar kan Nederland nog wat van leren als het gaat om het Indonesië verleden van Nederland tijdens de 2^e wereldoorlog!

De US kent geen lange historie zoals wij die in Europa kennen. Maar wat zij aan historie hebben, koesteren ze. Zij zijn er trots op en geven daar volle aandacht aan.

Hele schoolklassen zie je voorbijkomen op Memorials, Cemetaries, Musea en andere historische plaatsen. De houding tegenover veterans (de oudmilitairen) is meer dan respectvol. Zij worden gezien als degenen, die hun leven geven in het landsbelang. De opofferingsbereidheid is ongelooflijk groot.

En Trump???  Veel Amerikanen zijn zelf stomverbaasd dat hij president is geworden. Zij geven aan dat hij niet door het volk gekozen is, maar door de kiesmannen. Het zal wel zo zijn. Ik heb daar geen idee van. Ik weet wel, dat als je het Mexicanen gedachtenspinsel van Trump zou volgen, je hier de US-tent wel kan sluiten. Het aantal Mexicanen is ongelooflijk groot en zonder hen, zal heel wat business verdwijnen. De Trump reality show is een dagelijks gebeuren op CNN en FOX-news. Triest en vermakelijk tegelijkertijd. Bizar allemaal.

Vandaag 24 mei 2017 vertrekken wij uit Annapolis richting New York. Nog maar een klein stukkie, maar daarover meer.

12 mei – 15 mei 2017

De inkiepering van Kairos vindt inderdaad op 12 mei plaats.

Een dag van regen regen en regen. De grond is nat, drijfnat en wij vrezen, dat Kairos nu schoon aan de haak, wederom in de soppige moerasgrond ten onder zal gaan. Gelukkig het gaat goed en ons 2 weken lang poetswerk wordt niet tenietgedaan.

Het lijkt wel herfst. Zo koud. Zo nat. Nederland op zijn slechts. Zondag vertrekken wij richting Annapolis, maar dan wel met 2 tussenstops. Het weer is gewoonweg te slecht.

Vaarwel Deltaville Yachting Centre. Wij hebben 2 fantastische weken achter de rug met bijzondere aardige en vakkundige mensen die altijd voor ons klaar stonden en van wie wij altijd gebruik mochten maken van hun courtesy car.

Onmisbaar om de (gratis)beschikking te hebben over een auto voor alle boodschappen, laundry en andere shopping issues. Dank dank dank Lew, Onna en Laura en alle anderen van DYC.

Tot ziens ook Dick en Petra van de Sally Lightfoot. Bedankt voor de uiterst gezellige periode in Norfolk en Deltaville. Wij hopen jullie weer heel snel te ontmoeten.

Op 14 mei en nog 70 Nm voor de kiezen stampen wij met 30 – 35 knpn  (Bf. 7 – 8) tegenwind richting Annapolis.

Niet leuk allemaal, maar je kan merken dat Kairos schoon van onderen is. Hij loopt zo maar een knoopje harder dan wij gewend zijn en met een gemiddeld gangetje van 6 knpn p/u met deze wind tegen is dat helegaar niet slecht.

20 Nm voor Annapolis vinden wij een rustiek ankerplaatsje in Herringbay (ofwel: Haring baai: jawel) om de nacht door te brengen. Een witte reiger vindt het kennelijk leuk om achter onze zwemtrap en in de luwte de nacht door te brengen. Op zich natuurlijk niet zo erg, als hij maar stil zou blijven en niet de heleboel zou onderschijten. Maar helaas. De natuur moet zijn gang maar gaan, maar het liefst niet op onze zwemtrap. En om het over schijterij te hebben. Ons toilet raakt verstopt. Niet leuk. Helemaal niet leuk eigenlijk.

Uiteindelijk vertrekken wij op maandag 15 mei rond lunchtijd en komen aan om ongeveer 15.00 uur in Annapolis.

Maar daarover volgt meer in mijn volgende episteltje.

 

21 april 2017 – 8 mei 2017

Norfolk

De grootste marinestad van de US met vliegdekschepen, fregratten en ander grijs materieel.

De hele dag vliegen jachtvliegtuigen en helikopters rond. In een woord: indrukwekkend. Heerlijke dagen samen met Dick en Petra van de Sally Lightfoot, waarmee wij een cruise maken door de haven van Norfolk, Nautica Museum bezoeken waarin e.e.a te zien is over het ontstaan van Norfolk en de geschiedenis van de Marine haven in Norfolk en een bezoekje aan het battleship de Winconsin.

Wij liggen illegaal bij het visitors centre van Portsmouth.

Portsmouth is de stad tegenover Norfolk en is meer op kunst, architectuur en andere culturele zaken gericht.

Een gezellige stad met restaurantjes, winkeltjes en veel karakteristieken houten huizen en natuurlijk ontstellend veel kerken. Op de regenachtige zondag en geheel tegen onze natuur in, besluiten wij ook eens kerk te bezoeken. En wat voor één. Een zgn. zwarte kerk waar met verhitte gemoederen gospels gezongen worden. In het begin fascinerend, maar op het moment dat je besluit te vertrekken, wordt het wel wat moeilijk. Je komt nauwelijks weg en op vriendelijk dwingende toon wordt je toch wel (aan)bevolen te wachten op de priester. Hij kan zó mooi vertellen en het is bijna een belediging om weg te gaan. Het zal allemaal wel, maar er is meer te doen op deze zondag en belediging of niet, wij vertrekken. Zonder schadelijke gevolgen overigens. Hel en verdoemenis is niet over ons nedergedaald. Misschien komt dat nog. Je weet maar nooit.

Het aantal “antiek winkeltjes” is hier niet te tellen. Best aardig om eens te bezoeken, maar de eerste de beste spullenhulp in NL heeft meer antiquarische rommel te bieden, dan een chique antiquair hier in Portsmouth.

Maar goed. De Amerikanen smullen hiervan.

Evenals het aantal zeemeerminnen. En wie lust er nu geen zeemeermin. Die kan je tenminste op hun staart trappen. Probeer dat maar eens bij de eerste de beste vrouwelijke tegenhangster. (PS: ga ik echt niet proberen)

Al met al, Norfolk en Portsmouth was leuk, ontspannen en de moeite waard van het bezoeken ondanks het koude en regenachtige weer.

Deltaville (Chesapeake bay)

Na Norfolk naar Deltaville aan de broadcreek waar wij Kairos 2 weken willen laten revalideren van alle vastlopers, te lage bruggen, het zout van de Bahama’s en viezigheid van de ICW.

Het is een afstandje van ongeveer 50 Nm. ’s-Ochtends vroeg vertrekken wij, uitgezwaaid door 2 oudere dames van het visitors centre, uit ons illegale haventje in Portsmouth en komen in de loop van de dag in Deltaville aan bij Deltaville Yachting Centre. Een easy tripje, hoewel je wel moet slalommen tussen alle visstaken.

Bij hoogwater komen wij aan. Nou ja hoogwater! We laten een diep spoor blubber achter ons aan wervelen. Mooi gezicht al die prut achter je.

Wij worden vrij snel door de kraan uit de prut getrokken om een plekje te vinden tussen andere landstaanders. Maar maar maar en helaas helaas helaas, onze Kairos lijdt aan overgewicht. Al gauw zakt de Kraan tot zijn assen door de soppige bodem en kan niet meer op eigenkracht loskomen. M.b.v. een shovel wordt Kraan en Kairos losgetrokken om gestald te worden op een wat hardere ondergrond. Pfff……..het zal je maar gebeuren. Een oceaan oversteek zonder problemen, maar je gaat tenonder in een plaatselijk moerasje.

 

En verder????

Sally Lightfoot is nu ook in Deltaville aangekomen. Kijken wat de plannen zijn. Misschien varen wij gezamenlijk een stukje op naar het noorden.

Een ander NL-stel is op de fiets langszij gekomen. Zij varen met hun schip Schorpioen ook noordwaarts. Misschien komen wij ze nog wel tegen in New York. Wij weet en het zou leuk zijn.

Elektriciteit is een issue. 230V versus 110V. 50 Amps versus 30 Amps. Gasflessen met andere aansluitingen, metrisch versus niet-metrisch, 3-polige stekkers versus 2-polige stekkers en ga zo maar door. Degenen, die deze shit (sorry) weet te harmoniseren/standaardiseren verdient absoluut een nobelprijs. Wat een stupide gedoe allemaal. Sorry voor mijn ontboezemde frustratie. Het valt soms even niet mee.

Voor ons is het nu hard werken.

De romp poetsen, die door al het smerige ICW water geel verkleurd is, nieuwe antifouling, lieren schoonmaken en opnieuw in het vet zetten, nieuwe anodes en heel veel andere kleine klusjes.

Uiteraard de was, proviandering, etc. etc. Kortom: druk, druk, druk. en de dagen vliegen voorbij en wij komen tijd te kort.

Telefonisch zijn wij niet bereikbaar ondanks ons AT&T abonnement en WiFi werkt lauw lauw. Wel rustig natuurlijk, maar het is toch wel weer leuk om te kunnen facetimen met de familie en vrienden.

Deltaville is een leuk plaatsje. Langgerekt langs de hoofdweg en de meest noodzakelijke zaken zijn hier wel te koop.

Wij kunnen gebruikmaken van de company wagen van de werf en dat helpt ons enorm met het doen van de boodschappen. Het is een dikke 8 cyl. CMG. Prachtig geluid geeft dat ding en loopt als een dweil. We zijn er heel blij mee.

De mensen hier zijn uitermate aardig en hulpvaardig. Ze kunnen nauwelijks begrijpen, dat wij, oudjes van dagen, met ons 2-tjes de Atlantic zijn overgestoken. Ze denken steeds dat wij ze voor de gek houden en dat wij met een cruise overgestoken zijn. Maar als zij ons geel geblakerde Kairosje zien, dan komt de ver(be)wondering en willen zij ons maar al te graag helpen en onze verhalen aanhoren.

De Amerikanen zijn hier erg druk bezig met zoiets als het milieu. Je mag niets in het water gooien, niet je onderwatertoilet legen. Overal zie je borden dat je op straffe van een hoge boete niets in de natuur mag achterlaten. Prima natuurlijk, maar plastic zakken worden hier kwistig rondgedeeld. De antifouling is koperhoudend (20% of 40% of 70%, al naar gelang de dikte van je portemonnee), geen vuilopvang bij het antifoulen. Ikke nie begrijpe nie, die Amerikanen. Ben een beetje dom.

Het is mooi hier, maar het is ook wel weer mooi geweest. A.s. vrijdag (12/5) wordt Kairos weer in zijn element gekieperd. De weersverwachtingen zijn voor het weekend bijzonder slecht, dus misschien stellen wij deze inkiepering uit tot de maandag om vervolgens richting Anapolis te cruisen. We will see en wordt vervolgd.

 

30 maart – 20 april 2017

Wow. Charleston.

Wat een stad. Alles te belopen binnen ongeveer 3 km.

De stad leeft, ademt, bruist. Hier wordt geleefd, gestudeerd, gegeten en gedronken. Restaurants in overvloed. Een universiteitsstad met diverse hospitals, gratis openbaar vervoer, musea een gigantisch visitors information office en andere voorzieningen met uiterst vriendelijke en behulpzame mensen.

Hier zijn huizen die bewoond worden. Dit i.t.t. in Florida.

Florida is net een 3D plaatsjes boek waar je doorheen vaart en waarbij de ene bladzijde onmerkbaar overgaat in de volgende. Stillevens.

Wij blijven hier nog wel even. Deels omdat het hier echt heel bijzonder is met winkels, historie, musea etc. , maar ook omdat voor de donderdag en vrijdag zwaar weer wordt verwacht en dat willen wij onze Agnes en onszelf niet aandoen.

Zaterdag gaan wij door naar Georgtown (SC). Iets verderop.

 

Georgetown

Met veel houten huisjes vanuit een lang verleden, maar wel in prachtige staat. De mooie straten met aan weeszijden prachtige oaktrees, het rice-museum met uitleg over de rijstcultuur uit de slaventijd, de creek met een public aanlegsteiger waar je overdag gratis kan aanleggen om het stadje te bezoeken. De alligators in de creek, die je al zigzaggend in het water argwanend voorbij komen. Kortom een pracht stadje.

Het stadje van waar uit wij onze Agnes met pijn in het hart terugbrengen naar het international airport Raleigh voor haar terugvlucht naar Schiphol.

Een weekje is zij geweest. Helaas veel maar dan ook echt veel te kort. Maar het is niet anders. Het werk wacht en afscheid nemen doet pijn. Keer op keer weer, maar daar staat het geluk tegenover als de kinderen met partners en kleinkinderen weer overkomen.

Na het vertrek van Agnes besluiten wij een stuk van de ICW over te slaan en rechtstreeks van Georgetown via de Atlantic door te varen naar Morehead City (North Carolina).

Helaas moet de pruttel weer aan, omdat er wat weinig wind staat. Na zo’n 27 uur bereiken wij onze bestemming om vervolgens weer de ICW in te duiken.

Er gaat bijna geen dag voorbij of wij lopen aan de grond. Grond?? Je krijgt soms het gevoel, dat je in een bel snot terecht komt. Het dempt de klap van het vastlopen, maar maakt het best moeilijk om je er uit te bevrijden. Gelukkig is dat tot dusverre altijd prima gelukt en schade hebben wij niet. De kiel zal wel behoorlijk schoon geschuurd zijn.

De ICW is moeilijk bevaarbaar. Vaak ondiep, slingerend, met veel vaste bruggen, die wij bijna allen met onze marifoonantenne raken. Geen makkie dus, maar veelal wel de moeite waard.

Veel natuur met aan de oevers herten, vossen, rivierschildpadden, vele soorten vogels, prachtige huizen en vreemd genoeg veel bossen met dode bomen. Bomen waarvan de kop onthoofd is, maar wel met nieuw groen daartussen.

Wij varen nu gelijk op met de Sally Lightfoot. Een Nederlands echtpaar, die al 9 jaar aan het rondreizen zijn. Heel gezellig. Nederlandse schepen vind je in dit deel van de USA nauwelijks en het is toch wel heerlijk om weer in je moerstaal het gesprek aan te kunnen gaan en weer eens een NL vlag te zien wapperen. Wij hebben hen ontmoet in Morehead City en met hen varen wij nu over de ICW naar Norfolk.

 

20 maart – 29 maart 2017

Jacksonville is een moderne stad. De afstanden zijn groot zoals overal in de US. Maar hier lijkt het nog groter te zijn dan groot. Je loopt niet even een winkeltje binnen om brood of andere dagelijkse benodigdheden te kopen. Je kan hier wel gebruik maken van een onbemand treintje, die je van de ene kant van Jacksonville naar de andere kant brengt, zodat je dan toch naar de AH’s van Jacksonville kan.

Verder mist deze stad wat. In eerste instantie wist ik niet wat. Het niet “thuisgevoel”. De ziel ontbreekt die je wel terugvindt op het oude Europese continent. Het doorleefde. De mens misschien wel. Jacksonville is een werkstad. Zakelijk, onpersoonlijk, efficiënt enzo, maar niet het “leven”.

Terugkijkend naar de afgelopen periode in Florida ervaren wij deze indruk bijna overal. Fantastisch mooi allemaal, groot, rijk, goed onderhouden, maar ook erg leeg. Letterlijk. Ik stel mij vaak de vraag of ik in dit deel van de US zou willen wonen. Het antwoord is helaas NEE. Ondanks de mooie omgeving, de rijkdom etc.

Na Jacksonville zijn wij het eerste stukje via de ICW van Georgia in gevaren in de richting van Savannah en Charleston. De mooie villa’s langs de kant worden afgewisseld door de vele scheepswrakken en verlaten bootjes, die zielig als met een strop om de nek aan hun anker hangen.

Wij besluiten om na de zoveelste keer in de prut vastgelopen te zijn de ICW maar te laten voor wat het is. Georgia slaan wij over en nemen de shortcut via de Atlantische oceaan naar Charleston. Op de kaart staat aangegeven dat je je bij deze oversteek moet melden bij de autoriteiten i.v.m. de kans dat je een ongewilde ontmoeting hebt met een walvis.

Als rechtgeaarde Hollanders doen wij dat uiteraard niet. Toch met de nodige spanning gaan wij de nacht in, maar gedurende de 30-urige oversteek hebben wij geen walvis, dolfijn of enig ander levend wezen ontmoet.  Dit in tegenstelling tot de inlets van de ICW, waar het werkelijk wemelt van de dolfijnen. Maar nu……….niets, helemaal niets.

In Charleston laten wij onze 2 herrieschoppers in het motorruim onderhouden bij Charleston City Boatyard aan de Wando Creek. Ongeveer 20 Nm van de inlet van Charleston, maar met de stroom mee (2 – 3 Knp) ben je snel op de plaats waar je zijn wilt.

Zowel de generator als de Yanmar hebben heel wat uren achter de kiezen en behoeven nodig wat aandacht.

Eén ding moet ik de US-ers nageven. Zij zijn absoluut professioneel en efficiënt. Het kost ook wel wat, maar de kwaliteit van werken is prima.

Wij blijven in totaal zo’n 1,5 week in Charleston. Deels voor het motoronderhoud en allerhande andere klusjes, deels omdat, van horen zeggen, Charleston een mooie stad is en ,misschien nog wel de belangrijkste reden, omdat onze dochter Agnes een weekje meelift. Wij kijken er erg naar uit om onze big-smile daughter in onze armen te sluiten.

Wordt vervolgd.

7 maart – 18 maart 2017

Op weg van Nassau naar West Palm Beach hebben hebben we aardig wat mijlen voor de boeg.

Een nachtje doorvaren dus. Wij vertrekken met 5 – 6 Bft. met uitschieters naar 7 Bft. met een een afnemende wind als weersverwachting. De zee is ruw en we worden de eerste dag alle kanten opgeslingerd.

Nu zijn wij redelijk goed ingeslingerd, maar deze slingeringen vragen toch altijd weer enige gewenning. Op zee is geen kip te bekennen laat staan enige zeiler. Eenzaam en verlaten gaan wij de nacht in. De wind neemt gedurende de nacht af en bij zonsopgang valt de wind in het geheel weg. Wij komen nu in de zuid/noord golfstroom en worden met 3,5 knoop zijwaarts weggezet. Het is net of je op Rotterdam aanstuurt om in Den Helder aan te komen. Desalniettemin komen wij tegen de avond in West Palm Beach aan.

Het customs gedoe is weer een feest op zich.Je moet eerst immigration bellen voor een nummertje, waarbij zij allerlei vragen stellen. Waar kom je vandaag, lengte/breedte/naam van je schip, waar ga je naar toe, wat ga je doen, waar is je schip geregistreerd, bouwjaar, werf, of je eten aan boord hebt,  paspoortnrs, namen uiteraard, geboorteplaats/datum etc. etc. En dan te bedenken, dat zij die gegevens eigenlijk allang hebben, omdat zij ook een cruising permit afgegeven hebben. Dubbel, dubbel dubbel en efficiency is wel heel ver te zoeken.

Met customs is het hetzelfde laken en pak. De heren zijn enerzijds heel direct en autoritair, maar als zij door hebben, dat je maar een stomme Hollander bent, zijn zij allervriendelijks en behulpzaam. De lieverds. Al met al ben je wel een groot deel van de dag kwijt. Maar goed. Het is niet anders.

Vlakbij ten zuiden van West Palm Beach ligt het plaatsje Lake Worth, waar wij enige dagen willen bivakkeren. Voor Amerikaanse begrippen een klein plaatsje. Voor ons bepaald niet. Je loopt je volledig de schompes als je boodschappen wilt doen. Public en Walmart is de AH van dit deel van US. Er is hier zelfs een Starbux. Er wordt hier weliswaar meer gewified dan koffie gedronken. De koffie is  hier sowieso niet te zuipen. Een bruin slap aftreksel van ………ja wist ik het maar. Het is altijd wel veel. Gelukkig dat zij dat compenseren met een goede WiFi verbinding.

Wij doen hier de eerste indrukken van op van dat Amerika en wij tuimelen van de ene verbazing in de andere. De giga huizen, auto’s, (snel)wegen, winkels etc. Alles is hier groot, groter, groots. Mooi, mooier, mooist. Rijk, rijker, rijkst. Arm, armer armst. Met superlatieven schiet je te kort.

In Lake Worth is een grote groep Mexicanen. Mensen die het niet breed hebben.  Een bevolkingsgroep, die nogal op zichzelf leeft, ingetogen/introvert is en ten prooi valt aan egotrippende narcisten als Trump. Als je zo de verschillen ziet tussen deze mensen en de voorbij zoevende rijkdom in dikke SUV-ers, voel je je toch ongemakkelijk.

Misschien een ideetje voor Trumpie boy. Bouw een muur om het Witte Huis. T’is goedkoper en dan hebben deze mensen ook een leven.

Na Lake Worth trekken wij via de Intra Coastal Waterway (Afgekort: ICW of wel AiSieDubbelJoe) naar het noorden. De ICW is een vaarweg van Florida naar New York langs de Atlantische kustlijn en loopt door de staten Florida, Georgia, South en North Carolina, Virgina, New Jersey naar NY. Een lange weg.

Wij zijn nu op het moment dat ik deze blog schrijf vlakbij Jacksonville. Het noorden van Florida. Het is moeilijk onze indrukken weer te geven.

De WoW factor is groot. Immens grote landhuizen, die bevolkt worden door tuinlieden en ander onderhoudspersoneel. Geen grassprietje staat verkeerd en de huizen lijken pas opgeleverd te zijn. Een gevoel van medelijden komt regelmatig bij mij op. Je zou toch zo’n huis hebben. Dan zit je daar in zo’n huis. Je loopt echt niet even van de ene kant van het huis naar de andere kant. Je zou toch maar in hoge nood zitten en dringend naar het toilet moeten. Dat red je niet.

Gelukkig dat je daar dan vast wel personeel voor hebt om jouw smurrie op te ruimen. De huizen zien er verlaten uit. Geen inwoner te bekennen. Behalve dan die ene keer dat 2 schaars geklede dames (en nog aantrekkelijk ook!) lagen te zonnen op een tegen de gure wind beschutte plek. Er is nog hoop. Behalve dan dat dit huis een van de kleinste huizen is van de buurt. Ondanks dat dit huis in dit top van Bloemendaal of Blaricum zou vallen.

Je leeft hier in geïsoleerdheid. Het is zien en gezien worden, maar het leeft hier niet en doorleeft al helemaal niet.

Daarnaast zijn hier natuurlijk ook meer de normale villa’s, recreatiewoningen, campers maar allemaal naar onze begrippen megagroot.

Daar waar het het kleinst is, zie je het meeste leven.

De natuurgebieden zijn ongekend. Dolfijnen, de grijze pelikanen, de witte pelikanen, de prachtige roze flaminco’s, de ordinaire zwarte aalscholvers, papagaaien, vissen uiteraard, palmbomen. Wij zijn ze allemaal tegengekomen. In één woord WOW. Daarnaast ongelooflijk saaie stukken waterweg en heel veel verloren scheepjes. Moederziel alleen gelaten of gezonken. Maar als je al dit moois tegenkomt ben je dat weer snel vergeten.

Oh ja, voordat ik het vergeet. Het kan hier ook verdomde koud zijn met een snijdende noordelijk wind. Dubbel ingepakt, jaeger onderbroek, oorwarmers, geitenwollen sokken heb je ook hier in Florida tussen de palmbomen soms nodig.

Nog één dagje varen en dan zijn wij in Jacksonville. (vernoemd naar Michael Jackson geloof ik)

 

19 februari – 6 maart 2017

(11 maart 2017: Eindelijk WiFi vanuit West Palm Beach met een AT&T simcard . Wat voel je je buitengesloten als je geen communicatiemiddelen hebt en eindelijk kan ik weer mijn Blog uploaden)

Van het eiland Acklins Island naar Long Island.

Een beetje saai, maar de 65Nm hebben wij gemotord. Er is nauwelijks wind en wij willen dit keer voor donker bij Clarence Town (op Long Island) aankomen. Bij ondergaande zon komen wij aan en voor het eerst sinds vele dagen komen wij in de baai van Clarence Town wat ankerende catamarans tegen. De wind trekt stevig aan waardoor wij een hobbelige nacht meemaken. De weersverwachting is niet goed en wij besluiten voor één nacht in de haven te overnachten. Het is een moetje, dat wel. Bij de oversteek van het Hogsty Reef naar Clarence Town zijn wij ons dinghytje kwijtgeraakt. Het (eigenwijze) ding heeft kennelijk voor zichzelf besloten een eigen koers te varen.  Ons in de steek latend en dan kom je er pas echt achter, dat je niet zonder zo’n ding(hy) kan. Je bent verstoken van alles. Je kan niet meer de kant op, maar je kan ook moeilijk contact leggen met andere reizigers.

Maar goed, een nachtje in de haven is ook zo slecht nog niet, behalve dan dat je daar U$ 110,- voor neer legt. Pffff………exorbitant. En wat krijg je dan? Alleen een ligplaats zonder stroom en water, maar wel Wifi met eindelijk contact met het thuisfront.

Op MarineTraffic zijn wij helaas al lang niet meer te volgen.

De haven zelf is best mooi. Nieuwe gebouwen met nieuwe voorzieningen, maar het achterland is triest. Heel triest. Een deel van de bevolking is vertrokken na al het hurricane geweld van de afgelopen jaren naar veiliger oorden. Ik vraag mij af of een dergelijke haven lucratief kan zijn. Te klein, te duur, te ver weg van Florida, geen achterland en natuurlijk de weerkerende hurricanes. Het getuigt wel van lef om een project als deze aan te gaan.

Van Clarence Town naar George Town op Great Exuma Island. 

Een afstand van zo’n 88Nm. Te ver om in daglicht af te leggen. Daarom besluiten wij om voor donker te vertrekken (om 15.00 uur) zodat wij de volgende ochtend bij daglicht in Georg Town kunnen landen. Helaas helaas. We gaan veel te snel. Snel varen is een kunst, maar je tempo verlagen ook. Zelfs met een streepje zeil lopen wij toch nog 7 Knp. p/uur. De wind staat hard, de golven zijn hoog en om een beetje comfort te hebben moet je toch wel wat snelheid houden. Uit armoede zijn wij maar 10 Nm omgevaren om bij het krieken van de dag de lagune bij Georg Town binnen te lopen.

De lagune is ongeveer 6Nm lang met vele ondieptes en rotsen. Daar tussendoor laverend kom je honderden andere zeilers tegen. Canadezen, Amerikanen uiteraard, fransen en geen enkele NL-er. Je kan merken, dat je langzamerhand in de buurt van de US komt. Het is allemaal Amerikaans wat de klok slaat. Onze dinghy missen wij, maar gelukkig is hier ook nog een watertaxi. Die laat je overigens wel 2 uur wachten na de eerste oproep en voor U$10,- p/p brengt hij je naar land. Georg Town stelt als “Town” niet veel voor. Geen Wifi, weinig faciliteiten, een klein supermarktje en ook hier een treurig achterland. Wel is hier een soort community van vooral Amerikaanse zeilers, die leuke dingen organiseren, elkaar helpen en elkaar sociaal bezighouden. Best aardig, maar voldoende reden om weer door te trekken naar de Exuma.

De Exuma.

Een eilandenketting van honderden eilandjes met vele ankerplaatsen en hotspots waar iets te doen is.

Snorkelen, duiken, vissen en zwemmende varkentjes.  Voor de duidelijkheid: de varkens zijn degenen die  geen zwemkleding aan hebben!!

De vissen zijn hier in grote van de overtreffende soort. Verpleegstershaaien, die de nodige en onnodige zorg aan je besteden, gigantische roggen, Wahu Wahu’s, Mahi Mahi’s van 1 – 1,5 meter en nog vele andere mij onbekende vissoorten. Mooi!

Wij hebben heel wat eilandjes op de Exuma afgestroopt, maar op een gegeven moment ben je het ook wel een beetje zat.

De afstand van de ene hotspot naar de andere is best groot, waardoor je meestal wel een nachtje moet doorvaren of heel vroeg opstaan en dan hopen dat je voor zonsondergang op de plaats van bestemming aankomt. Het zeilen zelf gaat vaak met dichtgeknepen billen. Het is nl. aan de Westzijde van de Exuma ondiep met vele rotsen waar je omheen moet zien te varen. Aan de Atlantische (Oostzijde) vaar je met de overheersende oostenwind aan de lage kant met een hoge deining. Het gaat allemaal best goed maar zo ontspannen varen is het niet. Het water is gelukkig glashelder, zodat je prima kan zien waar je tegenop knalt.

Exuma’s (Shroud Cay) – Nassau (Providence Island) (± 45Nm)

Een relatief kort tripje zonder wind. De pruttelaar gaat aan en zonder problemen komen wij aan in Nassau. Wat een contrast met het zuidelijk deel van de Bahama’s. Ongelooflijk dure landgoederen, mega hotels, 4 – 5 cruiseschepen per dag, megajachten, jachthavens en ankerplaatsen, maar ook armoede en diefstal. Hier wordt je er constant aan herinnert je hebben en houwen op slot te houden. Er is veel loslopend security personeel.

 

Wat hier maar ook op andere plaatsen zo opvalt is dat de mooie optrekjes er zo verlaten bij staan. Wel met veel personeel, die ervoor zorgen, dat de grasprietjes netjes op een rij blijven, alles spic en span blijft, de terrassen bevolkt blijven met tafeltjes en stoeltjes met kleurige parasols, maar zonder inwoners. De huizen zien er leeg uit.

Hetzelfde geldt voor de megajachten. Wel loopt het personeel de hele dag te poetsen om dat ene spatje zoutwater weg te poetsen en de boel op orde te houden, maar van enige eigenaar is geen spoor te bekennen. Het doet allemaal een beetje absurd aan.

 

Je zou kunnen bedenken, dat het geld op een wat zinniger manier besteed zou kunnen worden. Maar ja……..wie ben ik.

Terugblikkend op de 3 weken Bahama’s en mijzelf de vraag stellend “Wat vind je hier nou van?” dan kijk ik terug met gemengde gevoelens.

Het Zuiden van de Bahama’s is triest. Meerdere malen verwoest door de hurricanes. Een kapotte infrastructuur. Een vluchtende bevolking naar veiliger gebieden. Een kleinere groep overblijvers, die welgemoed er wat van proberen te maken. Uiterst vriendelijke en warme mensen, die je steeds overal mee willen helpen en daar niets voor vragen. En je voelt je veilig. Ook niet onbelangrijk.

De Exuma’s

Een beetje saai. Elke dag snorkelen, vissen en varkentjes bekijken gaat op den duur wel wat vervelen.

De afstanden van de ene hotspot naar de andere is te groot. De contacten met anderen zijn minimaal, omdat iedereen “trekkend” is. Mooi om het gezien te hebben, maar het is na 1 x wel genoeg zo.

Nassau

Redelijk groot eiland. Extreme rijkdom en armoede. Het aan de noordzijde gelegen Paradise Island is één en al kunstmatigheid. Super jachten, super hotel, super golfresort, super etc. Mooi voor een paar uurtjes, maar authenticiteit en “het leven” of beter het “doorleefde” ontbreekt volkomen.

9 februari – 18 februari 2017

Wij vertrekken vanuit San Juan (Puerto Rico) naar Inagua. Het bijna eerste eiland van de Bahama’s komende vanuit Puerto Rico.

4 dagen varen met wisselende omstandigheden. Wind/Geen wind. Buien en soms scherp aan de wind varend. Kairosje houdt zich goed en loopt als de spreekwoordelijke brandweer. Zo’n oversteekje is eigenlijk best saai. Ons leven speelt zich hoofdzakelijk benedendeks af. Kairosje doet zijn werk en wij? Wij lezen veel, slapen wanneer het kan en af en toe steken wij even de kop uit het luik om te zien of er inderdaad niets te zien is. Pleziervaart is hier helemaal niet en zo nu en dan zie je een vrachtschip voorbijkomen altijd hun koers verleggend als wij op ramkoers liggen. In het donker komen wij op Inagua aan en wij zijn altijd weer benieuwd hoe zo’n plaatsje eruitziet bij daglicht.

En dat was schrikken!!!

Het eiland is vorig jaar getroffen door Mathew (de Hurricane).

De verwoestingen zijn enorm. Kades zijn weggeslagen, onthoofde palmbomen, ingestorte gebouwen en vergane schepen. Inagua staat bekend om de zoutwinning en de ongeveer 50.000 flamingo’s en andere vogelsoorten. De zoutwinning is afgelopen jaar door de hurricane behoorlijk ingestort en de Flamingo’s???  Wel……………geen één gezien. Ik vermoed dat deze 50.000 roze fladderaars en masse door Mathew opgezogen zijn naar hogere sferen om vervolgens met donderend geraas ter aarde besteld zijn.

Wij voelen ons ondertussen als een stel ramptoeristen en ongemakkelijk lopen wij rond. Onvoorstelbaar hoe groot het natuurgeweld moet zijn geweest.

En de bevolking? Wel een deel heeft de biezen gepakt en is verhuisd naar veiliger oorden. En de rest probeert er het beste van te maken.

Ondanks alle ellende en het gebrek aan alles is het haast onbegrijpelijk hoe hartelijk en toegankelijk de mensen hier zijn. Uiteraard zijn zij erg benieuwd waar wij vandaan komen en wat wij zoal doen, maar hun bereidheid om je te helpen en de mate van vriendelijkheid is ongekend. De politieman, die je helpt aan brandstof, de vrouw die je met haar auto opwacht om je naar de grocery te brengen, de douaneman die je maar al te graag wil helpen, kan je gezien hun omstandigheden haast niet voorstellen.

Ik hoop echt dat deze mensen uit hun ellende weten op te krabbelen en dat het goed met hen zal gaan.

Na een dagje Great Inagua vertrekken wij naar het Atol bij Hogsty Reef. Ergens halverwege Great Inagua en het eiland Acklins Island.

Onderweg krijgen wij nog een visnet aan onze broek hangen. Onze snelheid loopt aanzienlijk terug en de vraag is dan…………..wat nu??? Op de oceaan met een hoge deining de diepte induiken om je ontdoen van het net of doorvaren of…………?? We besluiten het net even het net te laten, maar de snelheid is er helemaal uit en ik besluit het net zo dicht mogelijk bij het achterschip door te snijden in de hoop dat dat wat uitmaakt.

Dat lukt, maar het resultaat is gering. Na enige trekken en sjorren schiet gelukkig het restant van het net los en wij kunnen weer op snelheid komen. Wat een opluchting.

Het is dik een dag varen. Tegen de avond komen wij aan en wij zijn de enige. Gedurende de afgelopen dagen zijn wij geen andere schepen tegengekomen. Binnen het Atol was de zee ruw. De deining is onregelmatig en wij schudden de hele nacht door elkaar. Niet fijn! Helemaal niet fijn. Het is een gevaarlijk reef en wij worden omringd door de branding en op de rotsen gelopen zeeschepen. Een macaber gezicht en zijn blij als wij de volgende morgen bij opkomende zon verder trekken richting het volgende eiland Acklins Island.

Wij komen vroeg in de avond in het pikkedonker aan.

Volgens de zeekaart zou hier verlichte betonning moeten zijn met name om je via een nauwe doorgang te begeleiden naar de achterliggende baai. De doorgang is smal door de rotsen aan weerszijden van de doorgang.

Helaas is de verlichting nergens te bekennen.  Lampje zal wel los zijn, maar het is wel erg vervelend. Ook hier zijn wij weer de enige.

Wij varen nu al dagen zonder enig teken van leven. Geen marifoonverkeer, geen scheepvaartverkeer. Niets.

 

De volgende ochtend worden wij wakker en ook hier zien wij de grote schade aan de kustlijn. Het moet werkelijk verschrikkelijk geweest zijn.

Deze dag gebruiken wij voornamelijk aan uitslapen en het doen van klusjes.

Ons log doet het niet meer en na enkele keren onder de boot gedoken te hebben blijkt rond het log behoorlijk wat aangroei te zitten. Uiteindelijk gaat de aangroei met een harde borstel makkelijk weg, maar het vraagt wel de nodige inspanning. En verder bestaat de dag uit schoonmaken, het toilet ontdoen van kalk (vies klusje “by the way”) en andere onaangename werkjes.

Een productieve dag, maar zo af en toe moet je wel.

Een droevig einde

Ja, dat is het dan. Een droevig einde. Wel nog de mast fier overeind, maar daarmee is dan ook alles gezegd.

Een geschiedenis achterlatend en niemand zal weten hoe de geschiedenis eruitziet. Eenzaam en verlaten op de bodem van de haven.

Nee, nee ……….het is niet Kairos. Gelukkig maar. We hebben nog veel geschiedenis te schrijven.

Overal waar wij komen, zie je wel verlaten scheepjes. Verschillend in de staat van ontbinding. En echt niet alleen kleine scheepjes.

Scheepjes in alle soorten, maten en kwaliteiten. Ik ben wel erg benieuwd naar de verhalen, die daarachter steken.

Misschien dat ik daar in de toekomst nog iets mee doen.