7 maart – 18 maart 2017

Op weg van Nassau naar West Palm Beach hebben hebben we aardig wat mijlen voor de boeg.

Een nachtje doorvaren dus. Wij vertrekken met 5 – 6 Bft. met uitschieters naar 7 Bft. met een een afnemende wind als weersverwachting. De zee is ruw en we worden de eerste dag alle kanten opgeslingerd.

Nu zijn wij redelijk goed ingeslingerd, maar deze slingeringen vragen toch altijd weer enige gewenning. Op zee is geen kip te bekennen laat staan enige zeiler. Eenzaam en verlaten gaan wij de nacht in. De wind neemt gedurende de nacht af en bij zonsopgang valt de wind in het geheel weg. Wij komen nu in de zuid/noord golfstroom en worden met 3,5 knoop zijwaarts weggezet. Het is net of je op Rotterdam aanstuurt om in Den Helder aan te komen. Desalniettemin komen wij tegen de avond in West Palm Beach aan.

Het customs gedoe is weer een feest op zich.Je moet eerst immigration bellen voor een nummertje, waarbij zij allerlei vragen stellen. Waar kom je vandaag, lengte/breedte/naam van je schip, waar ga je naar toe, wat ga je doen, waar is je schip geregistreerd, bouwjaar, werf, of je eten aan boord hebt,  paspoortnrs, namen uiteraard, geboorteplaats/datum etc. etc. En dan te bedenken, dat zij die gegevens eigenlijk allang hebben, omdat zij ook een cruising permit afgegeven hebben. Dubbel, dubbel dubbel en efficiency is wel heel ver te zoeken.

Met customs is het hetzelfde laken en pak. De heren zijn enerzijds heel direct en autoritair, maar als zij door hebben, dat je maar een stomme Hollander bent, zijn zij allervriendelijks en behulpzaam. De lieverds. Al met al ben je wel een groot deel van de dag kwijt. Maar goed. Het is niet anders.

Vlakbij ten zuiden van West Palm Beach ligt het plaatsje Lake Worth, waar wij enige dagen willen bivakkeren. Voor Amerikaanse begrippen een klein plaatsje. Voor ons bepaald niet. Je loopt je volledig de schompes als je boodschappen wilt doen. Public en Walmart is de AH van dit deel van US. Er is hier zelfs een Starbux. Er wordt hier weliswaar meer gewified dan koffie gedronken. De koffie is  hier sowieso niet te zuipen. Een bruin slap aftreksel van ………ja wist ik het maar. Het is altijd wel veel. Gelukkig dat zij dat compenseren met een goede WiFi verbinding.

Wij doen hier de eerste indrukken van op van dat Amerika en wij tuimelen van de ene verbazing in de andere. De giga huizen, auto’s, (snel)wegen, winkels etc. Alles is hier groot, groter, groots. Mooi, mooier, mooist. Rijk, rijker, rijkst. Arm, armer armst. Met superlatieven schiet je te kort.

In Lake Worth is een grote groep Mexicanen. Mensen die het niet breed hebben.  Een bevolkingsgroep, die nogal op zichzelf leeft, ingetogen/introvert is en ten prooi valt aan egotrippende narcisten als Trump. Als je zo de verschillen ziet tussen deze mensen en de voorbij zoevende rijkdom in dikke SUV-ers, voel je je toch ongemakkelijk.

Misschien een ideetje voor Trumpie boy. Bouw een muur om het Witte Huis. T’is goedkoper en dan hebben deze mensen ook een leven.

Na Lake Worth trekken wij via de Intra Coastal Waterway (Afgekort: ICW of wel AiSieDubbelJoe) naar het noorden. De ICW is een vaarweg van Florida naar New York langs de Atlantische kustlijn en loopt door de staten Florida, Georgia, South en North Carolina, Virgina, New Jersey naar NY. Een lange weg.

Wij zijn nu op het moment dat ik deze blog schrijf vlakbij Jacksonville. Het noorden van Florida. Het is moeilijk onze indrukken weer te geven.

De WoW factor is groot. Immens grote landhuizen, die bevolkt worden door tuinlieden en ander onderhoudspersoneel. Geen grassprietje staat verkeerd en de huizen lijken pas opgeleverd te zijn. Een gevoel van medelijden komt regelmatig bij mij op. Je zou toch zo’n huis hebben. Dan zit je daar in zo’n huis. Je loopt echt niet even van de ene kant van het huis naar de andere kant. Je zou toch maar in hoge nood zitten en dringend naar het toilet moeten. Dat red je niet.

Gelukkig dat je daar dan vast wel personeel voor hebt om jouw smurrie op te ruimen. De huizen zien er verlaten uit. Geen inwoner te bekennen. Behalve dan die ene keer dat 2 schaars geklede dames (en nog aantrekkelijk ook!) lagen te zonnen op een tegen de gure wind beschutte plek. Er is nog hoop. Behalve dan dat dit huis een van de kleinste huizen is van de buurt. Ondanks dat dit huis in dit top van Bloemendaal of Blaricum zou vallen.

Je leeft hier in geïsoleerdheid. Het is zien en gezien worden, maar het leeft hier niet en doorleeft al helemaal niet.

Daarnaast zijn hier natuurlijk ook meer de normale villa’s, recreatiewoningen, campers maar allemaal naar onze begrippen megagroot.

Daar waar het het kleinst is, zie je het meeste leven.

De natuurgebieden zijn ongekend. Dolfijnen, de grijze pelikanen, de witte pelikanen, de prachtige roze flaminco’s, de ordinaire zwarte aalscholvers, papagaaien, vissen uiteraard, palmbomen. Wij zijn ze allemaal tegengekomen. In één woord WOW. Daarnaast ongelooflijk saaie stukken waterweg en heel veel verloren scheepjes. Moederziel alleen gelaten of gezonken. Maar als je al dit moois tegenkomt ben je dat weer snel vergeten.

Oh ja, voordat ik het vergeet. Het kan hier ook verdomde koud zijn met een snijdende noordelijk wind. Dubbel ingepakt, jaeger onderbroek, oorwarmers, geitenwollen sokken heb je ook hier in Florida tussen de palmbomen soms nodig.

Nog één dagje varen en dan zijn wij in Jacksonville. (vernoemd naar Michael Jackson geloof ik)