9 februari – 18 februari 2017

Wij vertrekken vanuit San Juan (Puerto Rico) naar Inagua. Het bijna eerste eiland van de Bahama’s komende vanuit Puerto Rico.

4 dagen varen met wisselende omstandigheden. Wind/Geen wind. Buien en soms scherp aan de wind varend. Kairosje houdt zich goed en loopt als de spreekwoordelijke brandweer. Zo’n oversteekje is eigenlijk best saai. Ons leven speelt zich hoofdzakelijk benedendeks af. Kairosje doet zijn werk en wij? Wij lezen veel, slapen wanneer het kan en af en toe steken wij even de kop uit het luik om te zien of er inderdaad niets te zien is. Pleziervaart is hier helemaal niet en zo nu en dan zie je een vrachtschip voorbijkomen altijd hun koers verleggend als wij op ramkoers liggen. In het donker komen wij op Inagua aan en wij zijn altijd weer benieuwd hoe zo’n plaatsje eruitziet bij daglicht.

En dat was schrikken!!!

Het eiland is vorig jaar getroffen door Mathew (de Hurricane).

De verwoestingen zijn enorm. Kades zijn weggeslagen, onthoofde palmbomen, ingestorte gebouwen en vergane schepen. Inagua staat bekend om de zoutwinning en de ongeveer 50.000 flamingo’s en andere vogelsoorten. De zoutwinning is afgelopen jaar door de hurricane behoorlijk ingestort en de Flamingo’s???  Wel……………geen één gezien. Ik vermoed dat deze 50.000 roze fladderaars en masse door Mathew opgezogen zijn naar hogere sferen om vervolgens met donderend geraas ter aarde besteld zijn.

Wij voelen ons ondertussen als een stel ramptoeristen en ongemakkelijk lopen wij rond. Onvoorstelbaar hoe groot het natuurgeweld moet zijn geweest.

En de bevolking? Wel een deel heeft de biezen gepakt en is verhuisd naar veiliger oorden. En de rest probeert er het beste van te maken.

Ondanks alle ellende en het gebrek aan alles is het haast onbegrijpelijk hoe hartelijk en toegankelijk de mensen hier zijn. Uiteraard zijn zij erg benieuwd waar wij vandaan komen en wat wij zoal doen, maar hun bereidheid om je te helpen en de mate van vriendelijkheid is ongekend. De politieman, die je helpt aan brandstof, de vrouw die je met haar auto opwacht om je naar de grocery te brengen, de douaneman die je maar al te graag wil helpen, kan je gezien hun omstandigheden haast niet voorstellen.

Ik hoop echt dat deze mensen uit hun ellende weten op te krabbelen en dat het goed met hen zal gaan.

Na een dagje Great Inagua vertrekken wij naar het Atol bij Hogsty Reef. Ergens halverwege Great Inagua en het eiland Acklins Island.

Onderweg krijgen wij nog een visnet aan onze broek hangen. Onze snelheid loopt aanzienlijk terug en de vraag is dan…………..wat nu??? Op de oceaan met een hoge deining de diepte induiken om je ontdoen van het net of doorvaren of…………?? We besluiten het net even het net te laten, maar de snelheid is er helemaal uit en ik besluit het net zo dicht mogelijk bij het achterschip door te snijden in de hoop dat dat wat uitmaakt.

Dat lukt, maar het resultaat is gering. Na enige trekken en sjorren schiet gelukkig het restant van het net los en wij kunnen weer op snelheid komen. Wat een opluchting.

Het is dik een dag varen. Tegen de avond komen wij aan en wij zijn de enige. Gedurende de afgelopen dagen zijn wij geen andere schepen tegengekomen. Binnen het Atol was de zee ruw. De deining is onregelmatig en wij schudden de hele nacht door elkaar. Niet fijn! Helemaal niet fijn. Het is een gevaarlijk reef en wij worden omringd door de branding en op de rotsen gelopen zeeschepen. Een macaber gezicht en zijn blij als wij de volgende morgen bij opkomende zon verder trekken richting het volgende eiland Acklins Island.

Wij komen vroeg in de avond in het pikkedonker aan.

Volgens de zeekaart zou hier verlichte betonning moeten zijn met name om je via een nauwe doorgang te begeleiden naar de achterliggende baai. De doorgang is smal door de rotsen aan weerszijden van de doorgang.

Helaas is de verlichting nergens te bekennen.  Lampje zal wel los zijn, maar het is wel erg vervelend. Ook hier zijn wij weer de enige.

Wij varen nu al dagen zonder enig teken van leven. Geen marifoonverkeer, geen scheepvaartverkeer. Niets.

 

De volgende ochtend worden wij wakker en ook hier zien wij de grote schade aan de kustlijn. Het moet werkelijk verschrikkelijk geweest zijn.

Deze dag gebruiken wij voornamelijk aan uitslapen en het doen van klusjes.

Ons log doet het niet meer en na enkele keren onder de boot gedoken te hebben blijkt rond het log behoorlijk wat aangroei te zitten. Uiteindelijk gaat de aangroei met een harde borstel makkelijk weg, maar het vraagt wel de nodige inspanning. En verder bestaat de dag uit schoonmaken, het toilet ontdoen van kalk (vies klusje “by the way”) en andere onaangename werkjes.

Een productieve dag, maar zo af en toe moet je wel.