6 september – 24 september 2018

Wij dobberen nu alweer meer dan 2 weken in het Corsicaanse en Sardiniaanse.

Corsica is wonderbaarlijk mooi. Vooral omdat Corsica toch wat meer behapbaar en kleinschaliger lijkt dan Sardinië. De sfeer is wat dorpser, gemoedelijker lijkt het, dan in Sardinië. De baaien zijn mooi, maar niet zo groot. De natuur is overweldigend evenals de rust. Het water is kristalhelder. De visjes dartelen rond de boot en knabbelen aan de boot wat een raar knisperend geluid oplevert.

De wespen en muggen wisselen elkaar om onbekende redenen regelmatig af.

En het is hier mooi. Heel mooi.

De zuidelijke stad van Corsica, Bonifacio genaamd, is prachtig evenals de baai, die ongeveer 2 Nm noordelijker ligt. De rotskust doet krijtachtig aan en beschut de diepe ingang naar de haven van Bonifacio zeer goed. Ondanks de soms sterke wind, lig je daar heerlijk rustig, afgezien de nachtelijke disco herrie dan.

Het is wonderlijk dat de mens in een prachtige natuur, die uitnodigt om stil te zijn, weer zo nodig de rust moet verstoren met een gigantische herrie. Het is net zo verwonderlijk dat als je als enige in een baai voor anker ligt, een ander op nauwelijks 10 mtr. afstand ook zijn anker uitgooit. Weg privacy, weg rust en weg nachtrust, omdat je steeds op ankerwacht moet. Onbegrijpelijk. Soms heb ik last van plaatsvervangende schaamte om mens te zijn.

Zowel op Corsica als Sardinië vind je nog tal van ruïnes uit een ver verleden. Citadellen (niet te verwarren met frikandellen, ondanks dat de vorm vaak overeenkomstig is), forten, burchten en meer. Prachtig natuurlijk, maar anderzijds weerspiegelt dit wel een gewelddadig verleden. Het heden is helaas niet veel anders. De mens heeft in al die duizenden jaren niet veel bijgeleerd. Jammer.

Desalniettemin is het bezoeken wel de moeite waard en geeft je een beter inzicht in de menselijke motieven van verleden en heden. Leerzaam dus op de oude dag.

Van Corsica hebben wij vooral de westkust bezocht. Enkele plaatsen: Saint-Florent, Calvi, Girolata, Porto, Cargese, Ajacio, Porto Pollo, Propriano, Pianotolli en Bonifacio en daartussen de nodige baaien waar wij geankerd hebben. Een heel rijtje en een echte voorkeur hebben wij niet. Het is allemaal mooi, relaxed en elk plaatsje of baai heeft zijn eigen karakteristieken.

Wij zijn nu in Sardinië en liggen aan een gratis kadeligplaats in Olbia. Vijf minuten lopen van het stadscentrum en met tal van andere zeilers met verschillende nationaliteiten.

Tussen Bonifacio en Olbia ligt een prachtig natuurgebied op de Magdalena eilanden. Prachtig prachtig allemaal. Evenals de mega mega mega jachten.

Olbia is ook de plaats waar wij onze dochter Agnes gehaald en gebracht hebben om een weekje rond te toeren in dit mooie gebied.

Helaas is aan een verwelkoming ook altijd een afscheid verbonden. Met pijn in hart is zij weer vertrokken naar een nat en koud NL. Gelukkig zien wij haar binnenkort weer.

Wij wachten nu een paar dagen in Olbia totdat de Mistral wat geluwd is om al dit prachts te verlaten voor de Balearen richting Gibraltar. Een afstandje van ongeveer 800Nm.

FF doorvaren dus.

Wordt vervolgd.

 

Zo………Nice hebben wij weer overleefd. Best een redelijk mooie stad. Cannes heeft meer allure en ziet er wat meer fancy uit.

Het lijkt erop, dat daar wat meer centen gespendeerd worden. In Nice komt wat meer gewoon volk. Wij dus.

Maar het was best prima. Wij hebben eerst in een baai voor anker gelegen. Super druk overdag met al die kleine speedbootjes, maar in de avond verdwijnen zij. Meestal blijven de zeiljachten achter en wat groter motorspul. Tui schermde de baai af met één van hun mega cruiseschepen. Dit schip kon echter niet verhinderen, dat wij door de deining in de nacht behoorlijk shaken waren (not stirred).

Nice is een goed startpunt om naar Monaco af te reizen. Dit keer per bus à raison van € 1,50 p/p. Een busreisje van krap 45 minuten. Kom daar maar eens op. € 1,50 hoe is het mogelijk. Voor een kopje koffie van een saggerijnige ober in Monaco hebben wij € 6,– p/p betaald. Zonder koekje!!! Ik bedoel maar.

Monaco is een wereldje op zich. Het is zien en gezien worden. Toeristen vergapen zich aan al dat moois. Zo ook wij. Rolls Royes, Ferraries,  Bentleys in SUV uitvoeren. Het kan niet op.

Duur duur duur. Leuk om het eens aan te zien en misschien minder leuk als je je beseft, dat je toch ergens de afslag gemist hebt. Maar……geen geklaag. We hebben het niet slecht. Integendeel. Monaco. Een miniatuurstaatje waar de familie Grimaldi de scepter zwaait en die de hemel in geprezen wordt voor alle heldendaden die zij verricht hebben. Het zal allemaal wel. Het sprookje moet tenslotte in stand gehouden blijven.

Na het bekende foerageren zijn wij in de namiddag van 2 september overgestoken naar Corsica. Een prachtige avond met in de verte een dreigend onweer.  Veel geflits, maar geen gedonder. De zee was merendeels spiegelglad onder een schitterende sterrenhemel. De tjoek-tjoek stond weer de nodige fossiele brandstof te verstoken, maar met een laag toerental hebben wij dat toch redelijk binnen de perken weten te houden.

Corsica is mooi. Wij zijn nu hier 3 dagen en het bevalt. Heel goed zelfs. Mooi bergachtig landschap. Veel toerisme, maar dan van dat rustige en als je geen zin hebt in al dat toeristische vaar je gewoon naar een volgende baai waar je goed kan ankeren.

Het water is glashelder en de vissen zie je de onderkant van de boot schoon knabbelen.

De watertemperatuur is zo’n 25 gr. en is dus best uit te houden voor iemand die niet graag nat wordt maar zich toch graag mengt met de collega vissen onder water.

Wij zijn nu in Calvi. Eén van de stadjes in het NW van Corsica. Erg toeristisch met veel foute winkeltjes. Maar de sfeer is goed, de omgeving is prachtig, het havengeld is exorbitant en verder is alles oké.

Wordt vervolgd.

 

 

 

 

 

23 juli tot 1 september 2018

Afgelopen maand was het hier in Frankrijk stervens heet.

Met een watertemperatuur van zo’n 28 gr. en luchttemperatuur tussen de 35 – 40 gr. Celsius lijkt de inhoud van je hersenen te verdampen. In de boot is het niet te harden. De enigen, die er nog een beetje schik in hebben zijn de ontelbare muggen, die je vooral ’s-nachts denken te plezieren met een overdaad aan muggenbulten. En ik maar denken, dat muggen niet op zout water te vinden zijn. Beetje dom dus.

Elke vorm van activiteit droogt op. Zo ook mijn schrijven.Gelukkig zijn de temperaturen nu (31 aug.) overdag tot het ijselijk niveau van 25 – 30 gr. gedaald en zo ontstaat er weer wat ruimte in mijn hoofd. Ondanks de hitte is er toch wel zo het één en ander gebeurd.

Wij hebben een lange rij van bezienswaardigheden gezien en beleefd.

Van schilderachtige plaatsjes als Peniscola (hoe kom je erop!), Cap d’agde (niet te betalen), de afschuwlijk lelijke Fos de Mer met zijn container overslag, olie terminals en kolen overslag (waar het overigens wel goed ankeren was) en de havens van Port St. Louis du Rhone en Port Napoleon (die betaalbaar waren), Port de Bouc, schilderachtig en historisch Ile Ratonneau met Port du Frioul, ile de Jarre, ongelooflijk mooi Ile de Porquerolles en Ile de Port-Cros, de ankerplek Agay Place (waar we door de deining zowat uit bed gelanceerd werden), Cannes (duur, maar wel de moeite waard te bezoeken), de eilanden groep Iles de Lerins (druk en mooi), de baai bij Villefrance sur Mer (veel megayachts, een cruiseschip en veel deining) en nu in Port Nice.

Een lange lijst, hoewel dat niet zo voelt.

In de tussentijd zijn ook nog onze zoon, onze LSD met kleinkinderen voor een weekje overgekomen.

Een hele belevenis om te zien hoe deze 2 knijters van 3 en 5 jaar oud onbevangen te water gaan en hun creativiteit los weten te maken door van een boomhut een boothut weten te maken. Helaas, school roept en na een weekje keert de stilte veel te snel weer terug. Het was een mooi weekje en zoals alle mooie weekjes is deze ook weer voorbij.

Af en toe blijven we ergens iets langer hangen geheel afhankelijk of het al dan niet mooi is en of er wat te beleven valt.

Juli/augustus is het bezoek aan de Mediterranee niet echt aan te raden.

In de loop van de ochtend zie je een grote zwerm bootjes aankomen om vooral zo dicht mogelijk op elkaar te ankeren, zwemmen, BBQ-en etc.

Wel gezellig, maar druk. Heel druk.

Wij hebben voortdurend onze fenders uitgehangen, om geen mede ankeraars in de touwen te krijgen. In de avond zie je het grootste deel van de meute weer vertrekken.

Degenen die overblijven zijn veelal de zeilers.

Zeilers????? Nou ja, voor wat daar mee doorgaat.

Verbazingwekkend is het ankergedrag.

Op de plaats aangekomen gooit men het anker uit en is verbaasd dat het anker niet houdt als je bij 10 meter diepgang, 10 meter ketting uitgooit. Met regelmaat krijgen verhuurbedrijven daar klachten over. Gek hè.

En ja dat zeilen. We zijn bijna kwijt wat dat is. Je mag blij zijn als je de 10 knp. wind hebt. Meestal tegen of van achter. De vlag gaat uit als je 10 – 15 knp krijgt.

De wind is een voortdurende bron van frustratie. Als je denk even wat wind te krijgen en je je zeilen gehesen hebt, is de wind als de wind weer verdwenen en sta je beteuterd naar je klapperende zeilen te kijken. En dat gaat meestal zo een paar keer per dag. De motor maakt overuren en wij kunnen hem bijna niet meer aanhoren. Blij dat wij hem hebben en blij als wij hem weer uit kunnen zetten.

Het aantal motoruren bij dit rondje Middellandse zee evenaart het aantal uren sinds de geboorte van de motor. Veel te veel dus.

Desalniettemin, voor wat wij tot dusverre gezien hebben, is de Mediterranee boeiend in al zijn variëteit.

Van betondorpen aan de Spaanse kant met veel herrie van kermisachtige attracties, verstilde baaien met glashelder water, waarbij je je anker op 10 meter op de bodem ziet liggen als ware het een verzilverde tandstoker. Vissen die onder de boot als in de lucht lijken te zweven en waar het zo stil is, dat je fluisterend met elkaar praat.

En dan natuurlijk de megajachten met vooral personeel, wiens meeste werk bestaat uit poetsen, poetsen en nog meer poetsen. De meeste jachten staan geregistreerd in Georgetown op de Cayman Island. En waarom zou dat nou zijn?

Wij zijn nu in de oude haven van Nice.

Grote Ferries uit Sardinië en Corsica landen en vertrekken hier. Het is een kleine haven en het is knap hoe ze dit soort schuiten in weten te parkeren. De oude stad trekt niet zo. Een stad als zovele andere. De citadel is de moeite waard. Boven geeft het een mooi overzicht van de stad. De boulevard is best mooi voor wie daarvan houdt. Lang kiezelstrand met vele restaurantjes en vertier.

Morgen gaan wij met de bus naar Monaco en Monte Carla (Carlo sorry). Een trip van 45 minuten en het schijnt de moeite waard te zijn. Het buskaartje kost € 1,50 p/p. Niet alles is hier duur.

Wordt vervolgt.

23 juli t/m juli 2018

Komend vanuit westelijke richting en Valencia naderend slaat de schrik om het hart. Een grote overslaghaven met grote kranen, die het ene vrachtschip na het andere lossen. Lelijk………… en je zou eigenlijk direct door willen varen.

Het loopt naar het eind van de dag, de wind neemt toe en dat is de reden, dat wij toch maar Valencia binnenlopen.

Gelukkig maar. De oude binnenstad blijkt wondermooi te zijn. Oude historische gebouwen, veel levendigheid, terrasjes, winkeltjes, restaurantjes, grote bankgebouwen, parken met fonteinen, goed openbaar vervoer, centrale markt en buitenal vriendelijke mensen met een wel een hele hoge Nederlandse aanwezigheid. Je kan werkelijk nergens lopen of zitten of je komt ze tegen.  Op één of andere manier zijn zij direct herkenbaar. Waardoor??? Joost mag het weten, maar ze zijn goed herkenbaar. Het zijn wel de gezelligste type Nederlanders, dus dat valt mee.

Wij varen nu al vanaf medio mei richting Spanje en daarvoor natuurlijk ons rondje Atlantic. Wat opvalt is de ongelooflijk grote rijkdom waarin wij leven. Tot het decadente aan toe. Als je de winkels langsloopt zie je “hongerige” dames, die net dat specifieke kledingstukje willen kopen en dat natuurlijk net niet weten te vinden. Restaurants zijn er te kust en te keur. Vakantiegangers, die moeiteloos voor € 75,- per halfuur een jetski huren, duikcursussen voor veel geld volgen of op dolfijnenjacht gaan voor veel geld en moeiteloos de hele wereld rondvliegen. Het kan kennelijk allemaal niet op. Geen wonder, dat miljoenen vluchtelingen op drift zijn om ook een stukje van deze rijkdom te willen profiteren. De tegenstelling in de wereld zijn groot. Te groot. Hoe lang kan de rijke westelijke wereld nog doorgaan voordat ons rijke leven implodeert.

Ik weet nog goed, dat ik mijn leven nooit gevraagd werd of ik het werk dat ik deed leuk vond en hoe ik mij voelde. Ik heb deze vraag één keer gesteld gekregen en ik had daar geen antwoord heb. Sterker nog, het heeft mij dagenlang beziggehouden. Je werkt, verdient geld, je bent verantwoordelijk voor je gezin, je bent carrièregericht, je doet je best, je werkt hard, afzien hoort daar ook nadrukkelijk bij, maar de vraag of iets leuk is, was niet aan de orde. Zo anders dan tegenwoordig. Werk moet vooral leuk zijn, het liefst zonder al te veel verantwoordelijkheden en anders???? Dan ga je toch wat anders doen.

Het is tegenwoordig allemaal een beetje too much en too easy vrees ik.

Zo kom je al zeilend langs de kusten van europa tot dit soort overdenkingen.

Ik word oud.

Morgen trekken we verder.

7 juli t/m 22 juli 2018

Je kan merken dat de vakanties hier in Spanje ook losgebroken zijn. Druk, druk en nog eens druk. De jetski’s vliegen je om de oren. Opblaas glijbanen en klimrekken dobberen op afgeschermde plekken aan de kustlijn. Heel veel bootjes, die je voorbij scheuren en het liefst natuurlijk zo dicht mogelijk langs je heen om ……????       Zo mooi zijn we nu ook niet meer. Wonderlijk en verwonderlijk.

Gibraltar is een rots apart. De aapjes natuurlijk, maar ook de Britse enclave. Zij hebben nog steeds een beetje de grandeur van weleer. Het is één toeristisch gebeuren met heel veel Britse toeristen. De prijzen zijn navenant. Het Spaanse deel (voor de Rock) is heel wat echter, authentieker. En goedkoper. Een bezoekje tandarts kost € 20,-. Kom daar maar eens mee in NL. De kwaliteit is helaas overeenkomstig de prijs. Gering dus. Het kopje koffie is de helft van de prijs. De kwaliteit is dubbel. Het Britse Gibraltar teert op het verleden net zoals het moederland. De moeite waard om te bezoeken. De toekomst van het Britse ligt in het verleden. De rode nog werkende telefooncellen geven daar blijk van.

Gibraltar ligt tegenover Marokko. Wij hebben met beide handen de kans aangegreven om met een ferry over te steken naar Tanger. Een wereld op zich. Uiteraard wordt je als toerist langs allerlei tentjes geleid om e.e.a. te kopen. De kreet “kijken niet kopen” krijg je al snel te horen als je zegt dat je Hollander bent. Houden we er in, zullen we maar zeggen. De authentieke echte marokkaanse marktjes zijn de moeite waard. Je wordt er niet lastig gevallen en het is geen kitch rommel.

Al varend langs de Spaanse Middellandse zeekust is een ervaring apart. Ruige rotsen en gebergten. Het Sierra Nevada met sneeuw op de toppen. De soms kleine Spaanse dorpjes en vooral de mega moderne vakantieoorden. Hoge appartement/flatgebouwen die langs de kust opdoemen. Bij Malaga landt elke minuut een vliegtuig met vakantiegangers, die applaudiserend voet op de grond zetten. Al die betondorpen zijn mega. Je voelt je alsof je in ander universum stapt. Oke, je hoort, ziet en leest zo af en toe over Torromolinos, Cadiz, Malaga etc., maar als je daar zo langs vaart val je stijl achterover. Je hebt een beeld of verwachting, die totaal niet overeenkomt met de realiteit.

 

Het is Mega. Hoe je daarover oordeelt? Geen idee. Het is niet mijn wereld. Maar als je de taferelen op een afstandje bekijkt, dan moet het wel heel leuk zijn.

Zo langs de kust varend hebben wij de volgende plaatsen aangedaan: Fuengirola, Ensalade Dela Heradura, Almeria, Aguilas, Cartegena, Illa de Tabarca, Calp, Valencia.

Cartegena is een mooie stad met een lange historie, waar het relaxed verblijven is. Wij zijn daar 2 daagjes blijven plakken, lekker gegeten, aan de boulevard gelegen en nog wat NL vakantie gangers aan boord gehad. Heel gezellig.

En dat is wat het zeilen zo mooi maakt. De onverwachte ontmoetingen, het delen van ervaringen, de verhalen, saamhorigheid en elkaar helpen. Super. En dat nog los van het varen zelf, de natuur, de spanning en sensatie, de ongemakken. Het gevoel dat je leeft.

Illa de Tabarca is het kleinste bewoonde eilandje van Spanje. 60 bewoners telt het. Als je informatie van te voren zo leest, dan denk je…… lekker rustig ankeren, bezoek aan het eilandje brengen en de volgende dag weer verder. Helaas pindakaas. Onvoorstelbaar zoveel bootjes met bezoekers ’s-Ochtends gelost worden. Het is één grote mierenhoop van op het strand gestapelde zonaanbidders, jetski’s, speedbootjes, surfplanken etc.. Neemt niet weg, dat het toch wel weer een bijzondere ervaring is die helemaal niet spoort met de verwachtingen die je hebt.

En dan het zeilen zelf. Wel dat is best wel naadje. Weinig wind in de rug, veel wind op de kop. Korte stijle golven, die regelmatig op het dek omkrullen en veel wiebelen. We motoren veel en dat is niet waar een zeilboot voor geboren is.

We varen morgen naar Valencia met hopelijk wel een stevige wind mee.

Tot dan.

4 juni t/m 6 juli 2018

Lang niets geschreven.

Mijn pet stond er niet naar.  Van A Coruña tot Vigo (Sp) was het weer niet om naar huis te schrijven. Mistig, koude wind, grauw. Kortom niet bepaald fijn. De motor heeft overuren gemaakt. In Vigo hebben wij even moeten wachten op wat reserveonderdelen. De GPS en onze babystag zijn kaduk gegaan en moesten vervangen worden. In NL is het logistiek best in orde. In Spanje gaat het wat trager. Maar desalniettemin, met enig oponthoud zijn wij weer wat verder.

Vigo is overigens geen verkeerde plek om pech te hebben. Mooie plaats, veel anker mogelijkheden, prachtige ria met mosselkwekerijen, mooie en rustige stranden en bovenal mooi weer. Maar na 2 weken ronddobberen is het wel genoeg geweest. We zijn weer verder.

Om één of andere reden kan ik toch mijn draai niet vinden. Ik voel mij gespannen, onrustig en ongedurig. Het waarom weet ik niet. Ik kan daar niet een vinger achter krijgen. De plaatsen die wij tot dusverre aangedaan hebben, hebben wij in 2016 ook al eens bezocht. De herinneringen komen boven, maar blijken toch vluchtig te zijn. Alsof zij in de tijd verdampen. Alleen bepaalde gebeurtenissen blijven bij. Pech onderweg, slecht weer, ontmoetingen met collega zeilers. Het zijn de belevenissen, die in de herinnering bij blijven.

Ik heb nog niet het gevoel, dat wij werkelijk weg zijn. De stress blijft nog steeds aan mij plakken. Misschien, dat nieuwe horizonten helpen om de gemoedsrust, ontspanning en opening voor nieuwigheden te hervinden.

Nadat wij de Portugese westkust gepasseerd zijn, zijn wij nu in Algarve aanbeland. En tja, wat moet je daar nu van zeggen. Prachtige zandstranden. Veel vertier, maar ook betondorpen, die als grote witte bunkers aan de kust opdoemen. Er is van alles te vinden. Zwembaden, bungee jumpen, jetboten, parachutes voorgetrokken door speedboten, restaurantjes, kroegjes, souvenir winkeltjes. Je hebt het gevoel, dat je prooidier bent. Iedereen wil wat van je. Allemaal heel vriendelijk, maar toch. Niet een plek waar wij ons prettig voelen. En dan die havengelden. Exorbitant. En wat krijg je daarvoor. Een hoop disco herrie en voortscheurende speedbootjes volgeladen met toeristen. Gelukkig zijn er massa’s die hier het ultieme geluk vinden en gelukkig hebben wij de gelegenheid om weg van dit alles voor anker te gaan.

Wij liggen nu voor anker bij Faro met zo’n 100 andere zeilers.

Klinkt veel en is ook veel, maar we liggen hier toch heel rustig en stil, zonder “bijgeluiden” van anderen. Behalve dan de disco muziek van een verre discotheek uit betondorp, die zijn geluid uitbraakt over een stil water.

Morgen trekken wij door naar Cadiz en daarna Gibraltar.

Op naar de Mediterranee.

 

17 mei t/m 3 juni 2018

Een voor ons welbekende route.

Zeebrugge – Dieppe – Le Havre – Roscoff – Alderney – Aber-wrac’h om daarna de Golf van Biskay doorstekend naar A Coruña.

Vertrouwde omgevingen met meer dan vertrouwd weer.

Koud, mistig, nat, weinig wind mee en veel wind tegen. Het lijkt wel herfst.

Ons Yantje heeft veel overuren gemaakt. Onze trouwe bromtol, die ons toch van A naar Beter laat gaan.

De stress van het Nederlandse loopt langzaam uit ons lijf. Wij voelen ons steeds minder gevangen en opgejaagd. De rust en ontspanning neemt onze gemoedtoestand geleidelijk over.

Ons hoofd geeft steeds meer ruimte voor lezen, contact met andere zeilers en oog voor onze omgeving. Eindelijk en heerlijk.

Een boek om aan te raden is Homo Deus (dank fam. Bloemen voor de tip), die goed en onderbouwd de achtergronden weergeeft van het verleden, heden en toekomst.

Onderweg zien wij helaas niet zoveel. De Britse Kanaaleilanden waren weer in nevelen gehuld en lieten zich niet onder de rokken kijken.

Het aantal dolfijnen is ongelooflijk. Hele horden begeleiden ons. Levenslustige dieren, vrolijk, nieuwsgierig, vol energie. Prachtig en zo anders dan in dierentuinen waar de dieren “suf en energieloos” in gevangenschap wachten op hun einde. Wreed.

En Kairos onze griekse god. Deze houdt zich voorbeeldig in elke weerssituatie.

Alles werkt prima en de komende week trekken we verder richting Suien en hopen op een beetje warmte.

Wordt vervolgd.

Mei 2018

Het to-do lijstje is als vanouds weer ellenlang.

Na onze vorige reis raak je daar wel aan gewend.

Onderhoud en reparatie van de motor, generator (Joepie, hij doet het weer), nieuwe ankerlier, verstaging gecontroleerd, dek daar waar nodig gerubberd, zeilen gerepareerd en gecontroleerd, watermaker operationeel gemaakt, poetsen poetsen en poetsen en ………………nog 10.001 andere klusjes.

Kairos is inmiddels als een jonge griekse god en in betere conditie dan ooit.

Dank aan Shipshape voor alle hulp en ondersteuning om ons op weg te helpen.

Het lijstje wordt nooit kleiner. De prioriteit van de to-do dingen neemt wel af.

En handig dat ik zo langzamerhand geworden ben! Ik kan het mijzelf nauwelijks voorstellen. Ik vind het zelfs leuk. (Wat is er mis met mij??)

Op 13 mei zijn wij laat in de middag vertrokken na een gezellig en emotioneel afscheid. Via IJmuiden zijn wij na een kort maar heftig ritje in Zeebrugge aangeland. 6 – 7 Bft op de kont en dan wil je wel lopen. Het is inmiddels 16 mei en liggen af te wachten op beter weer. Het is koud en de wind is stormachtig. Morgen 17 mei zijn de vooruitzichten wat beter en dan vertrekken wij vroeg in de morgen naar Calais. In Zeebrugge hebben wij een jong stel (Nienke en Dirk) ontmoet. Heel gezellig om ervaringen en belevenissen uit te wisselen. Het is het zout in de pap en het voelt rijk aan. Heerlijk.

Zij gaan net als wij naar de Middellandse zee, maar dan via de zuid Engelse kust. Zou mooi zijn om hen weer te ontmoeten. We will see.

 

 

November 2017-April 2018

Enne……….went het al een beetje.

De meest gestelde vraag nadat wij weer thuis zijn.

Helaas. Dat wat wij verwacht hebben blijkt ook zo daadwerkelijk te zijn. Het went niet. Helemaal niet zelfs. Na 1,5 jaar gewend en verwend te zijn aan vrijheid en onafhankelijkheid wordt je in dit NL geconfronteerd met een cultuur van regeltjes, regeltjes en nog veel meer regeltjes. Procedures en protocollen die heilig zijn. De mens is niet belangrijk. Als het protocol maar gevolgd wordt. NL lijkt hierin volledig doorgeslagen te zijn. Voorbeelden te over. (zorgsector, de overheidsector, onderwijs etc. etc.) De eenheidsworst is troef. Heel keurig natuurlijk maar toch. NL als grijze muizenland trekt niet echt. Het klemt en voelt niet goed. Managers, die by far geen managers zijn en op instrumentele wijze proberen hun mensen aan te sturen. Zelfsturende teams die mij sterk aan de jaren 60 en 70 doen denken. Niets nieuws onder de zon.

NL is vertrut en verpreutst. De verantwoordelijke neemt geen verantwoordelijkheid. De angst om af te wijken regeert. Creativiteit, lef en eigen initiatief worden gesmoord door de indekkingscultuur. Zolang je maar tussen de lijntjes loopt is het oké, maar waag het niet om buiten deze lijntjes te kleuren.

NL een vrij land? NL een democratisch land? Vergeet het maar. De politiek is versnipperd. De 2^ekamer is een cabaret. Ego’s regeren. (Nou ja, dat denken ze) Activistische brulapen domineren en de weekdieren in de 2^ekamer denken alleen aan hun eigen imago. Activistische imago trippers die zich volksvertegenwoordigers noemen.

Genoeg gezeur van mijn kant. Het is zo wel mooi geweest.

Wij vertrekken weer en dit keer richting Middellandse zee zonder tijdslimiet.

 

Mei 2016 – augustus 2017

Na 1,5 jaar terug van weg geweest.

Het lijkt lang, maar de tijd is ons door de vingers geglipt.

Het is alsof wij vorige week vertrokken zijn en alle herinneringen ons in de hersenpan zijn gegrift. Later als wij oud zijn (PS: nog ouder zijn) dan kunnen wij in onze schommelstoel of achter de rollator nog dierbare herinnering opdiepen, die waarschijnlijk voor de omgeving tot vervelens toe aangehoord moet worden, maar die voor ons, in ontbindende staat zijnde, nog enigszins een glimlach om de mond weet te toveren.

Een paar opvallendheden:

Het zeilen/varen zelf: Bij tijd en wijlen soms uitermate vervelend en saai. Een paar dagen windstilte doet je van frustratie bijna het hoogste punt van de mast beklimmen. Je wil de boot laten afzinken, tot schroot vermalen en je vervloekt van alles en nog wat. Niet dat dat ook maar enige zin heeft, maar toch…..Het geeft wel het baalniveau aan.

Bij storm is het beeld geheel anders. Je zit de storm uit met dichtgeknepen billen. De adrenaline is torenhoog, je bent continue alert en elke siddering door de boot is ook jouw siddering. Heerlijk om het te ondergaan. Je voelt dat je leeft. Je bent blij als het weer over is  om daarna in bewusteloze staat weer de nodige nachtrust bij te tanken.

En tussen windstilte en storm is het vaak heerlijk zeilen. Dolfijnen, vogels, de zon, warmte, sterrenhemel, vallende sterren…..prachtig, prachtig, prachtig. Fantastisch om te ervaren.

Het mooie van het zeilen zijn de onverwachte situaties. Het weer, technische storingen, de zeilen, dighy, BB-motor. Kortom alles wat zo op en rond de boot plaatsvindt en dan m.n. alle problemen. Je wordt continue uitgenodigd je creativiteit en inventiviteit te gebruiken met het vinden van alternatieven voor de problemen. Het probleem kan je vaak niet oplossen, maar het vinden van een bypass is de grote truc. Als je zo’n lange tijd onderweg bent en geconfronteerd wordt met van alles wat kapot gaat dan wordt je werkelijk een virtuoos in het vinden van oplossingen.

Culturen 

Wat mij zo opvalt, is dat de mensen in de verschillende landen/culturen niet zoveel van elkaar verschillen. Je kan niet zeggen, dat de chinees slimmer is dan bijv. de neger of de blanke t.o.v. de latino. De plaats in de maatschappij is daarentegen wel erg verschillend. De neger staat in de meeste landen laag op de maatschappelijke ladder. De blanke hoog.

De vraag is hoe dat zo komt.

Waar je ook komt. Overal kom je chinezen tegen met hun winkeltjes met allergaartjes en hun bekende eettentjes. Goed voorbeeld is Mindelo (Kaap Verdische eilanden). Mindelo waar de negers hun hand op houden, bedelen en je proberen te beroven ziet de Chinees kans een florerende business op te zetten.

Even voor de goede orde. Wij zijn in andere delen rond de Atlantic negers tegen gekomen, die uiterst aardig en behulpzaam waren en waar geen spoortje dreiging vanuit kwam, maar desondanks onder aan de maatschappelijke ladder bungelden.

Of de latino. Een wat introvertere wat gesloten grote bevolkingsgroep. Het heeft ons ongelooflijk verbaasd het grote aantal latino’s aan te treffen in de US. Niet alleen in de zuidelijke staten, maar ook in New York. De US is gewoon 2-talig. Engels en Spaans. Nooit geweten of kunnen vermoeden.

Trumpie boy wil een muur bouwen tussen Megico en de US om de  Mexicanen uit de US te houden, maar ik vermoed dat er binnen de US meer Mexicanen leven dan in Mexico zelf. So what’s the deal? Beter is een muur rond het Witte Huis aan te leggen, maar dan wel met een dak er boven op. Veel goedkoper en houdt Trump buiten de US.

De invloed van religie is buitengewoon groot. Helaas. Het zaait tweedracht tussen bevolkingsgroepen, het bevordert een superioriteitsgevoel t.o.v. de ander en houdt zeker nieuwe ontwikkelingen op bijna elk gebied tegen. Hetzelfde zie je in NL, maar gelukkig in veel beperktere mate in vergelijking met de landen waar wij geweest zijn.

Arm/Rijk

Op de zuidelijke Bahama’s waar de huricanes huisgehouden hebben. De vernielingen aan kustlijn en infrastructuur. Waar de mensen hun hoofd boven water proberen te houden en tegelijkertijd zo ongelooflijk aardig en behulpzaam zijn. De sheriff die diesel voor ons probeerde te regelen, de dame die ons ongevraagd een lift aanbood, de supermarkt die zich verontschuldigde omdat er gebrek aan alles was, de douaneambtenaren die uiterst vriendelijk in een vervallen loods hun werk deden. Super dus.

Het noordelijke deel van de Bahama’s met als eiland Nassau, waar de superrijke Amerikanen in een kunstmatig Paradise island verveeld lopen te doen. Vrouwelijke huttemutjes, die druk bezig zijn mooi te zijn en alleen maar uit zijn op eigen gewin. (lees: het vinden van een vooral heel rijke en heel oude man). Zien en gezien worden is het credo. Zo ook in Florida. Groot, groter, grootst. Dat is wat telt. Enige vorm van medemenselijkheid of sociale omgang is ver te zoeken. Niet super dus.

Contacten

Onderweg hebben wij vele medezeilers ontmoet vanuit meerdere nationaliteiten.

En dat was werkelijk top. Ongedwongen, bereid om elkaars ervaringen te delen, behulpzaam, het uitwisselen van de vele tips die je krijgt en geeft, de BBQ’s, de SMS-berichtjes tijdens de Atlantische oversteek, de gezamenlijke musea bezoeken. Teveel om op te noemen. Het is een heerlijk warm bad.

Er zijn nog vele opvallendheden te noemen, maar ik laat het er hier maar even bij.

Was de reis de moeite waard?? Een volmondig JA.

Doen wij het nog een keer? De kans is wel heel groot ja.

Wij hebben de middellandse zee ook nog op ons lijstje staan. Evenals een rondje Engeland, de Baltische staten, de Oostzee, St. Petersburg, wederom de Canarische eilanden, Madeira en de Azoren.

De komende maanden nemen wij de tijd om daarover na te denken en Kairos weer voldoende werkend te krijgen. (Generator, watermaker, de Yanmar, ankerlier etc. etc.)  en willen medio april 2018 wederom vertrekken. Ik hou jullie op de hoogte in de vorm van mijn blog.

We gaan even de winterslaap in.

Tot volgend jaar en allen die ons gemaild, gebeld en gereageerd hebben ongelooflijk dank voor alle warmte die jullie ons gegeven hebben.