Mei 2016 – augustus 2017

Na 1,5 jaar terug van weg geweest.

Het lijkt lang, maar de tijd is ons door de vingers geglipt.

Het is alsof wij vorige week vertrokken zijn en alle herinneringen ons in de hersenpan zijn gegrift. Later als wij oud zijn (PS: nog ouder zijn) dan kunnen wij in onze schommelstoel of achter de rollator nog dierbare herinnering opdiepen, die waarschijnlijk voor de omgeving tot vervelens toe aangehoord moet worden, maar die voor ons, in ontbindende staat zijnde, nog enigszins een glimlach om de mond weet te toveren.

Een paar opvallendheden:

Het zeilen/varen zelf: Bij tijd en wijlen soms uitermate vervelend en saai. Een paar dagen windstilte doet je van frustratie bijna het hoogste punt van de mast beklimmen. Je wil de boot laten afzinken, tot schroot vermalen en je vervloekt van alles en nog wat. Niet dat dat ook maar enige zin heeft, maar toch…..Het geeft wel het baalniveau aan.

Bij storm is het beeld geheel anders. Je zit de storm uit met dichtgeknepen billen. De adrenaline is torenhoog, je bent continue alert en elke siddering door de boot is ook jouw siddering. Heerlijk om het te ondergaan. Je voelt dat je leeft. Je bent blij als het weer over is  om daarna in bewusteloze staat weer de nodige nachtrust bij te tanken.

En tussen windstilte en storm is het vaak heerlijk zeilen. Dolfijnen, vogels, de zon, warmte, sterrenhemel, vallende sterren…..prachtig, prachtig, prachtig. Fantastisch om te ervaren.

Het mooie van het zeilen zijn de onverwachte situaties. Het weer, technische storingen, de zeilen, dighy, BB-motor. Kortom alles wat zo op en rond de boot plaatsvindt en dan m.n. alle problemen. Je wordt continue uitgenodigd je creativiteit en inventiviteit te gebruiken met het vinden van alternatieven voor de problemen. Het probleem kan je vaak niet oplossen, maar het vinden van een bypass is de grote truc. Als je zo’n lange tijd onderweg bent en geconfronteerd wordt met van alles wat kapot gaat dan wordt je werkelijk een virtuoos in het vinden van oplossingen.

Culturen 

Wat mij zo opvalt, is dat de mensen in de verschillende landen/culturen niet zoveel van elkaar verschillen. Je kan niet zeggen, dat de chinees slimmer is dan bijv. de neger of de blanke t.o.v. de latino. De plaats in de maatschappij is daarentegen wel erg verschillend. De neger staat in de meeste landen laag op de maatschappelijke ladder. De blanke hoog.

De vraag is hoe dat zo komt.

Waar je ook komt. Overal kom je chinezen tegen met hun winkeltjes met allergaartjes en hun bekende eettentjes. Goed voorbeeld is Mindelo (Kaap Verdische eilanden). Mindelo waar de negers hun hand op houden, bedelen en je proberen te beroven ziet de Chinees kans een florerende business op te zetten.

Even voor de goede orde. Wij zijn in andere delen rond de Atlantic negers tegen gekomen, die uiterst aardig en behulpzaam waren en waar geen spoortje dreiging vanuit kwam, maar desondanks onder aan de maatschappelijke ladder bungelden.

Of de latino. Een wat introvertere wat gesloten grote bevolkingsgroep. Het heeft ons ongelooflijk verbaasd het grote aantal latino’s aan te treffen in de US. Niet alleen in de zuidelijke staten, maar ook in New York. De US is gewoon 2-talig. Engels en Spaans. Nooit geweten of kunnen vermoeden.

Trumpie boy wil een muur bouwen tussen Megico en de US om de  Mexicanen uit de US te houden, maar ik vermoed dat er binnen de US meer Mexicanen leven dan in Mexico zelf. So what’s the deal? Beter is een muur rond het Witte Huis aan te leggen, maar dan wel met een dak er boven op. Veel goedkoper en houdt Trump buiten de US.

De invloed van religie is buitengewoon groot. Helaas. Het zaait tweedracht tussen bevolkingsgroepen, het bevordert een superioriteitsgevoel t.o.v. de ander en houdt zeker nieuwe ontwikkelingen op bijna elk gebied tegen. Hetzelfde zie je in NL, maar gelukkig in veel beperktere mate in vergelijking met de landen waar wij geweest zijn.

Arm/Rijk

Op de zuidelijke Bahama’s waar de huricanes huisgehouden hebben. De vernielingen aan kustlijn en infrastructuur. Waar de mensen hun hoofd boven water proberen te houden en tegelijkertijd zo ongelooflijk aardig en behulpzaam zijn. De sheriff die diesel voor ons probeerde te regelen, de dame die ons ongevraagd een lift aanbood, de supermarkt die zich verontschuldigde omdat er gebrek aan alles was, de douaneambtenaren die uiterst vriendelijk in een vervallen loods hun werk deden. Super dus.

Het noordelijke deel van de Bahama’s met als eiland Nassau, waar de superrijke Amerikanen in een kunstmatig Paradise island verveeld lopen te doen. Vrouwelijke huttemutjes, die druk bezig zijn mooi te zijn en alleen maar uit zijn op eigen gewin. (lees: het vinden van een vooral heel rijke en heel oude man). Zien en gezien worden is het credo. Zo ook in Florida. Groot, groter, grootst. Dat is wat telt. Enige vorm van medemenselijkheid of sociale omgang is ver te zoeken. Niet super dus.

Contacten

Onderweg hebben wij vele medezeilers ontmoet vanuit meerdere nationaliteiten.

En dat was werkelijk top. Ongedwongen, bereid om elkaars ervaringen te delen, behulpzaam, het uitwisselen van de vele tips die je krijgt en geeft, de BBQ’s, de SMS-berichtjes tijdens de Atlantische oversteek, de gezamenlijke musea bezoeken. Teveel om op te noemen. Het is een heerlijk warm bad.

Er zijn nog vele opvallendheden te noemen, maar ik laat het er hier maar even bij.

Was de reis de moeite waard?? Een volmondig JA.

Doen wij het nog een keer? De kans is wel heel groot ja.

Wij hebben de middellandse zee ook nog op ons lijstje staan. Evenals een rondje Engeland, de Baltische staten, de Oostzee, St. Petersburg, wederom de Canarische eilanden, Madeira en de Azoren.

De komende maanden nemen wij de tijd om daarover na te denken en Kairos weer voldoende werkend te krijgen. (Generator, watermaker, de Yanmar, ankerlier etc. etc.)  en willen medio april 2018 wederom vertrekken. Ik hou jullie op de hoogte in de vorm van mijn blog.

We gaan even de winterslaap in.

Tot volgend jaar en allen die ons gemaild, gebeld en gereageerd hebben ongelooflijk dank voor alle warmte die jullie ons gegeven hebben.