7 juli t/m 22 juli 2018

Je kan merken dat de vakanties hier in Spanje ook losgebroken zijn. Druk, druk en nog eens druk. De jetski’s vliegen je om de oren. Opblaas glijbanen en klimrekken dobberen op afgeschermde plekken aan de kustlijn. Heel veel bootjes, die je voorbij scheuren en het liefst natuurlijk zo dicht mogelijk langs je heen om ……????       Zo mooi zijn we nu ook niet meer. Wonderlijk en verwonderlijk.

Gibraltar is een rots apart. De aapjes natuurlijk, maar ook de Britse enclave. Zij hebben nog steeds een beetje de grandeur van weleer. Het is één toeristisch gebeuren met heel veel Britse toeristen. De prijzen zijn navenant. Het Spaanse deel (voor de Rock) is heel wat echter, authentieker. En goedkoper. Een bezoekje tandarts kost € 20,-. Kom daar maar eens mee in NL. De kwaliteit is helaas overeenkomstig de prijs. Gering dus. Het kopje koffie is de helft van de prijs. De kwaliteit is dubbel. Het Britse Gibraltar teert op het verleden net zoals het moederland. De moeite waard om te bezoeken. De toekomst van het Britse ligt in het verleden. De rode nog werkende telefooncellen geven daar blijk van.

Gibraltar ligt tegenover Marokko. Wij hebben met beide handen de kans aangegreven om met een ferry over te steken naar Tanger. Een wereld op zich. Uiteraard wordt je als toerist langs allerlei tentjes geleid om e.e.a. te kopen. De kreet “kijken niet kopen” krijg je al snel te horen als je zegt dat je Hollander bent. Houden we er in, zullen we maar zeggen. De authentieke echte marokkaanse marktjes zijn de moeite waard. Je wordt er niet lastig gevallen en het is geen kitch rommel.

Al varend langs de Spaanse Middellandse zeekust is een ervaring apart. Ruige rotsen en gebergten. Het Sierra Nevada met sneeuw op de toppen. De soms kleine Spaanse dorpjes en vooral de mega moderne vakantieoorden. Hoge appartement/flatgebouwen die langs de kust opdoemen. Bij Malaga landt elke minuut een vliegtuig met vakantiegangers, die applaudiserend voet op de grond zetten. Al die betondorpen zijn mega. Je voelt je alsof je in ander universum stapt. Oke, je hoort, ziet en leest zo af en toe over Torromolinos, Cadiz, Malaga etc., maar als je daar zo langs vaart val je stijl achterover. Je hebt een beeld of verwachting, die totaal niet overeenkomt met de realiteit.

Het is Mega. Hoe je daarover oordeelt? Geen idee. Het is niet mijn wereld. Maar als je de taferelen op een afstandje bekijkt, dan moet het wel heel leuk zijn.

Zo langs de kust varend hebben wij de volgende plaatsen aangedaan: Fuengirola, Ensalade Dela Heradura, Almeria, Aguilas, Cartegena, Illa de Tabarca, Calp, Valencia.

Cartegena is een mooie stad met een lange historie, waar het relaxed verblijven is. Wij zijn daar 2 daagjes blijven plakken, lekker gegeten, aan de boulevard gelegen en nog wat NL vakantie gangers aan boord gehad. Heel gezellig.

En dat is wat het zeilen zo mooi maakt. De onverwachte ontmoetingen, het delen van ervaringen, de verhalen, saamhorigheid en elkaar helpen. Super. En dat nog los van het varen zelf, de natuur, de spanning en sensatie, de ongemakken. Het gevoel dat je leeft.

Illa de Tabarca is het kleinste bewoonde eilandje van Spanje. 60 bewoners telt het. Als je informatie van te voren zo leest, dan denk je…… lekker rustig ankeren, bezoek aan het eilandje brengen en de volgende dag weer verder. Helaas pindakaas. Onvoorstelbaar zoveel bootjes met bezoekers ’s-Ochtends gelost worden. Het is één grote mierenhoop van op het strand gestapelde zonaanbidders, jetski’s, speedbootjes, surfplanken etc.. Neemt niet weg, dat het toch wel weer een bijzondere ervaring is die helemaal niet spoort met de verwachtingen die je hebt.

En dan het zeilen zelf. Wel dat is best wel naadje. Weinig wind in de rug, veel wind op de kop. Korte stijle golven, die regelmatig op het dek omkrullen en veel wiebelen. We motoren veel en dat is niet waar een zeilboot voor geboren is.

We varen morgen naar Valencia met hopelijk wel een stevige wind mee.

Tot dan.