23 juli tot 1 september 2018

Afgelopen maand was het hier in Frankrijk stervens heet.

Met een watertemperatuur van zo’n 28 gr. en luchttemperatuur tussen de 35 – 40 gr. Celsius lijkt de inhoud van je hersenen te verdampen. In de boot is het niet te harden. De enigen, die er nog een beetje schik in hebben zijn de ontelbare muggen, die je vooral ’s-nachts denken te plezieren met een overdaad aan muggenbulten. En ik maar denken, dat muggen niet op zout water te vinden zijn. Beetje dom dus.

Elke vorm van activiteit droogt op. Zo ook mijn schrijven.Gelukkig zijn de temperaturen nu (31 aug.) overdag tot het ijselijk niveau van 25 – 30 gr. gedaald en zo ontstaat er weer wat ruimte in mijn hoofd. Ondanks de hitte is er toch wel zo het één en ander gebeurd.

Wij hebben een lange rij van bezienswaardigheden gezien en beleefd.

Van schilderachtige plaatsjes als Peniscola (hoe kom je erop!), Cap d’agde (niet te betalen), de afschuwlijk lelijke Fos de Mer met zijn container overslag, olie terminals en kolen overslag (waar het overigens wel goed ankeren was) en de havens van Port St. Louis du Rhone en Port Napoleon (die betaalbaar waren), Port de Bouc, schilderachtig en historisch Ile Ratonneau met Port du Frioul, ile de Jarre, ongelooflijk mooi Ile de Porquerolles en Ile de Port-Cros, de ankerplek Agay Place (waar we door de deining zowat uit bed gelanceerd werden), Cannes (duur, maar wel de moeite waard te bezoeken), de eilanden groep Iles de Lerins (druk en mooi), de baai bij Villefrance sur Mer (veel megayachts, een cruiseschip en veel deining) en nu in Port Nice.

Een lange lijst, hoewel dat niet zo voelt.

In de tussentijd zijn ook nog onze zoon, onze LSD met kleinkinderen voor een weekje overgekomen.

Een hele belevenis om te zien hoe deze 2 knijters van 3 en 5 jaar oud onbevangen te water gaan en hun creativiteit los weten te maken door van een boomhut een boothut weten te maken. Helaas, school roept en na een weekje keert de stilte veel te snel weer terug. Het was een mooi weekje en zoals alle mooie weekjes is deze ook weer voorbij.

Af en toe blijven we ergens iets langer hangen geheel afhankelijk of het al dan niet mooi is en of er wat te beleven valt.

Juli/augustus is het bezoek aan de Mediterranee niet echt aan te raden.

In de loop van de ochtend zie je een grote zwerm bootjes aankomen om vooral zo dicht mogelijk op elkaar te ankeren, zwemmen, BBQ-en etc.

Wel gezellig, maar druk. Heel druk.

Wij hebben voortdurend onze fenders uitgehangen, om geen mede ankeraars in de touwen te krijgen. In de avond zie je het grootste deel van de meute weer vertrekken.

Degenen die overblijven zijn veelal de zeilers.

Zeilers????? Nou ja, voor wat daar mee doorgaat.

Verbazingwekkend is het ankergedrag.

Op de plaats aangekomen gooit men het anker uit en is verbaasd dat het anker niet houdt als je bij 10 meter diepgang, 10 meter ketting uitgooit. Met regelmaat krijgen verhuurbedrijven daar klachten over. Gek hè.

En ja dat zeilen. We zijn bijna kwijt wat dat is. Je mag blij zijn als je de 10 knp. wind hebt. Meestal tegen of van achter. De vlag gaat uit als je 10 – 15 knp krijgt.

De wind is een voortdurende bron van frustratie. Als je denk even wat wind te krijgen en je je zeilen gehesen hebt, is de wind als de wind weer verdwenen en sta je beteuterd naar je klapperende zeilen te kijken. En dat gaat meestal zo een paar keer per dag. De motor maakt overuren en wij kunnen hem bijna niet meer aanhoren. Blij dat wij hem hebben en blij als wij hem weer uit kunnen zetten.

Het aantal motoruren bij dit rondje Middellandse zee evenaart het aantal uren sinds de geboorte van de motor. Veel te veel dus.

Desalniettemin, voor wat wij tot dusverre gezien hebben, is de Mediterranee boeiend in al zijn variëteit.

Van betondorpen aan de Spaanse kant met veel herrie van kermisachtige attracties, verstilde baaien met glashelder water, waarbij je je anker op 10 meter op de bodem ziet liggen als ware het een verzilverde tandstoker. Vissen die onder de boot als in de lucht lijken te zweven en waar het zo stil is, dat je fluisterend met elkaar praat.

En dan natuurlijk de megajachten met vooral personeel, wiens meeste werk bestaat uit poetsen, poetsen en nog meer poetsen. De meeste jachten staan geregistreerd in Georgetown op de Cayman Island. En waarom zou dat nou zijn?

Wij zijn nu in de oude haven van Nice.

Grote Ferries uit Sardinië en Corsica landen en vertrekken hier. Het is een kleine haven en het is knap hoe ze dit soort schuiten in weten te parkeren. De oude stad trekt niet zo. Een stad als zovele andere. De citadel is de moeite waard. Boven geeft het een mooi overzicht van de stad. De boulevard is best mooi voor wie daarvan houdt. Lang kiezelstrand met vele restaurantjes en vertier.

Morgen gaan wij met de bus naar Monaco en Monte Carla (Carlo sorry). Een trip van 45 minuten en het schijnt de moeite waard te zijn. Het buskaartje kost € 1,50 p/p. Niet alles is hier duur.

Wordt vervolgt.