25 oktober 2018 – 1 februari 2019

Shame on me. Ik heb mijn blog wat laten sloffen. Watersloffen in dit geval. Met het schaamrood op de kaken vul ik nu de afgelopen periode tot Suriname in.

We vertrekken uit Lanzarote richting Tenerife. We hebben daar een afspraak met de haven in Radazul, iets ten zuiden van San Juan de Tenerife. Een kleine haven gerund door broer en zus en opgericht door pa. Wij zijn onder de indruk van hun professionalisme tegen betaalbare prijzen. (€ 35,- p/u plus 7% BTW). Kijk daar wordt je toch wel vrolijk van.

Na al dat gebrom op de Middellandse zee was Yantje nodig aan een heel grote service beurt toe evenals (jawel) de generator. Dat ding lijkt zijn koppigheid of beter dwarsliggerij opgegeven te hebben. Eindelijk. Over het tochtje zelf valt niet zoveel te zeggen. Lekker windje uit de goede hoek, glasheldere hemel, twinkelerende sterren en af een toe een cruiseschip, die door zijn vele verlichting niet van de voorkant of achterkant te onderscheiden is. Mooi weer zeilen, beetje saai maar alles went.

Op Radazul wordt Kairos op de wal gehesen en blijft daar gedurende 2 maanden op de kant. Voor Carla en mij betekent dat 2 weken ploeteren. Poetsen, poetsen en poetsen, nieuwe antifouling aanbrengen en verder de kleine onderhouds- en reparatie dingetjes. Gelukkig hebben wij een dochter, die het wel leuk vindt ons af en toe te helpen als poetsvrouw. Zij heeft niet veel meegemaakt van dat mooie Radazul, maar Kairos glimt als nooit tevoren. Agnes thx.

Half november tot 3 januari 2019 zijn wij gevlogen naar NL om de nodige frustraties op te doen. Koud, nat, grauw, Trump, Brexit, belastingaangifte, politiek en meer van dit gedoe.

Moet ik mij daardoor laten frustreren? Natuurlijk niet. Het is zoals het is en veranderen kan ik het toch niet. Maar het geeft wel mijn betrokkenheid weer. Tegen de tijd dat ik niet meer reageer, dan is dat min of meer een teken van afhaken, ongeïnteresseerdheid of de eeuwige watervelden.

Maar goed. 3 januari 2019 retour Radazul ter voorbereiding voor onze trip naar Suriname. Onze Agnes volgt een 2 dagen later om ons te vergezellen tijdens de oversteek.

De tewaterlating gaat goed, alles functioneert en wij maken eerst een foerageer stopje op La Gomera. Voor ons een vertrouwde omgeving en altijd prettig om terug te keren naar een bekend fijn plekje. Behalve dan die verdomde charterboten met stelletje onbenullen aan boord, die het kennelijk leuk vinden om tegen ons anker aan te rammen. Gelukkig bleek ons anker van massievere aard te zijn dan hun romp. Zij hebben, denk ik, wel wat uit te leggen bij inleveren van hun contactdoos.

Op 7 januari vertrekken wij. De weersverwachting is “zo-zo”. In het begin oké, maar later tussen de Canarische eilanden en de Kaap Verden is een groot uitbreidend gebied met windstilte. Lekker……, hebben wij weer. Na de vele maanden op de Middellandse zee met weinig tot geen wind hebben wij nu toch weleens een keertje een flinke scheet verdiend. Niets van dat alles. Het brommertje gaat weer aan en halverwege richting Kaap Verden en halverwege een langzaam leeglopende dieseltank besluiten wij toch maar Mindelo (op de Kaap Verden) aan te doen. Vooral om diesel te foerageren. Eén dagje blijven we daar. De volgende middag vertrekken we. De passage tussen Mindelo en het naastliggende eiland wordt ook wel door plaatselijke stamkroegzeilers “shithole” genoemd. En terecht. Hoge steile golven, harde wind met een sterke stroming. Met de snelheid van een forse diarree verlaat je deze omgeving om vervolgens in een windstilte gebied te komen in de schaduw van de eilanden.

Echter, echter, echter en jawel. Al doende leert men. Bij de vorige oversteek waren wij erachter gekomen dat het slimmer is een meer zuidelijker koers te volgen, zodat je optimaal gebruik kan maken van de acceleratiezone. En dat pakt goed uit. 8, 9, 10 knpn. loopt dat Griekse Kairosgodje. Lekker opschieten zo.

Helaas aan alles komt een eind. Zo ook dit feestje. De wind neemt af en de volgende vele dagen sukkelen wij met 10-15 knpn. met soms een uitschietertje naar de 20 knpn. richting Suriname.

Saai gewoon. De e-reader maakt overuren. Nauwelijks schepen te zien en zo af en toe gebruiken vliegende vissen ons dek als landingsbaan.

De dagelijkse routine bestaat uit eten, slapen, huishoudelijke activiteiten, lezen natuurlijk, wachtlopen, watermaken, af en toe is kijken of wij nog op koers liggen en een beetje babbelen met onze dochter babbelaar. De koers is simpel. Follow the sun. De dagen gaan voorbij en dagelijks rekenen wij uit in hoeveel dagen wij in Suriname zouden kunnen aankomen.

Ter hoogte van Zuid Amerika pikken wij de sterke golfstroom op en de laatste 2 dagen spurten wij naar Suriname. Voortdurend 8 knpn en meer. Eindelijk. Back in business.

Dertien dagen heeft de oversteek geduurd. Best redelijk toch!

Op 30 januari lopen wij Domburg binnen. Een leuk mini plaatsje aan de Suriname rivier.

default

default

Onze Suriname ervaringen beschrijf ik de volgende blog.

Het is laat nu en ik kijk uit naar mijn mandje.

Tot de volgende keer.