1 februari – 7 maart 2019 (een deels somber verhaal)

 Time flies.

Februari tot de eerste week maart is ons vertoeven in Suriname. De aankomst in Domburg was tof.

Slechts 2 familieleden hadden wij van tevoren verklapt dat wij naar Suriname zouden komen en deze 2 (Ratna/Subhas) staan ons wuivend te verwelkomen. Plus nog enkele andere leden van de familie, die totaal geen idee hadden dat wij zouden komen. De ontvangst was super, warm en gezellig. Dank dank dank!!!

En dat is de indruk die wij sowieso opgedaan hebben in Suriname. De Surinamers zijn vriendelijk, gastvrij, toegankelijk en behulpzaam.

Wij zijn in deze periode naar de binnenlanden geweest, Paramaribo bewandeld, veel op pad geweest met onze huurauto, onze vrienden aan boord gehad en met hen enkele dagen een resort beleefd, gefietst op voormalige plantages en het verder, om niet te vergeten, geweldig gehad.

Maar toch, maar toch, maar toch…………….

Ik ben een uit de klei opgetrokken Hollander en kijk met mijn gekleurde bril naar wat er zo om mij heen gebeurt. Helaas word ik daar t.o.v. het land Suriname niet zo heel erg vrolijk van. Een groot land met relatief weinig inwoners (+/- 600.000) met veel grondstoffen, vruchtbare grond, mooie natuur en heeft eigenlijk alles om er wat moois van te maken.

En dat laatste wil maar niet lukken.

Bijna overal rotzooi. Langs de weg, in natuurgebieden, in riviertjes etc. (plastic, blikjes, vuilniszakken etc. Paramaribo is een stad in verval.

Veel houten gebouwen, die op instorten staan. De waterkant van Suriname wordt vergeven door de junks. Een bevolking bestaande uit verschillende bevolkingsgroepen, die niet met elkaar leven, maar naast elkaar. De energie ontbreekt om er met gezamenlijke inspanning wat van te maken. NO SPANG (maak je niet druk) is hier het credo en zou eigenlijk in de nationale vlag opgenomen moeten worden.

Corrupte en zakkenvullende politici, die slechts één belang hebben en dat is hun eigenbelang. Leiderschap ontbreekt volledig. Beloftes, beloftes, beloftes. De ene nog stoutmoediger dan de andere. Maar je hoeft niet een geleerde te zijn om te begrijpen dat je zowel van links als rechts bedonderd wordt.

In hoog tempo wordt Suriname leeg verkocht m.n. aan de Chinezen. Het grootste deel van het winkeliersbestand is Chinees. De jungle wordt door de chinezen leeggeplunderd i.v.m. de houtwinning. Het brocopondomeer is vergiftigd door kwik door de Ivaak illegale) goudwinning

25 jaar geleden zijn wij ook de binnenlanden van Suriname in geweest en de natuur was toentertijd overweldigend. Grote zwermen papagaaien en andersoortige vogels, apen, zeekoeien, kaaimannen. Een jungle vol leven. En nu???????? Niets van dat alles. Dood. Dood als een pier en deze laatste is hier helaas ook al niet te vinden

Het aantal resorts is groot. Meestal gerund door Nederlanders, die vanuit enthousiasme en een flinke klont naïviteit veel geld uitgegeven hebben in een kansloze business. Maar waarom zou je veel geld uitgeven in een gebied waar niets meer te beleven valt.

In wezen is Suriname failliet. Vaak kan je het ontwikkelingsniveau van een land afmeten aan de efficiëntie en organisatiegraad van de overheid. En deze is bar en boos. Wij hebben in de afgelopen jaren inmiddels aardig wat landen bezocht en ons daarbij altijd moeten in- en uitklaren. Zo treurig als het in Suriname gaat hebben wij nog nergens ervaren. Vijf!!!! Instanties moesten wij langs en het grootste deel van de dag ging op aan het invullen van formulieren met vrijwel steeds dezelfde vragen. Vriendelijke ambtenaren. Dat wel, maar dat verzacht de treurigheid allerminst.

De nationale schuld is immens en zal nooit ingelost kunnen worden. Heeft het land een toekomst? Ja en Nee. Ja als ontwikkelingsland. Nee als je Suriname langs de westerse meetlat legt. En de westerse meetlat is de lat, waar ik mee ben opgegroeid en die ik begrijp.

Suriname een volstrekt kansloos land uitgaande van de huidige groep politieke prutsers, een goedbedoelend ambtenarenkorps, die in het leven is geroepen om zichzelf in stand te houden, een cultuur van no spang en bevolkingsgroepen, die niet met elkaar maar naast elkaar leven.

Jammer, jammer, jammer. Ik gun Suriname toch zo een betere toekomst.

Met gemengde gevoelens, een beetje in de war, spijtig

default

en bedroefd zijn wij 7 maart de Suriname rivier af gevaren naar Tobaco. Daarover in een volgend blog.