16 oktober – 21 oktober 2018

Zo, dat was mij het overtochtje weer wel.

Bij ons vertrek uit Gibraltar wilde het maar niet opschieten. 3 tot 4 knp p/u is qua snelheid niet iets waar je de handen voor elkaar krijgt. Netjes aan de kant van de Shipping lane was het tobben. Andere zeilschepen, die weliswaar dichter langs de kust voeren, voeren zo rond de 6 knpn en dan begin je toch behoorlijk aan jezelf te twijfelen. De eerste gedachte was dat wij een visnet achter ons aan trokken of dat er iets was met de schroef of ??? You name it.

Gelukkig niets van dat alles. Een sterke stroming zat ons tegen. Dichter bij de kant varend kwamen wij gelukkig ook een beetje op snelheid. Om de ongeveer 600Nm naar de Canarische eilanden met zo’n 3 knpn p/u af te leggen, dan ben je aan het eind van de rit aardig tot stof vergaan.

Nou ja, ……door gebrek aan wind hebben wij de eerste 36 uur op de motor moeten voortsukkelen. Volgens de weersverwachtingen zouden wij daarna ongeveer 20 – 25 knpn. wind mee moeten krijgen tot dicht bij onze landingsplaats. En ja hoor, de wind kregen wij mee. En hoe

Al gauw was de wind 25 – 35 knpn met uitschieters tot 40 knpn. in buien.

En wat voor buien. Wij hadden het gevoel, dat je onder water meer lucht krijgt dan boven water tijdens zulke buien. Gelukkig is Kairos redelijk waterdicht en heeft wat luchthappers anders hadden wij toch wat zuurstofflessen nodig gehad.

Golven van 3,5 tot 4 meter zijn best hoog. Best indrukwekkend. Gelukkig hebben wij beiden geen last van zeeziekte. Schommelen was het dus.

En helemaal toen de wind vrij plots ophield te winden. Gek wordt je daarvan. Geen wind maar wèl de naweeën van de 4 mtr. hoge golven. Je kan beter in een flinke storm zitten, dan in windstilte. Met storm kan je immers wat doen. Tegen windstilte is niets te doen alleen maar nagels bijten. (en die waren al geknipt en gekloven)

Al met al zijn wij zondag om 2.30 uur door een lieftallige, alleen Spaanssprekende jongedame opgewacht (ja ja, zij was in donker best wel mooi), die ons naar een rustige plek in de marina van La Graciosa begeleidde.

Een leuke marina op een klein poppen eilandje met allemaal kleine popperige witte huisjes. Behalve een paar kleine supermarktjes, restaurantjes en barretjes is er eigenlijk niets.

Geen stroom, geen water, geen douches en/of toiletten, maar wel een aardige oude havenmeester, die ook alleen maar Spaans spreekt. Voor een nachtje betaal je maar € 12,33. Echt je leest het goed: € 12,33. Een bijna vooroorlogs tarief. Top hoor. Daar kan je echt niet voor ankeren.

Het grappige is, dat je in alle havens je documenten moet laten zien. Formulieren invullen etc. etc. Zij maken een kopie van je paspoort, bootpapieren en een bewijs dat je verzekerd bent.

Consequent geef ik een verlopenbewijs van de verzekering af, waarbij dan ook nog het dekkingsgebied niet klopt. En quess what, geen hond valt het op. Maar…………jawel en let wel: ze houden zich keurig aan de procedures en richtlijnen en dat geeft mij de bevestiging dat al die procedures de stomzinnigheid bevordert en de menselijke geest op een laag pitje zet. (sorry, moest ik even kwijt) Gelukkig levert het wel dikke ordners op, die goed als kastvulling fungeren.

De komende dagen trekken wij verder zuidwaarts. Eerst Lanzarote dan Fuerteventura, Gran Canaria en eindigen dan dit jaar in Tenerife, waar Kairos de kant opgaat om zijn “bottom” te laten reinigen en voor verder onderhoud.

Tot volgend blogje.