23 januari – 1 februari 2017

Wij besluiten nog wat rond te dobberen op de Virgin Islands. Maar nu ook het Amerikaanse deel van de VI’s. Ofwel de USVI’s.

Eerst natuurlijk uitchecken op het BVI eiland Jost van Dijke bij een allervriendelijkste jongedame, die voor haar werkzaamheden ons maar liefst U$ 1,- in rekening brengt. De schat! en ons vriendelijk uitzwaait. Goodbye BVI en op naar Cruz Bay op St. John om ons bij Customs in te checken voor de USVI’s.

Duidelijk is hier de Amerikaanse invloed. Al was het maar omdat hier zoveel Amerikanen ronddolen.

Het is wel even wennen. De Amerikanen hebben een andere keelklank dan wij hebben. De stemmen zijn scherper en harder dan wij gewend zijn. De Amerikanen lijken veel extroverter dan wij. Men is snel geneigd je aan te schieten voor een praatje en men is zeer bereid je raad te geven. De produkten in de winkels zijn voor ons van onbekende merken. Alles is hier oversized. De verpakkingen, de auto’s, de winkels, MacDonalds en de (vaak oudere) Amerikaanse mannen en vrouwen, die ons voorbij blubberen. Het is allemaal even wennen.  Het inchecken verloopt zeer vlotjes en professioneel. Kopietjes van de paspoorten, vingerafdrukken worden gescanned. Formuliertje invullen en klaar is Hendrik. Uiteraard maak ik de nodige fouten, maar de customs officer is geduldig en heel beleefd. Dat hebben wij ook anders meegemaakt.

Ook St. John kent prachtige baaien, mangrove, zandstranden en vissende pelikanen en het National Park natuurlijk. Prachtig. Mooier dan op de vele foldertjes. Maar je moet wel wegblijven van de drukker bevolkte gebieden. Het slavernij verleden wordt hier gekoesterd zonder rancunes en haatgevoelens naar de blanken toe. De zwarte bevolking is uiterst vriendelijk en behulpzaam en zeker ook verlegen om een praatje. Het voelt hier goed.

Het verleden exploiteren zij op een positieve manier. Zo heel anders dan bijv. Op de Kaap Verdische eilanden, waar de bevolking vast blijft zitten in een underdog positie of de houding van “Je moet mij helpen, want ik ben zielig (by the way: door jullie toedoen)”. Lijkt NL wel. (Sorry!)

Na een paar dagen vertrekken wij naar St. Thomas. Het buureiland van St. John, maar dan een tikkeltje groter.

Het eiland waar per dag 2 á 3 cruiseschepen aanmeren.

’s-Ochtends komen zij aan en dan worden per schip zo’n 3.000 opvarenden gelost. Het is een heel circus. De stalletjes met goedkope Verre Oosten rotzooi gaan open, busjes worden aangesleept om de opvarenden het eiland over te jassen en tegen de avond worden deze “gelukkigen” weer ingeblikt en wel met hun cruiseschip naar de volgende havenplaats gedeporteerd waar het feest van voren af aan weer begint.

Het maakt helemaal niet uit waar zo’n cruiseschip een haven aanloopt. Of dat nu Spanje, Portugal, BVI’s of ……zeg het maar. Het is overal hetzelfde. Dezelfde koopwaar, dezelfde soort dienstverlening, dezelfde …….. Het maakt niet uit waar zij een haven aandoen. En als zij vertrekken is al het leven verdwenen. De stalletjes blijven dicht, geen mens meer te zien. Kaal en verlaten.  St. Thomas leeft van de Cruiseschepen.

Wij besluiten hier op dit eiland een paar dagen te blijven.

Deels om onze administratie bij te werken. Kleine klusjes aan de boot uit te voeren en mijn blog en de correspondentie bij te werken.

Er zijn hier wel Wifi verbindingen, maar dan wel heel sporadisch. Als je een groep Chinezen op de grond ziet zitten, dan kan je er vergif op innemen, dat er een free WiFi spot is. Mijn populariteit is onder de Chinezen tot onmetelijke hoogte gestegen, omdat ik regelmatig verkrampt op de grond tussen hen in zit en na een half uur nauwelijks nog in staat ben op de been te komen onder een besmuikt gelach van deze heren. Maar goed ik kan dat wel begrijpen. Ik lig ook krom van de lach als een oude chinees hetzelfde ondergaat. Alleen oude Chinezen WiFi-en niet.

Na St. Thomas gaan wij waarschijnlijk naar Puerto Rico. Zeker zijn wij daar nog niet van.

Meestal bepalen wij pas de voorafgaande avond hoe wij zullen vertoeven.

Hou jullie op de hoogte! Keep you posted!