Dinsdag 16 augustus 2016

Wij hebben sinds een week een huisdier aan boord. Een mug. Of beter een huismug.

Overdag hoor en zie je hem of haar niet. (Het geslacht hebben we helaas nog niet kunnen achterhalen, maar gezien het karakter, moet het haast wel een zij zijn.)

’s-Avonds komt zij met een zacht gezoem tot leven. Vooral als wij in bed liggen en in een stadium van tussen wakker zijn en wegdoezelen. Met een zacht gezoem maakt zij kenbaar dat zij er is. Zij kan venijnig prikken en dat is de reden, dat wij bij het naderen van haar gezoem ons diep verstoppen onder ons dekbed. Dat werkt……… helaas maar tijdelijk. Badend van het zweet moeten wij het dekbed zo nu en dan van ons afslaan om weer wat verkoeling te krijgen. En dat is haar kans om weer zoemend ons te prikken en ons als donor te zien voor de bloedtransfusie. Slaan help niet. Wij hebben al vele blauwe plekken opgelopen zonder het merkbare resultaat van een geplette huismug. Een spuitbus met insecticide? Ook dat werkt niet, behalve dan dat wij met koppijn wakker worden. Een vliegenmepper? Helaas ook niet.

Net doen of wij geen huismug hebben dan? Helaas, helaas.Niets lijkt te werken. Wij moeten het er maar mee doen.

Buiten het bovengenoemde traumatische verhaal valt niet veel te vertellen.

Wij zijn weer 30 mijl verder opgeschoten. Al pruttelend, zonder wind.

Wij zijn nu in……..iets met Foz. Even opzoeken. Oh ja “Figueira da Foz”. Een moderne Portugese stad, die wij morgen al kuierend zullen aanschouwen.

Keep you posted.