Zo voor en na het zeilen heb je alle tijd om over het leven en wat daarin afspeelt na te denken. Zo af en toe zal ik wat van mijn (soms prikkelende) gedachtenspinsels aan mijn blog toe vertrouwen. 

Zo ook nu.

Waarom zoeken mensen het ongemak op terwijl zij thuis alles hebben om comfortabel te kunnen leven? Wat is dat wat ons drijft?  Ik heb er geen antwoord op, maar misschien heeft een slimmerik daar over nagedacht. (PS: ik ben bang dat ik daar wel het antwoord op heb, maar daar word je niet al te vrolijk van.)
Mocht iemand daar belangstelling voor hebben. Laat het weten en ik kom dan met een “diepzinnige” verklaring.

 En het antwoord???

Ach, wij leven in een uitermate saaie Nederlandse samenleving. Het meeste wat wij doen is vastgelegd in regeltjes, wetgeving, procedures, tijdschema’s etc. Liefst nog gecertificeerd door een instituut, die controleert of de uitvoering van de regeltjes goed vastgelegd en uitgevoerd worden om daarmee een aureool van betrouwbaarheid te geven.  (Voorbeelden zijn niet moeilijk te vinden. De gezondheids/ouderenzorg is daar één van). De enige uitdaging is nog het doorworstelen van alle regeltjes en je werk doen volgens deze regeltjes. Daarnaast hebben wij nog de overheid, die de schijn ophoudt er voor de burger te zijn. De pensioenfondsen die je voorhouden dat het met de oude dag ook wel goed zit. Het sociale zekerheidsstelsel, die de illusie in stand probeert te houden dat je, als het financieel of werk even tegenzit, er is als vangnet en je uit de brand weet te halen,  de belastingdienst die je kaalplukt om al deze illusies te kunnen financieren en tegelijkertijd zorgt, dat je niet meer of weinig financiële middelen overhoudt om daar iets leuks mee te doen en het bankwezen die je door hun (over)financiering afhankelijk van hen maakt. (Een goed voorbeeld  van dit alles is de film “Demolition Man” met Sylvester Stallone in de hoofdrol. Deze film gaat deels over het toekomstig maatschappelijk leven en geeft een werkelijkheid aan die absurd lijkt. De huidige werkelijkheid lijkt echter benauwend dicht bij te zijn bij de werkelijkheid zoals te zien is in deze film. Het is een spektakelfilm, maar toch de moeite waard om te zien.)

Wat vergeten wordt, is dat dit het ontwikkelen van je eigen creativiteit en je eigen ondernemerschap in de kiem smoort. Wij leven in een maatschappij waarbij risicomijding het hoogste goed lijkt te zijn. En dat is precies waar het fout gaat. Je komt alleen maar maatschappelijk verder door risico’s te nemen. Onderuit te gaan. Op te krabbelen. Weer door te gaan en daarvoor beloond te worden.

Toch hebben wij zo af en toe de behoefte om af te wijken van de norm. Gek te doen. De uitdaging te zoeken. Iets te doen wat je meestal niet doet. Terug naar een soort oergevoel. Terug naar Basic. Het gevoel dat je leeft en niet geleefd wordt.

En daar komt het ongemak van het tentje tijdens de vakantie naar boven of de hooligans die met veel agressie de voetbalstadions onveilig maken of…… nou ja, vul dat zelf maar in.

Vrijheid in gebondenheid is prima, maar laat die gebondenheid geen dwangbuis zijn.