Zondag 5 juni 2016

Vandaag staat in het teken van het verdere bezoek aan Le Havre. Een lange, heel lange optocht van voornamelijk dames in het roze. De eerste gedachte was een gay-pride in het frans. Gezien het aantal vrouwen zou je snel de indruk krijgen dat alle vrouwelijk franse gay’s van Frankrijk zich hier in Le Havre verzameld hebben, maar dat viel mee. Het bleek in het kader van de Normandy Cup. Veel cups gezien, maar ik heb verder geen idee wat de Normandy Cup inhoud. Ik wil er zelfs even niet aan denken.

Le Havre is eigenlijk best leuk, met een mooie boulevard en met aan de boulevard mooie beachhouses. (in het Nederlands: badhokken) Keurig naast elkaar, in het wit en met de riante oppervlakte van hooguit 2 vierkante meter. Een beetje zoals wij dat in NL kennen uit de tijd dat vrouwen volledig gekleed te water gingen. Een soort badboerka’s maar dan anders. Sommige “landlords” hebben een paar meter extra toegeeigend om hun benen te kunnen strekken. Best komisch ware het niet dat het wel erg boulevard vervuilend is. Horizonvervuiling maar dan dichtbij.

Verder staat daar in Le Havre een gigantisch grote katholieke kerk.

Mooi in al zijn lelijkheid. Als dit god’s huis is dan heeft hij wel erg de pest aan al zijn gelovigen.  Een soort goddelijke erectie met op de kop een levensgroot kruis, waarvan je nekkrampen krijgt als je ernaar wilt kijken. We laten Le Havre voor wat het is. Het is de moeite waard.

Maandag  6 juni 2016

Maandag werkdag. Wij vertrekken om 2.30 uur (jawel 2.30 uur!!!) uit de haven, omdat wij van plan zijn naar Cherbourg te zeilen èn omdat wij bij Cherbourg het tij mee willen hebben. Wij schatten in dat het ongeveer 12 uur varen betekent.

Het is trouwens ongelooflijk druk van alle ingaande en uitgaande containerschepen. Goed oppassen dus. De trip lijkt voorspoedig te gaan, maar een paar uur voor Cherbourg worden wij geenterd door de Franse douane. Aardige heren, die wij ook al tegen zijn gekomen in de haven van Dieppe. Daar zijn een aantal andere Nederlanders de klos en wij dachten daar makkelijk van af gekomen te zijn. Niet dus.

Eindeloos veel vragen en in te vullen formulieren. Alle kastjes, flonders, motorruimte, koffers en meer moet open. Of wij vluchtelingen aan boord hebben, sigaretten, drugs, drank, commerciële waar etc. etc. Dik een uur heeft het geduurd. Daarna kunnen wij verder na een vriendelijke handdruk en bonjour gewenst te zijn. Zij doen hun werk, maar leuk is anders. Enfin…… in de haven Cherbourg hebben wij toch maar besloten om door te varen naar Alderney. Eén van de eilanden van de British Channel Islands. In de mist wel te verstaan.

Sinds ons vertrek 2 weken geleden hebben wij eigenlijk elke dag wel te kampen gehad met mist, maar nu kan je bijna de neus van Kairos niet meer zien. We liggen aan een mooring te flottieljen met een bont gezelschap van andere bootjes en nationaliteiten. Multicultureel zonder samenleving. Zoiets als in Nederland dus. Morgen gaan wij naar Peter’s Port als hoofdstad van Guernsey.

PS: de eerste tuimelaartjes gezien. Joepie!!!!!