November 2017-April 2018

Enne……….went het al een beetje.

De meest gestelde vraag nadat wij weer thuis zijn.

Helaas. Dat wat wij verwacht hebben blijkt ook zo daadwerkelijk te zijn. Het went niet. Helemaal niet zelfs. Na 1,5 jaar gewend en verwend te zijn aan vrijheid en onafhankelijkheid wordt je in dit NL geconfronteerd met een cultuur van regeltjes, regeltjes en nog veel meer regeltjes. Procedures en protocollen die heilig zijn. De mens is niet belangrijk. Als het protocol maar gevolgd wordt. NL lijkt hierin volledig doorgeslagen te zijn. Voorbeelden te over. (zorgsector, de overheidsector, onderwijs etc. etc.) De eenheidsworst is troef. Heel keurig natuurlijk maar toch. NL als grijze muizenland trekt niet echt. Het klemt en voelt niet goed. Managers, die by far geen managers zijn en op instrumentele wijze proberen hun mensen aan te sturen. Zelfsturende teams die mij sterk aan de jaren 60 en 70 doen denken. Niets nieuws onder de zon.

NL is vertrut en verpreutst. De verantwoordelijke neemt geen verantwoordelijkheid. De angst om af te wijken regeert. Creativiteit, lef en eigen initiatief worden gesmoord door de indekkingscultuur. Zolang je maar tussen de lijntjes loopt is het oké, maar waag het niet om buiten deze lijntjes te kleuren.

NL een vrij land? NL een democratisch land? Vergeet het maar. De politiek is versnipperd. De 2^ekamer is een cabaret. Ego’s regeren. (Nou ja, dat denken ze) Activistische brulapen domineren en de weekdieren in de 2^ekamer denken alleen aan hun eigen imago. Activistische imago trippers die zich volksvertegenwoordigers noemen.

Genoeg gezeur van mijn kant. Het is zo wel mooi geweest.

Wij vertrekken weer en dit keer richting Middellandse zee zonder tijdslimiet.