22 oktober – 25 oktober 2018

Daar liggen wij dan in de haven van Arrecife. De hoofdplaats van Lanzarote.

Het weer is hier super prut. Het regent hier tranen met tuiten.

De haven ligt vol met schepen die wat willen maar enige watervrees hebben.

Zo ook wij. Wij wachten even af op een gunstig moment om de oversteek te maken naar San Juan de Tenerife. Altijd nog een tripje van minimaal 24 uur. De voorspellingen zien er goed uit, maar het lijkt of de verwachtingen per uur veranderen. Het weer lijkt veranderlijker dan ooit dit jaar. Niet alleen hier op de Canarische eilanden, maar ook op de Middellandse zee.

In de tussentijd verkennen wij het eiland wat met ons gehuurde autootje.

Lanzarote is best wel mooi, ondanks de regen. Een dagje rondcrossen is voldoende om een goede indruk te krijgen zonder te verzanden in allerlei toeristische onzinnigheden.

De sfeer is hier wat anders dan bijvoorbeeld de Spaanse zuidkust zoals Malaga, Torremolinos en aanverwante bunkersteden.

Het is wat gemoedelijker, vriendelijker en “easy going”. Voor ons heel plezierig. De hersenloze administratieve rompslomp is net zo “easy going”, wat betekent dat je geen haast moet hebben.

Desalniettemin bevalt het op de Canarische eilanden prima.

Het aantal Nederlanders is redelijk groot. Overal zie je wel het verticale Rood-Wit-Blauw wapperen.

Gisteren kwam net een jong stel (ik schat in 20-ers) binnenlopen in een wat kleiner bootje. Zij kwamen aan vanuit Fuerteventura. Een eiland ten zuidwesten van Lanzarote.

Ook zij hebben een lange reis achter de rug. Net zoals wij vanuit NL, maar dan niet via de Middellandse zee, maar direct naar de Canarische eilanden. De schroefas was tijdens het varen losgeschoten en heeft het roerblad verbogen. Daarnaast maakte het schip water. Geen lolletje dus.

Het mooie is hoe de jeugd daarmee omgaat. Open, creatief, onbevangen, niet gehinderd door veel ervaring en altijd wel weer een oplossing vindend. En dat is precies waar je als “oudje” tegenaan loopt. Door ervaring gepokt en gemazeld. Een rugzak vol met zaken die fout kunnen lopen, overal beren op de (water)weg ziende, zorgt ervoor dat je zo overdreven risicomijdend wordt, dat de lol afneemt en de angsten toenemen.

En waarom eigenlijk?

De grootste uitdaging voor ons oudjes is, denk ik, het afleren gewoontes en vooronderstellingen. Weer leren te leren als jongere met heeeeeel ver in het achterhoofd de rugzak met ervaringen.

Quite a challenge.