4 juni t/m 6 juli 2018

Lang niets geschreven.

Mijn pet stond er niet naar.  Van A Coruña tot Vigo (Sp) was het weer niet om naar huis te schrijven. Mistig, koude wind, grauw. Kortom niet bepaald fijn. De motor heeft overuren gemaakt. In Vigo hebben wij even moeten wachten op wat reserveonderdelen. De GPS en onze babystag zijn kaduk gegaan en moesten vervangen worden. In NL is het logistiek best in orde. In Spanje gaat het wat trager. Maar desalniettemin, met enig oponthoud zijn wij weer wat verder.

Vigo is overigens geen verkeerde plek om pech te hebben. Mooie plaats, veel anker mogelijkheden, prachtige ria met mosselkwekerijen, mooie en rustige stranden en bovenal mooi weer. Maar na 2 weken ronddobberen is het wel genoeg geweest. We zijn weer verder.

Om één of andere reden kan ik toch mijn draai niet vinden. Ik voel mij gespannen, onrustig en ongedurig. Het waarom weet ik niet. Ik kan daar niet een vinger achter krijgen. De plaatsen die wij tot dusverre aangedaan hebben, hebben wij in 2016 ook al eens bezocht. De herinneringen komen boven, maar blijken toch vluchtig te zijn. Alsof zij in de tijd verdampen. Alleen bepaalde gebeurtenissen blijven bij. Pech onderweg, slecht weer, ontmoetingen met collega zeilers. Het zijn de belevenissen, die in de herinnering bij blijven.

Ik heb nog niet het gevoel, dat wij werkelijk weg zijn. De stress blijft nog steeds aan mij plakken. Misschien, dat nieuwe horizonten helpen om de gemoedsrust, ontspanning en opening voor nieuwigheden te hervinden.

Nadat wij de Portugese westkust gepasseerd zijn, zijn wij nu in Algarve aanbeland. En tja, wat moet je daar nu van zeggen. Prachtige zandstranden. Veel vertier, maar ook betondorpen, die als grote witte bunkers aan de kust opdoemen. Er is van alles te vinden. Zwembaden, bungee jumpen, jetboten, parachutes voorgetrokken door speedboten, restaurantjes, kroegjes, souvenir winkeltjes. Je hebt het gevoel, dat je prooidier bent. Iedereen wil wat van je. Allemaal heel vriendelijk, maar toch. Niet een plek waar wij ons prettig voelen. En dan die havengelden. Exorbitant. En wat krijg je daarvoor. Een hoop disco herrie en voortscheurende speedbootjes volgeladen met toeristen. Gelukkig zijn er massa’s die hier het ultieme geluk vinden en gelukkig hebben wij de gelegenheid om weg van dit alles voor anker te gaan.

Wij liggen nu voor anker bij Faro met zo’n 100 andere zeilers.

Klinkt veel en is ook veel, maar we liggen hier toch heel rustig en stil, zonder “bijgeluiden” van anderen. Behalve dan de disco muziek van een verre discotheek uit betondorp, die zijn geluid uitbraakt over een stil water.

Morgen trekken wij door naar Cadiz en daarna Gibraltar.

Op naar de Mediterranee.