13 juni – 28 juni 2017

New York – New York

Het was me wat deze periode.

Agnes/Suzette op ons bootje. Veel te kort natuurlijk. Maar 5 daagjes en zij moesten weer terug. Om te werken (zeggen ze) en centjes verdienen voor de aankoop van een nieuw megajacht. Jawel. Het hoogtepunt (naast alle andere natuurlijk): Grimaldi de overbekende, niet te versmaden en de enige echte pizzaboer van New York. En inderdaad de Pizza was niet alleen wagenwiel groot, maar ook nog ongekend lekker. Thks dames.

Jan en Ria helemaal uit Nederland voor ons overgevlogen voor slechts één middagje lunchen. Je hebt er wat voor over of niet. Maar je kan het wel overdrijven. Wel heel gezellig natuurlijk. Jan / Ria thks.

Bijbootje achter onze Kairos omgeslagen. Onze splinternieuwe buitenboordmotor op zijn kop in het water. Na veel gedoe hebben we het zaakje weer recht gekregen en dan maar afwachten. Doet ie ’t of doet ie ’t niet? De motor bedoel ik dan. Na het doorspoelen van het carter, nieuwe olie, bougie schoonmaken en heel veel doorstarten sloeg hij, toen mijn wanhoop nabij was, eindelijk aan. Ik word nog eens handig! Jawel. Eindelijk. De wijze les: nooit je bijbootje om laten slaan.

Tot 2 x toe fysiek bedreigd door een idioot. Door stilletjes een winkel in te schuiven heb ik escalatie weten te voorkomen. In gedoe heb ik echt geen zin. Het enige wat die engerd wist te zeggen was “don’t fuck me, don’t fuck me” en ja waarom zou ik? Ik ken hem niet, wil hem niet kennen. Niet voor nu, niet voor straks en eigenlijk voor nooit. Maar goed, het is goed afgelopen.

Aangesproken door 2 jonge dames, gewaagd gekleed van Russische origine en met onzichtbare inkt op het voorhoofd gedrukt. “fuck me, fuck me”. Het kan verkeren maar zoals eerder gezegd. In gedoe heb ik echt geen zin.

En verder nog naar het 9/11 Memorial Museum, Metropolitan Museum of Art en top of the Rock bezocht. Indrukwekkend allemaal.

Wij zijn nu 3,5 week in New York en vertrekken donderdag 29 juni van New York naar de Azoren. Een mooi moment om even terug te kijken naar de New Yorkse periode.

De vraag, die ik mij altijd weer stel is: Zou ik hier willen wonen, werken en beter nog, willen leven? Mijn antwoord is simpel. NEE, 3 werf NEE.

De New Yorker bestaat niet. New York is een loszand stad. Je voelt geen verbondenheid. Er zijn wel communities, zoals de chinezen, de latino’s, de indiers etc. maar de onderlinge samenhang ontbreekt. Het is een beetje van “ieder voor zich”.

Is New York veilig? Nee. Ondanks de massieve hoeveelheid Cobs, Security en ander geüniformeerde weirdo’s, wordt je met grote regelmaat lastiggevallen door leiperikken.

In sommige wijken kan je als blanke sowieso beter niet komen.

De metro is subliem. In de Rushhours voel je soms wel een deel van de veestapel die van A naar B gekatapulteerd wordt, maar iedereen ondergaat dat lijdzaam. Een goedkope en uiterst efficiënte manier van vervoer. Wij hebben daar dagelijks heel veel gebruik van gemaakt.

De musea, memorials, de shoppingmalls, winkels, eettentjes zijn enorm. Zowel in grootte als in hoeveelheid. Alles is te koop als je bereid bent diep in de buidel te tasten.

De tegenstellingen zijn ook enorm. Een flatje kost hier algauw U$ 2.000.000,- en dan heb je echt niet veel bijzonders. Het aantal daklozen of beter kanslozen is ook enorm. Je raakt eraan gewend. Helaas. Op gegeven moment wimpel je ze van je af als ware het lastige muskieten. Treurig en het zou eigenlijk niet mogen in een rijk land als de USA.

Is 3,5 week New York de moeite waard geweest? Jazeker wel, maar het is zo ook wel mooi geweest. Wij zijn toe aan het ruime sop, de uitgestrekte oceaan, de stilte, de vogels en dolfijnen, de natuur en vooral de rust.

Tot over 3 weken op de Azoren. (Joepie!)